Gistermiddag vlak voor sluitingsstijd nog even langs Velvet gefietst om blind de nieuwe Caesar te kopen. Normaal (als ik er nog niets van gedownload heb) luister ik een CD altijd even in de winkel - eerste liedje helemaal, tweede liedje tot de helft, dan nog een paar willekeurige stukjes - maar nu durfde ik het wel aan Caesar's nieuweling blind te kopen. Bovendien zette de verkoper de muziek in de winkel uit om aan te geven dat het *echt* al 6 uur was en mij duidelijk te maken dat luisteren nu echt geen optie was. Inmiddels hoor ik de plaat voor de derde keer, maar ik ben nog niet om. Het rockt als een gek (dat orgeltje in C.I.A. is enorm stoer), vliegt net niet uit de bocht en sommige koortjes zijn subliem, maar toch... Ondanks de blijkbaar hervonden bevlogenheid vind ik deze plaat nog niet beter dan het wat onderschatte Leaving Sparks en al helemaal niet beter dan No Rest For The Alonely, in retrospect toch wel mijn zomerplaat van 1998. In dat jaar fietste ik elke avond naar mijn vakantiebaantje met Visions Of Mars, My Loss en persoonlijke favoriete Lifesupport op mijn oordopjes.

Met No Rest For The Alonely in mijn hoofd duurde de zomer zelfs tot aan het voorjaar van 1999, waarin ik Caesar voor de 4de keer in een jaar live zag op het Parkpopfestival. Alhoewel, zien misschien een groot woord is. Ik lag te slapen op het gras omdat het de vorige nacht erg laat geworden was na een concert van Les Rythmes Digitales in Nighttown en er van slapen weinig meer gekomen was. Het moment dat ik gewekt werd met Roald's mededeling dat dit Caesar's 100ste (of waren het er al meer) concert was, en vervolgens het eerste nummer in zette kan ik me nog wel goed herinneren. Nouja, misschien groeit de nieuwe CD ook wel weer uit tot de zomerplaat van het jaar. Het weer wordt er in ieder geval al beter op.

Meer lezen over de nieuwe Caesar kan bij Controllerboy, Zebra en de verzamelde recensies die je vind op de site van Caesar.