Op het gastenboek op de website van The Faint staan opvallend veel commentaren van mensen die er afgelopen zaterdag ook bij waren. Een fansite vind je hier. Leuk!

[update]Nu ook foto's van afgelopen zaterdag op de site van Ms. Bean[/update]

Een tijdje geleden zag ik op het IFFR Le Fils, de laatste film van de gebroeders Dardenne. Uiteindelijk heb ik daar nooit iets over geschreven op dit log, maar ik was best onder de indruk en zeker ook benieuwd naar het eerdere werk van de Belgische broers. Gisteren was het zover en zag ik Rosetta, de film die in 1999 de Gouden Palm won op het filmfestival van Cannes. Ook Rosetta vond ik erg mooi. De film heeft veel minder plot dan Le Fils: gevolgd worden de dagelijkse beslommeringen van Rosetta, een tienermeisje dat met haar aan alcohol verslaafde en zichzelf prostituerende moeder in een caravan woont. Ze houdt zich voor dat ze zolang ze maar een baantje heeft, ze een normaal leven leidt, ondanks haar uitzichtloze en daardoor deprimerende thuissituatie. Uiteindelijk is ze zelfs bereid hiervoor haar enige potentiele vriendschap op te geven. Rosetta is net als Le Fils gefilmd in een documentaire-achtige stijl: onze hoofdpersoon wordt dicht op de huid gezeten door een 'handheld' camera. Bij sommigen (lees Vido's verslag van 15 maart er maar 's op na of neem contact op met een paar van de mensen met wie ik de film zag) levert dat een misselijke maag op, maar mij trekt het juist meer in de film. Ik vind het uiteindelijk moeilijk om te zeggen welke van de twee films ik nou beter vond. Ik was eerst geneigd te zeggen Le Fils, omdat de houvast die het plot daar biedt toch wel prettig is, maar aan de andere kant ben ik geneigd te zeggen dat de troosteloosheid van Rosetta langer door mijn hoofd zal spoken. Ik ben ieder geval erg nieuwsgierig naar La Promesse, wat de beste film van de gebroeders Dardenne schijnt te zijn, geworden.

Onlangs werd me door een vriend de site Gnoosic aangeraden. Je noemt drie favoriete bands/artiesten, en aan de hand daarvan wordt een aantal artiesten gegeneerd waarvan Gnoosic denkt dat het goed voor je is als je er eens naar luistert. Eens kijken wat er bij mij uitkomt:

Als ik Boards of Canada, Godspeed You Black Emperor! en Joy Division invul, krijg ik het volgende voor mijn kiezen:

Mogwai : "i like it" (sterker nog, ik heb zowat alles van die lui)
Autechre: "i like it" (ook al wel bekend)
Aphex Twin: "i like it" (jah, duh, nog veel bekender dan de Boards!)
Plaid: "i don't know it" (dat ik hier nog 's achteraan moest, had ik al eens begrepen)
Squarepusher: "i don't know it" (nouja, ik heb de video van Come On My Selector. die is wel erg goed)
Future Sound Of London: "i like it" (heb op 1 na al hun albums)
Orbital: "i like it" (nouja, vooral het vroege werk en Insides. wat er na Insides verschenen is, vind ik niet meer echt je van het)
Arovane: "i don't know it" (nog nooit van gehoord, eigenlijk)
Underworld: "i like it" (maar moet ik hiernaar luisteren omdat ik BoC in had gevoerd? aan GSYBE en JoyDiv kan het niet gelegen hebben)
Alphawezen: "i don't know it" (zie Arovane)
Sigur Ros: "i like it" (ja, duh, veel betere bands zijn er de afgelopen tien jaar niet opgestaan)

Vervolgens mag je een feedbackformuliertje invullen. Ik zeg: "Nice. Maybe I'll come back someday." Gnoosic werkt volgens mij alleen echt prettig als je 3 artiesten invult die nauw met elkaar verwant zijn, anders krijg je vooral suggesties van bands die je meestal toch allang kende. Als ik Boards of Canada, Autechre en Aphex Twin invul, staan de helft van de namen uit mijn vorige zoektocht er weer thuis, nu aangevuld met Monolake, Maurizio, Binary Finary en DJ Liquid: 4 namen die me werkelijk helemaal niets zeggen. Goed, ik kan weer even vooruit met Soulseek. :-)

Als je zelfs Snoop-Doggy Dogg voor het eerst in zowat 10 jaar weer aanstekelijk kan laten klinken, dan hoor je wat mij betreft zeker bij de tien belangrijkste artiesten van dit moment. Beautiful is dankzij Pharrell Williams wat mij betreft de meest verrassende single tot nu toe. Wat een heerlijk nummer zeg!

This song is so cool we named it thrice
Afgelopen zaterdag was er in de Ekko in Utrecht een miniweblogmeeting tussen Nicole van Popscene en ondergetekende. De reden van dit was het dubbelconcert van Out Hud en The Faint, die ik beide kende van een handvol mp3'tjes. Ik was op het spoor van Out Hud gezet door Luister, en toen ik eenmaal wist dat ik naar dit concert ging, heb ik ook maar het een en ander van The Faint gedownload, waaronder een cover van OMD's Enola Gay. Beide bands klonken in ieder geval interessant genoeg om 's live te gaan zien. Alle verwachtingen die ik ervan had, werden echter meer dan ingelost.

Out Hud klonk bij vlagen als Tortoise die voor de gelegenheid Human League door de mangel haalde, zij het nog een stuk dansbaarder. De nadruk lag - in tegenstelling tot het album - meer op de beats en de synths dan de strijkers, wat de toegankelijkheid van het optreden wel ten goede kwam (hopelijk hebben ze gisteren weer een paar zieltjes gewonnen). Het hoogtepunt werd bewaard tot het laatste nummer. Na een minuut of tien bleef alleen de man achter de drumcomputer en een keyboard over en toverde hij nog wat uiterst dansbare beats uit zijn apparatuur. De rest van de band verdween in het publiek om iedereen aan het dansen te krijgen.

Al snel daarna begon The Faint. In eerste instantie werden ze gehinderd door wat technische problemen, maar ik had zelf niet het idee dat dit afbreuk deed aan mijn concertbeleving. Ze klonken behoorlijk 'new wave' en 'poppy', maar omdat de uiterst pakkende liedjes toch wel een beetje een scherp randje hadden, ging het geen moment geen vervelen. Eigenlijk werd het alleen maar beter en beter. Er werden ook beelden en patronen op de schermen geprojecteerd, wat het optreden ook wel een meerwaarde gaf. Zelf vond ik een van de laatste nummers, tevens het enige rustpunt, wel bijzonder omdat er allerlei tanks werden afgebeeld. Ik kreeg er spontaan een plaatsvervangen 'jaren '80 Koude Oorlog'-gevoel bij.

Al met al was het wel een geslaagde avond met een leuke meeting en twee fantastische optredens. Foto's en verslagen zijn binnenkort wellicht te vinden op Popscene en Stereo.

I've got Blonde On Blonde on my portable stereo
Als ik aan Nada Surf denk, gaan mijn gedachten vooral uit naar een zekere Pinkstermaandag in 1997. Ik kende Nada Surf zoals iedereen van Popular (alhoewel ik wel een jaar eerder was dan de meeste anderen omdat ik het nummer al eerder via MTV Amerika had opgepikt :-)), wat ik een erg tof nummer vond. Die maandag zat ik aan de buis gekluisterd. In die tijd vond ik het nog leuk de hele dag Pinkpop te volgen via radio en televisie: zoveel mogelijk op video en cassette op te nemen en me zo min mogelijk te ergeren aan de presentatie van Jan Douwe Kroeske en de onaflatende stroom van oninteresse sfeerimpressies, achtergrondreportages en wat al niet meer. Nada Surf was dat jaar de band die mijn hart stal. In een van hun eigen nummers 'improviseerden' ze een stukje van Joy Division's Love Will Tear Us Apart. Ik was verkocht. Snel daarna vond ik High/Low voor weinig in de Plato alhier en jaar of twee later kocht ik ook The Proximity Effect, ook al voor weinig.

Nada Surf speelde gisteren in Tivoli. Ik had hier niet van geweten als het me niet verteld was. Wel was ik op de hoogte van het feit dat Nada Surf ueberhaupt nog bestaat en ze zelfs een nieuw album ("Let Go") uit hebben. Dat heb ik nog niet gehoord, overigens. Toen ik gisteren naar het station fietste, had ik ter voorbereiding The Proximity Effect in mijn discman gedaan. Het viel me op dat ik het album beter kende dan ik eigenlijk dacht (voor mijn gevoel heb ik er nooit veel naar geluisterd) en dat het heerlijk fietsen is op de klanken van Hyperspace, terwijl de zomer langzaam aanvangt. Meteen wist ik weer wat er zo leuk is aan Nada Surf: alhoewel de liedjes soms best treurig van toon zijn (meisjes, liefdesverdriet en eenzaamheid is hun muzikale drieëenheid, zo lijkt het soms), klinkt alles toch behoorlijk onbevangen en uiteindelijk oppeppend.

Eenmaal in Tivoli aangekomen, was het nog erg rustig. We waren dan ook wel erg vroeg, maar daarom konden we wel Swell's Too Many Days Without Thinking in zijn volledigheid horen. Wat een prachtig album is dat toch. Mijn dank gaat uit naar degene van Tivoli die dat heeft aangezet. Geluk voor Echoboy was de zaal al behoorlijk gevuld toen zij begonnen. Ze begonnen met Turning On, de fantastische opener van Volume 2, hun tweede album. Ze speelden goed. Richard Warren, de zanger en het muzikale brein van Echoboy, deed me ergens aan Moby denken. Wat zijn uiterlijk betreft, maar ook de muziek, alhoewel ik dan wel doel op de Moby van voor Play (wat een saaie plaat is dat zeg!). Verder werkte de combinatie van toetsen en drums erg goed. Toen ze een wat langzamer nummer speelden, verslapte mijn aandacht en herinnerde ik me dat ik de vorige keer dat ik ze zag (Paradiso, London Calling, april 2000) de langzamere nummers ook een stuk minder interessant vond. Gelukkig sloten ze goed af met een paar kneiters en bleef het goede gevoel dat ik aan Echboy overhield lang genoeg hangen om na afloop hun debuut te kopen.

Even later al betrad Nada Surf het podium. De zanger had een setlist van toch zeker driekwart meter lang in zijn handen. Grappig. Ze begonnen met een aantal nummers die ik niet kende, maar uiteindelijk kwam er gelukkig genoeg voor mij bekend materiaal langs. Tijdens een van de eerste nummers beklom een meisje het podium om alle bandleden een kus te geven, wat ook een groot deel van het publiek een glimlach bezorgde. Het concert was verder vrij wisselend. De nieuwe nummers lijken iets verfijnder en net wat rustiger en hebben vast wat meer tijd nodig om te bezinken. De oude nummers waren heerlijk. Ook Stalemate, na Deeper Well mijn favoriet van High/Low, kwam langs. Dit was dus het nummer met het stukje Joy Division, en eigenlijk de reden dat ik hier was. Nu kon ik tevreden naar huis gaan. Desalniettemin kwam de band uiteindelijk nog twee keer terug voor (geplande?) toegiften, wat voor mij niet bijzonder veel toevoegde aan het optreden, maar wel mooi meegenomen was. Nu maar 's kijken of ik die videoband met de opname van Pinkpop '97 terug kan vinden.

Een stukje van mijn muziekcollectie. Binnenkort ook op platenkast te bewonderen, als het goed is.

Er komt een nieuwe CD van Blur aan. En dat werd tijd ook, na 4 jaar lang zoet gehouden te zijn met Music Is My Radar (leuk tussendoortje) en de Gorillaz (iets minder leuk tussendoortje, wat mij betreft). Ik hoop dat Werchter ze boekt, en Blur dan net zo'n fantastisch optreden geeft als in 1999.

The Pianist van Roman Polanski won afgelopen zondag drie oscars en daar ben ik zeer verhuld mee. Adrian Brody won de oscar voor beste acteur en was daarmee de jongste winnaar in deze categorie in de history van de Academy Awards. In zijn speech verwees hij ook naar de oorlog in Irak:

"This is, you know, it fills me with great joy, but I am also filled with a lot of sadness tonight because I am accepting an award at such a strange time. And you know my experiences of making this film made me very aware of the sadness and the dehumanization of people at times of war. And the repercussions of war. And whatever you believe in, if it's God or Allah, may he watch over you and let's pray for a peaceful and swift resolution. Thank you. And I have a friend from Queens who's a soldier in Kuwait right now, Tommy Zarabinski, and I hope you and your boys make it back real soon. God bless you guys. I love you. Thank you very much."

Michael Moore, van Bowling For Columbine, was aanzienlijk minder subtiel:

"We like nonfiction and we live in fictitious times. We live in the time where we have fictitious election results that elects a fictitious president. We live in a time where we have a man sending us to war for fictitious reasons. Whether it's the fictition of duct tape or fictition of orange alerts we are against this war, Mr. Bush. Shame on you, Mr. Bush, shame on you. And any time you got the Pope and the Dixie Chicks against you, your time is up. Thank you very much."

Zou het toeval zijn dat zijn site momenteel plat ligt?

Korsakoff. Nooit was ik er geweest, alhoewel ik best wel 's ben meegevraagd door vrienden en bekenden. Het was immers een leuke plek om uit te gaan. Leuke "undergroundmuziek", dat schijnen ze daar te draaien. Vrijdagavond was ik er voor het eerst. En eigenlijk viel het me allemaal wel mee. Ik had gehoord dat er meerdere verdiepingen waren, en was er derhalve vanuit gegaan dat het wel een groot pand zou zijn, met op elke verdieping een zompende dansvloer. Dat was niet helemaal het geval. Na onze jassen bij de garderobe te hebben achtergelaten, namen we plaats achter de bar op de eerste verdieping. Daarachter stond een ruige stevige barman, vol met vervaarlijk uitziende tattoos en een meisje/vrouw dat/die vast en zeker de helft minder woog. De muziek stond hard en klonk in mijn oren als slechte grunge-achtige hardrock (type Mudhoney). A. vond het eerder nepmetal, en toen niet snel daarna Metallica werd gedraaid, kon ik haar niet meer dan gelijk geven.

Wat later besloten we het donkere hol te verlaten, en richting de dansvloer - een etage lager - te gaan. Uitbundig opgemaakte goths maakten de dansvloer onveilig op de klanken van muziek die me deed denken aan Apoptygma Berzerk. Ik vond het wel mooi om te zien, maar na een kwartier of wat hoopte ik toch op wat andere muziek. De DJ gooide op een gegeven moment het roer radicaal om met Tatu, Basement Jaxx, DJ Shadow en Nada Surf. Dat deed me eraan herinneringen dat ik hoognodig een kaartje moet kopen voor het concert dat Nada Surf woensdag in Tivoli geeft. Niet snel daarna maakte de toegankelijke muziek plaats voor heftige metal. Leuk, maar niet voor ons. Dan beviel de OCCII me beter als alternatieve Amsterdamse uitgaansgelegenheid. We besloten dat we de laatste trein gingen halen, zodat we geen treinkaartjes zouden hoeven te kopen.

Lilja 4-ever

Toen ik gisteren met een groepje mensen voor een Amsterdamse bioscoop stond, besloten we naar Lilja 4-ever te gaan. We hadden geen van allen een idee waar deze film over zou gaan, maar het gegeven dat het de nieuwe film van Lukas Moodysson betrof, was genoeg om ons over de streep te trekken. Zijn eerdere films Fucking Amal en Together vonden we namelijk zonder uitzondering erg goed en we gingen er stilletjes vanuit dat zijn nieuwe film ons soortgelijk vermaak zou bieden. Dat viel erg tegen. De film over het 16-jarige Russische meisje Lilja speelt zich grotendeels af in een grauwe, armoedige wijk ergens in Rusland en deed me daarom terugdenken aan mijn eigen bezoeken van Rusland van een paar jaar geleden. [spoiler alert! heb je de film nog niet gezien, lees nu dan vooral_niet_verder] Lilja wordt achtergelaten door haar moeder die naar Amerika vertrekt met haar vriend en haar in de waan laat dat Lilja later ook over mag komen. Enig bericht van de moeder blijft uit, en Lilja blijft achter in haar troosteloze omgeving, en wordt door een tante ook nog 's gedumpt in een vies, oud appartement. Redding lijkt nabij als ze verliefd wordt op Andrej, die haar een betere toekomst belooft en aanbiedt samen met haar naar Zweden te gaan. Alsof we met nog niet genoeg ellende zijn geconfronteerd, loopt het nu helemaal fout met Lilja. Andrej blijkt haar er te hebben ingeluisd: Lilja komt terecht bij een nare Zweed die haar opsluit in een flatje en haar prostitueert. Als zij uiteindelijk aan hem weet te ontsnappen, pleegt ze zelfmoord.

Dat de film er aardig in had gehakt, bleek wel uit het feit dat de meeste mensen ook na de aftiteling nog in de zaal zaten. Ons groepje was verdrietig, teneergeslagen en het besef dat dit soort uitbuiting een universeel verschijnsel is, bleek meer dan voldoende gespreksstof voor onze wandeling naar Korsakoff. Lukas Moodysson heeft het hem weer geflikt. Voor mooie screenshots van de film kun je hier trouwens goed terecht.

Even de aandacht vestigen op een nieuw, opvallend, weblog: dat van Kevin Sites, CNN-correspondent in Irak. Dat ga ik zeker volgen, de komende tijd. [via Lulderij]

Elsker dig for Evigt

Gisteren met A. naar Elsker dig for Evigt geweest. Ik was me er niet echt van bewust dat het om een Deense Dogma-film ging, vooral ook omdat hij overal aangekondigd stond als Open Hearts. Toen de film en het dogma-embleem in beeld kwam, hoopte ik al snel op een goede film. De andere Dogma films die ik gezien heb (alleen Festen, Idioterne en Mifunes Sidste Sang) vond ik zonder uitzondering erg mooi. Vreemd was wel dat al in de eerste scène van Elsker al meteen twee regels van het Dogma Manifest werden overtreden: het gebruik van scoring en kleurfilters. Zeker niet storend overigens, maar wel opvallend.

Elsker dig for Evigt gaat over Joachim en Cecilie, een jongen en meisje van een jaar of 23. Ze zijn gelukkig met elkaar en gaan trouwen. Al snel in de film wordt hij voor haar ogen geschept door een auto, en raakt hij verlamd vanaf zijn nek. Het toeval wil dat de Niels, de man van de bestuurster (Marie, gespeeld door Paprika Steen die ook een rol in Festen had) van de auto in het ziekenhuis werkt waar Joachim verzorgd wordt. Hij troost haar, temeer omdat zijn vrouw met een schuldgevoel zit. Langzaam maar zeker wordt Niels verliefd op Cecilie, waarop zij een relatie met elkaar beginnen. Door toedoen van Niels' dochter Stine ontvouwt zijn dilemma zich al snel: zal hij kiezen voor zijn gezin, of toch voor Cecilie? De situatie wordt er niet makkelijker op wanneer Joachim ondanks zijn uitzichtloze situatie weer interesse toont voor Cecilie, na een tijd alleen te hebben willen zijn. Het einde van de film maakt niet duidelijk welke keuze Niels maakt, maar omdat iedereen op een gegeven moment vrede lijkt te hebben met welke situatie dan ook, lijkt het erop dat elke keuze een positieve uitkomst zal hebben.

Wel fijn om weer 's een film over herkenbare mensen met echte emoties en echte tranen te zien. Misschien moet ik toch maar 's uitzoeken wat de plaatselijke videotheken nog meer hebben aan Dogma(-achtige) films.

Een avondje Club Lek
Studio Desmet, daar was ik nog nooit geweest. Tot gisterenavond dan, want toen ging ik voor het eerst in ruim een jaar tijd weer 's naar Club Lek. En ik moet zeggen dat de nieuwe locatie van Club Lek (tot een tijdje geleden zaten ze in een eigen hok op het Rembrandtplein) wel mooi was. Eigenlijk gewoon een standaardcafe, maar dan een met een heel groot achterzaaltje. We waren vrij vroeg aanwezig, aangezien de heenreis erg voorspoedig was gelopen (slechts 20 minuten lopen vanaf het station) en dronken dan ook eerst een paar biertjes aan de bar. Even voor tienen liepen we richting de zaal om aan een tafeltje plaats te nemen. Al vrij snel werd door presentator Edwin Brienen duidelijk gemaakt dat er in het eerste uur twee optredens zouden zijn, namelijk die van Barbara Morgenstern en Console. Dat waren nu net de twee voor ons interessante artiesten, en ik vreesde dat ze beide maar tien minuten mochten spelen. Gelukkig viel dat erg mee. Barbara Morgenstern mocht het spits afbijten. Na een niet al te geweldig interview - waaruit ik wel leerde dat ze uit Berlijn komt - mocht ze het spits afbijten en een tweetal nummers spelen. We besloten onze tafel te verlaten en ergens vooraan op de grond te gaan zitten, zodat we tenminste zicht op het podium hadden.

Dat was een goede zet, want het was mooi om te zien hoe Barbara van meet af aan opging in haar muziek. Al bij de eerste klanken uit haar keyboard/laptop, begeleid door een gitarist, deed ze haar ogen dicht en schudde ze haar hoofd zachtjes mee op de bezwerende klanken. Met name het tweede nummer vond ik erg mooi, en werkte naar een mooie, hypnotiserende, climax toe. Mooie, stemmige muziek, van het betere elektronische soort. Ik lees hier trouwens dat ze ooit het prachtige Kaltes Klahres Watter van de Chicks On Speed heeft opgenomen. Over betere muziek gesproken. Maar dat terzijde.

Vrij snel na het optreden was het tijd voor Console, de hobbyband van de belangrijkste programmeur van The Notwist. In het interview werd enigszins de schijn gewekt dat zij minder begaan zouden zijn met hun eigen muziek, maar dat deed niets af aan het prachtige optreden dat zij even later gaven. Het was dansbaar (alhoewel er niet echt gedanst werd), inventief en de combinatie van drums met geprogrammeerde beats werkte uiterst goed. Het enige nadeel was dat de zangeres (een bijzonder mooi meisje in een zwart Interpol t-shirt) eigenlijk alleen tijdens het laatste nummer echt goed te horen was. Na het optreden van Console, dat toch zeker een half uur duurde, was het weer tijd om drank te halen en kwam ik een bekende tegen en lieten we de radio-uitzending voor wat het was. Toen NRA - een Amsterdamse punkband die ik een jaar of 8 geleden best tof vond - het podium betrad, werd dit dan ook meer als een vervelende onderbreking van ons gesprek ervaren. Om een uur of 12 hielden we het voor gezien, en gingen we weer op huis aan. Maar niet zonder de laatste CD, Nichts Muss, van Barbara Morgenstern te hebben gekocht.

Goed, het DJ'en afgelopen zaterdagnacht verliep goed. Ik moest om 1 uur beginnen en werd voorafgegaan door twee dertigers (wellicht veertigers) die een laptop in het mengpaneel hadden geplugd en met een of andere wauwse software allerlei muziek aan elkaar mixten. Toen ik er - redelijk onder de indruk zijnde - een blik op wierp, vertel één van hen dat het niet hun schuld was. Eerst begreep ik hem niet helemaal, maar toen zag ik dat MeatLoaf's Paradise By The Dashboard Light er tussen stond en kon ik de opmerking plaatsen. 'Ja, het werd aangevraagd. Wij draaien het liever ook niet'. Ik antwoordde dat het blijkbaar een probleem nog steeds bestond. Ook nu zijn er nog steeds jongeren die om dat nummer komen vragen. Op een studentenverening waar ik ook wel 's draai, kan ik dan altijd antwoorden dat we hem wel op plaat hadden, maar dat die gebroken is. Of dat een bewuste actie was, weet ik niet, maar ik ben de dader dankbaar.

Toen ik eenmaal aan de gang was, vloog de tijd eigenlijk voorbij, en ben ik zelfs nog een uur langer doorgegaan. Het hoogtepunt voor mij was toch wel een paar stuiterende 30'ers op de potten en pannen-industrial van Die Krupps (Wahrer Arbeit, Wahre Lohn). Verder is zo ongeveer elk redelijk bekende 80s klassieker wel langs gekomen. Het leukste vond ik het laatste uurtje, waarin ik (inmiddels bij gestaan door een kameraad) het over een wat alternatieve boeg gooide met o.a. Teenage Riot van Sonic Youth en het onvolprezen The Holiday Song van the Pixies. Tijdens Teenage Riot kwam iemand een verhaal afsteken over The Feelies. Over hoe die band ooit een grote passie voor hem was geweest. Sonic Youth deed hem er weer aan denken. Hij vertelde ook over de gelijkenissen tussen Lou Reed en de zanger van The Feelies. Ik beloofde hem het album The Good Earth - zijn favoriet - eens te beluisteren. Soulseek is al aan het zoeken.

Vorig jaar was de eer aan Van Dik Hout. Zij voerde de Nederlandse Top 100 aan. Ik vond de lijst eigenlijk maar een aanfluiting, want veel juweeltjes waren al gesneuveld in de voorselectie (je kunt kiezen uit een beperkt aantal nummers). Toch heb ik dit jaar ook maar een lijstje ingestuurd. Wellicht komt er nu wel een leuke nummer 1. ;-)

Mijn lijstje:
Bettie Serveert - Palomine (1992)
Caesar - Before My Head Explodes (1998)
Gathering - Strange Machines (1996)
Scene - Blauw (1991)
Spinvis - Smalfilm (2002)

Het feestje zaterdag verliep goed. Helaas crashte blogger in het zicht van de haven, toen ik mijn geschreven post op mijn weblog wilde zette. De post staat nog wel thuis op mijn computer, dus hopelijk post ik hem vanavond nog. En anders morgen.

Morgen ga ik voor het eerst in tijden weer 's naar Club Lek. De laatste keer was volgens mij toen Gruff Rhys en nog een van zijn Super Furry Animals-maatjes acte de presence gaven bij ome JaBo. En ik meen me te herinneren dat Incense dezelfde avond ook speelde. Het was allemaal ergens in het najaar van 2001. Inmiddels is Club Lek verhuisd naar Studio DeSmet, waar ik nog nooit geweest ben. We gaan vooral voor Console, een hobbyproject van de electronica-man van The Notwist, alhoewel de omschrijving van Barbara Morgenstern ("intrigerende minimale electronische songs") me ook wel aanspreekt.

Vannacht is het zover. Dan ga ik voor de eerste keer DJen, en daar ook nog 's betaald voor krijgen. Het is maar 3 uurtjes (van 1 tot 4 uur), alhoewel het feest een uur uit zou kunnen lopen. In dat geval krijg ik nog een bonus. Ik heb er best wel veel zin in, en voel me voor het eerst in tijden weer eens een beetje zenuwachtig. Degene die het feest geeft is wel ruim tien jaar ouder dan mij, en de gemiddelde leeftijd zal ook wel wat boven mijn leeftijd liggen, dus ik kan waarschijnlijk al mijn jaren '80 favorieten - aan veel leeftijdsgenoten niet echt besteed, jammergenoeg - vanavond wel een keer langs laten komen. Momenteel haalt Kazaa het een en ander wat ik niet heb, of alleen op tape, voor me binnen. Aanraders zijn welkom.

Gisteren viel de soundtrack van Morvern Callar, een prachtige film (gezien op het IFFR) met Samantha Morton, door de brievenbus. De combinatie van hedendaagse 'IDM' (Aphex Twin, Boards of Canada, Stereolab) en zeventiger jaren kraut rock (twee nummers van Can en twee nummers van Holger Czukay) werkt wonderbaarlijk goed. Het meest bijzondere liedje is wat mij betreft Some Velvet Morning van Lee Hazlewood en Nancy Sinatra. Het geheel is verder uiterst sfeervol en best melancholisch. Misschien wel de ultieme plaat om te draaien als je net een nacht bent uitgegaan, maar de slaap niet kunt vatten.

Een paar posts geleden postte ik de versie van Belle and Sebastian, vandaag is het tijd voor het origineel: Poupee De Sire, Poupee De Son van France Gall, het bewijs dat songfestivalmuziek wel leuk kan zijn. Of is het toch de uitzondering die de regel bevestigd?

Loglijst ligt nu al een maand plat, maar je kunt nu ook [URLMGR] gebruiken, dat ongeveer precies zo werkt! Leve de initiator van deze handige site!

Gistermiddag vlak voor sluitingsstijd nog even langs Velvet gefietst om blind de nieuwe Caesar te kopen. Normaal (als ik er nog niets van gedownload heb) luister ik een CD altijd even in de winkel - eerste liedje helemaal, tweede liedje tot de helft, dan nog een paar willekeurige stukjes - maar nu durfde ik het wel aan Caesar's nieuweling blind te kopen. Bovendien zette de verkoper de muziek in de winkel uit om aan te geven dat het *echt* al 6 uur was en mij duidelijk te maken dat luisteren nu echt geen optie was. Inmiddels hoor ik de plaat voor de derde keer, maar ik ben nog niet om. Het rockt als een gek (dat orgeltje in C.I.A. is enorm stoer), vliegt net niet uit de bocht en sommige koortjes zijn subliem, maar toch... Ondanks de blijkbaar hervonden bevlogenheid vind ik deze plaat nog niet beter dan het wat onderschatte Leaving Sparks en al helemaal niet beter dan No Rest For The Alonely, in retrospect toch wel mijn zomerplaat van 1998. In dat jaar fietste ik elke avond naar mijn vakantiebaantje met Visions Of Mars, My Loss en persoonlijke favoriete Lifesupport op mijn oordopjes.

Met No Rest For The Alonely in mijn hoofd duurde de zomer zelfs tot aan het voorjaar van 1999, waarin ik Caesar voor de 4de keer in een jaar live zag op het Parkpopfestival. Alhoewel, zien misschien een groot woord is. Ik lag te slapen op het gras omdat het de vorige nacht erg laat geworden was na een concert van Les Rythmes Digitales in Nighttown en er van slapen weinig meer gekomen was. Het moment dat ik gewekt werd met Roald's mededeling dat dit Caesar's 100ste (of waren het er al meer) concert was, en vervolgens het eerste nummer in zette kan ik me nog wel goed herinneren. Nouja, misschien groeit de nieuwe CD ook wel weer uit tot de zomerplaat van het jaar. Het weer wordt er in ieder geval al beter op.

Meer lezen over de nieuwe Caesar kan bij Controllerboy, Zebra en de verzamelde recensies die je vind op de site van Caesar.

Speciaal voor de liefhebbers van Belle and Sebastian en tevens het bewijs dat niet alle songfestivalliedjes waardeloos zijn: deze mp3 van Belle and Sebastian's versie van Poupee De Cire, Poupee De Son. France Gall won met het prachtige origineel in, ik meen, 1965 het Eurovisie Songfestival voor Luxemburg. De mp3 kent een bitrate van 224kbs, maar desalniettemin is de kwaliteit niet enorm geweldig. Daarvan kunnen jullie de schuld geven aan mijn bootleg die onder hetzelfde euvel gebukt gaat.

Alhoewel ik het album van The Libertines niet eens zo geweldig vind, keek ik toch wel erg uit naar het concert dat zij volgende week zouden geven in de Melkweg. Zanger Carl Bârat heeft namelijk last van zijn luchtwegen en besloot het advies van zijn dokter om die optredens toch maar te laten zitten toch maar op te volgen. Jammer. [via Nicole].

Een andere petitie, nu wel van muzikaal belang, die zoveel mogelijk mensen moeten ondertekenen is die van Rockpalast, volgens mij Europa's langst lopende muziekprogramma. Het programma wordt vanaf dit weekend ingekort tot een uurtje, terwijl het normaal vaak de hele zaterdagnacht duurde. Niet dat ik zo vaak keek (want als je tussen 1 en 6 uur 's nachts nog wakker bent, ben je meestal niet thuis), maar de video liep regelmatig mee. Nouja, onderteken dus vooral die petitie.

Vorig jaar, 12 november, kon ik er niet bij zijn, maar 13-3 houd ik vrij. Dan is namelijk een grote demonstratie tegen de verregaande bezuinigingen in het hoger onderwijs. Waarschijnlijk worden die pas daadwerkelijk van kracht als ik ben afgestudeerd (binnen een jaar hopelijk) en zal ik er zelf weinig mee te maken krijgen (tenzij ik voor het aio-schap kies), maar omdat ik het werkelijk schandalig vind dat het onderwijs blijkbaar zo laag op het prioriteitenlijstje van Bos en Balkenende staat, ga ik toch maar demonstreren. Zie ook de website en onderteken ook vooral het manifest.

[update]Net het manifest ondertekend. Wel grappig om daar zo 's doorheen te scrollen en oudklasgenoten, kennissen, vrienden, vriendinnen, studieverenigingen enzo tegen te komen[/update]

Ook leuk is het spelletje NationStates, waarin je een landje aan kunt maken, je vervolgens elke dag een aantal problemen voorgelegd krijgt en je daar als regering een standpunt over in mag nemen. Vervolgens worden de gegevens verwerkt en wordt duidelijk gemaakt hoe de stand van zaken is binnen jouw land. Ik heb zelf een republiek en heb me zelf ten doel gesteld de burgerrechten hoog in het vaandel te houden, en andere politieke uitingen zoveel mogelijk de kop in te drukken.

"All tarrifs have been abolished, surveillance cameras are banned, the government's religious works are headed by a New Age guru, and college students make ends meet by selling their kidneys. Crime is moderate, and the police force struggles against a lack of funding and a high mortality rate."

Ondanks de wat oppressive neigingen van mijn regering, ben ik inmiddels al toegelaten tot de Verenigde Naties, dus dat valt dan weer alleszins mee. :-)