Lang gezocht, gisteren gevonden, en nog wel bij de Plato hier in de stad: Incunabula van Autechre voor een fatsoenlijke prijs (12 euro). Ben blij dat ik Autechre's debuut nu eindelijk heb, want hun vroegere plaatjes bevallen me toch een stuk beter dan het latere, zo moeilijk verteerbare, werk. Het is meer melodieus en niet zo abstract als bv. een Confield. Bijna Air-achtig, alhoewel Lowride, een van de laatste nummers van Incunabula verrassend jazz-achtig aandoet. Fijne muziek om bij wakker te worden en 's avonds laat weer in slaap te vallen.

Binnenkort te verschijnen op nlmuziektop nogwat mijn top 10 over 2002:

Below is the result of your feedback form. It was submitted by
(herman_usenet@yahoo.co.uk) on Saturday, December 28, 2002 at 17:46:21
---------------------------------------------------------------------------

Naam: Herman Nijhuis

Concert van het jaar: Godspeed You Black Emperor! in Paradiso, ergens
in april

nummer - 1: Boards of Canada - Geogaddi

nummer - 2: Godspeed You Black Emperor! - Yanqui U.X.O.

nummer - 3: Interpol - Turn On The Bright Lights

nummer - 4: Alec Empire - Intelligence and Sacrifice

nummer - 5: DJ Shadow - The Private Press

nummer - 6: Spinvis - Spinvis

nummer - 7: Akufen - My Way

nummer - 8: ...And You Will Know Us By The Trail Of Dead - Source Tags
& Codes

nummer - 9: Nils Petter Molvaer - NP3

nummer - 10: Do Make Say Think - & Yet & Yet

netniet: Mambo Kurt - Extase

Beste Back Catalogue aanschaf: eh, een heleboel. Dead Can Dance' Within
The Realm Of A Dying Sun dan maar.

Onderstaand gedicht van Szymborska doolt al zeker een week door mijn hoofd, maar nadat ik gisteren The Pianist van Roman Polanski heb gezien, werd het me (pijnlijk) duidelijk hoe waar de strekking ervan wel niet is. Hoe erg een oorlog ook is, er komt altijd een tijd waarin niemand nog iemand kent die de oorlog heeft meegemaakt en de geleden gruwel meer en meer tot het verleden behoort. Daarom ben ik ook blij dat films als The Pianist en Schindler's List (die ik zelf overigens niet eens zo bijzonder vond) de herinnering levend houden. Tevens maakte het besef dat het eigenlijk nog maar zo kort geleden is dat een groep mensen er bijna in slaagde een etnische groep volledig uit te roeien. Polanski slaagt er met The Pianist in om een van die vele treurige verhalen - die achter de harde cijfers schuil gaan - in beeld te brengen, en voegt een imposant hoofdstuk toe aan een toch al indrukwekkend oeuvre.

Einde en begin

Na elke oorlog
moet iemand opruimen.
Min of meer netjes
wordt het tenslotte niet vanzelf.

Iemand moet het puin
aan de kant schuiven
zodat de vrachtwagens met lijken
over de weg kunnen rijden.

Iemand moet waden
door het slijk en de as,
de veren van canapés,
de splinters van glas
en de bloederige vodden.

Iemand moet een balk aanslepen
om die muur te stutten,
iemand het glas in het raam zetten,
de deur in de hengsels tillen.

Fotogeniek is het niet
en het kost jaren.
Alle camera’s zijn al
naar een andere oorlog.

De bruggen moeten terug
en de stations opnieuw.
Van het afstropen
gaan mouwen aan flarden.

Met een bezem in de hand
vertelt iemand nog hoe het was.
Iemand luistert en knikt
met een hoofd dat nog niet is afgekletst.
Maar bij hen in de buurt
duiken algauw lieden op
die het begint te vervelen.

Soms zal iemand nog
onder een struik
doorgeroeste argumenten opgraven
en ze naar de vuilnishoop brengen.

Zij die wisten
waarom het hier ging,
moeten wijken voor hen
die weinig weten.
En minder dan weinig.
En tenslotte zo goed als niets.

In het gras, overwoekerd
door oorzaak en gevolg,
moet iemand liggen die
met een aar tussen zijn tanden
naar de wolken staart.

Wislawa Szymborska

Ik haal bij VPRO's Netspanning met 609 niet eens meer de top 50. Het gezegde oefening baart kunst gaat hier steeds meer op, ik denk dat ik er langzaamaan maar een einde aan brij. Het spelletje is bijzonder leuk, maar lijkt aan zijn eigen succes ten onder te gaan. Het blijft overigens bijzonder grappig om tegen 'bekenden' te spelen.

Vorige week zag ik ook nog eens het tweede deel van Harry Potter. Omdat het eerste deel me verschrikkelijk tegenviel en het tweede deel zowat drie uur duurde, was ik enigszins huiverig. Gelukkig viel het alleszins mee: deel 2 is een stuk spannender. Bovendien had ik nu niet het boek vantevoren gelezen, waardoor ik me ook niet kon verwonderen over wat er allemaal miste. Waar Harry Potter 1 me vooral aan Home Alone deed denken, gaat het tweede deel wat mij betreft de geschiedenis in als goed geslaagde sprookjesfilm.

De afgelopen week heb ik:

-Lord of the Rings 2: The Two Towers gezien. Wat mij betreft was het een passend vervolg op The Fellowship of the Ring en minstens net zo meeslepend. Met name de slag bij Helmsdeep is de moeite waard. Ik kan me wel voorstellen dat ik bij een tweede keer me ga ergeren aan die dwerg die meer en meer een grapjas dan een serieus karakter wordt. Oh, en Gollum word(en) ook mooi gebracht.

-me uitstekend vermaakt met Mambo Kurt, die voor niks in het Patronaat in Haarlem speelde. Geen verrassing. Die eer was wel weggelegd voor The Parlandos, die op mij overkomen op een wat dromerige variant van de Treble Spankers, en best goed op een willekeurige soundtrack van een Tarantino-film zouden passen. Instrumentale filmmuziek doorspekt met sixties en rock 'n' roll, ik mag dat wel.

-me als ieder ander weblogger en muziekfanaticus in Nederland ernstig vermaakt met VPRO's Netspanning: een bijzonder leuke quiz waarbij je tegen twee anderen speelt. Voor mij raakt de lol er wel snel vanaf nu zelfs een score van boven de 600 me niet eens meer in de top 50 deed belanden.

Beter laat dan nooit. Eindelijk heb ik hem, het prachtige debuut van Erik de Jong, alias Spinvis. Al meteen werd ik gegrepen door de ongekende schoonheid en vooral eerlijkheid van de teksten. Vooral wanneer de regel "ik hou van jou, ik hou zoveel van jou" opeens uit de lucht komt vallen in Voor Ik Vergeet, komt ontstellend hard aan. En het is niet de enige tekst/regel die me raakt. Erik de Jong heeft erop los geknipt en geplakt, maar het resultaat mag er zijn, en het valt me op dat de teksten coherenter zijn dan ik had verwacht. Dit is een CD waar ik wel weer even mee door kan. Volgend jaar moet ik dat Spinvis maar 's live gaan meemaken.

"Inner flashlight investigatory violin soundsweep, tick-tocking guitar notes & stalactite dripping Black Death cave music: speed of time, history sped up, the plague-constant through atrocious centuries; it's that dramatic: armed forces riding out on ominous percussion, louder chugga-chugga drumming, sonic youth-style casting dank-sweeping nets, drum rolls, full-on percussion for once, a mess of swarming orchestra: the guitars, the violins, the drums; the drums now rampaging tom-tom rolls: there is no way to think of anything other than deployment -- soundtrack for otherworldly fight, not an atari sortie on the TV, not something done with video displays."

Dit komt uit een prachtig verhaal dat Throop Roebling schrijf bij Eyeshot, waar onder andere ook Zadie Smith wel eens wat voor schrijft.

In Heaven... Everything Is Fine Van het weekend weer 's naar David Lynch' Eraserhead zitten kijken. Blijft een behoorlijk absurde film. Het was de derde keer dat ik hem zag, en nog steeds snap ik er weinig van. Gelukkig bestaan er sites als die van Ray Wolfe, waarmee je films als Eraserhead kunt ontcijferen. Ik ga me maar 's inlezen, denk ik. Ik kwam er trouwens terecht via deze site, die ook zeker de moeite waard is. Bovendien heb ik het plaatje er vandaan gehaald.

Vanavond is het weer zover: dan is het Groot Dictee der Nederlandse Taal daar. Ik ben benieuwd hoe ik het ga doen. De laatste jaren heb ik niet mee gedaan, daarvoor scoorde ik meestal rond de 30 fouten. Best aardig, maar het moet beter kunnen. Ik ben benieuwd of dat lukt...

King Kong ain't got shit on me! Ik had het niet verwacht, maar hij viel mee. Sterker nog, Training Day is een leuke film. Denzel Washington speelt voor het eerst van zijn leven eens niet een goedzak, en het valt meteen in goede aarde. Althans, bij mij. Zijn rol als keiharde politie-agent doet me een beetje denken aan die van Samuel L. Jackson in Pulp Fiction. Hij neemt rookie Ethan Hawke mee de straat op, om zo op jacht te gaan naar drugsdealers en meer van dat soort tuig. Ik heb er van genoten. Morgen heb ik tentamen en daarom ga ik dit weekend flink veel films kijken. Op de planning staan Harry Potter: The Chamber of Secrets, Irréversible (waar ik erg naar uitkijk) en een kleine David Lynch Marathon van 4 films. Ik ben benieuwd of het allemaal gaat lukken. ;-)

It's Happening Outside. Vorige week gekocht: Outside van David Bowie. Eigenlijk de enige plaat van Bowie die ik kende, toen ik de beste man aan het werk zag in Torhout in 1997. Inmiddels is het 5 jaar jaar later en heb ik de helft van zijn werk. Maar van Outside had ik tot vorige week alleen nog maar een oud bandje, waar ik nauwelijks nog naar luisterde. Ik meen dat de plaat ooit bedoeld was als eerste deel van een trilogie (vandaar de titel 1.Outside), maar deel twee en drie zijn nog steeds niet verschenen. Eno en Bowie schijnen echter nog genoeg materiaal op de plank te hebben liggen, dus ik hoop dat ze er ooit nog 's mee aan de slag gaan. Tot nog toe vind ik Outside wel een pracht van een plaat. Misschien wat lang, maar toch zeker zijn beste van de de afgelopen 10 jaar. Al was het maar om het woest beukende Hello Spaceboy (wat is de remix van Pet Shop Boys toch een baggerversie eigenlijk), het prachtige gitaarspel van Reeves Gabriel in het titelnummer of het monumentale Strangers When We Meet, destijds mijn favoriete single van 1995. Eigenlijk doet de plaat me door haar duistere sfeer ook wel denken aan de befaamde Berlijn-trilogie, en dan met name het briljante Low (denk aan de ambientsuite). Voeg daarbij de nodige industriële invloeden toe (Bowie nam niet voor niets Nine Inch Nails als voorprogramma mee tijdens de Outside-toer), en je hebt Outside. Nu maar hopen dat David Bowie weer 's naar Nederland komt.

Het wordt steeds gezelliger daar in Antwerpen. Na de rellen van vorige week en het aanhouden van AEL-voorman Abou JahJah (hij is inmiddels weer vrij), blijkt er ook nog eens een Israelisch doodseskader op uit te zijn hem te vermoorden. Of het echt zo ver komt, weet ik niet. Alhoewel de vergelijking met Malcolm X zich onwillekeurig in mijn hoofd opdringt, kan het evengoed een verzinsel zijn om de Joodse samenleving alvast de zwarte piet toe te schuiven voor het ueberhaupt zo ver is. Alhoewel ik in beginsel begrip heb voor de AEL (ik kan me goed voorstellen dat ze de Antwerpse politie, waarvan 50% Vlaams Blok schijnt te stemmen, schaduwen), heb ik toch wel mijn ernstige bedenkingen over de middelen waarmee zij hun doelen willen bereiken. En langzamerhand dringt zich ook een andere vergelijking op. Die met Pim Fortuyn. Dat was naar mijn smaak ook een wolf in schaapskleren.

Jeminee, ik schrijf een post en plotsklaps verschijnt mijn blogspot in andere kleuren. Nouja, ik kijk er morgen wel naar. Nu even geen zin in.

The Rolling Stones komen naar Nederland! Niet dat ik van plan was er heen te gaan, maar een tijdje geleden bedacht ik me dat ik het misschien toch maar 's doen. Je weet immers maar nooit, misschien stoppen ze er een keer mee (dan moet er wel een bandlid overlijden, vrees ik). En eigenlijk is het best ze eens live gezien te hebben, ook al zijn ze al decennia lang bezig hun eigen mythe om zeep te helpen. Goed, die welwillende gedachte is nu voorgoed om zeep geholpen, want de kaartjes voor het concert in Ahoy kosten maarliefst 116 euro (staanplaatsen). Honderd fucking zestien euro... Daar kan ik 2 maanden van eten! Als het een beetje meezit, betaal je dan een euro per minuut gespeelde muziek, of 5 euro per liedje. Wel, ik laat Jagger en de zijnen maar weer een keer schieten.