Ik ga niet te veel woorden vuil maken aan Motel Mozaique: ik heb me me meer dan uitstekend vermaakt! Even snel een korte kenschets van de optredens die ik heb gezien:

We begonnen de avond met Patrick Wolf in het theater van Nighttown. Ik heb zijn album Wind In The Wires nog maar net ontdekt en vind het mooie muziek. Theatrale nummers die me doen denken aan de glamrock van David Bowie en Cockney Rebel uit de jaren '70, zegmaar de glamrock uit Velvet Goldmine. Maar Wolf gaat nog een stap verder: hij gebruikt ook een laptop en in die zin doet hij me weer denken aan Ben Christophers, alhoewel de muziek (en de verschijning) van Wolf een stuk extravaganter is. Hoe dan ook, de plaat is leuk, maar het optreden was verbijsterend goed! De laptop was thuis gelaten en Wolf begeleidde zichzelf op piano, viool, gitaar of ukelele. Ook was er een drummer mee. Hoe dan ook, hij kreeg het publiek volledig mee met zijn waanzinnige muziek en het duurde niet lang voordat de zaal helemaal volstond en er zelfs mensen vanuit de gang probeerden nog een glimp probeerde op te vangen, want het was wel duidelijk dat hier iets bijzonders gaande was.

Vervolgens zagen we Gabriel Rios, de Belgische Puerto-Ricaan, die ook wel bekend staat als de Belgische Manu Chao. Alhoewel ik Broad Daylight vorig jaar een leuke single vond, weet het optreden me niet of nauwelijks te pakken. Het is duidelijk wachten op LCD Soundsystem, die na lang wachten dan tegen twaalven eindelijk beginnen. En hoe! Het eerste nummer is Beat Connection, destijds b-kant van Losing My Edge, maar desalniettemin een van de fijnste nummers die ze ooit gemaakt hebben. Zo komen er nog wat geweldige nummers bij en het publiek wordt hoe langer hoe losser. Als Tribulations wordt ingezet gaat het helemaal los en dat blijft ook zo tof het eind. Grappig moment is wanneer de hele band exclusief frontman James Murphy van het podium afgaat. Hij vertelt dat ze gewoon even pauze moeten nemen, omdat de blijkbaar gehavende drummer even moet bijkomen en een ander lid naar de wc moet. Dat we niet denken dat ze een toegift gaan doen. "We'll back in a few minutes and then we're gonna do two more songs!" Alle nummers die ik wil horen komen voorbij en het tien minuten durende, steeds harder beukende Yeah (wat mij betreft hun beste nummer) wordt tot het einde bewaard. Op dat moment is het hele publiek al compleet los: LCD Soundsystem heeft Nighttown finaal gevloerd.


We krijgen ook nog een stuk van 2 Many DJ's mee, maar omdat de vermoeidheid toeslaat en omdat er trein gehaald moet worden, zien we daar helaas niet alles van. Desalniettemin was het wel erg goed, alhoewel er wat weinig ruimte was om te dansen. Maar goed, er komen waarschijnlijk nog kansen genoeg om 2 Many DJ's helemaal uit te zien! Het is in ieder geval erg inspirerend om die gasten bezig te zien en horen. Ik krijg al weer helemaal zin om zelf te gaan DJ'en en wat van hun trucjes (Daft Punk-samples onder Daft Punk Is Playing At My House bv.) na te apen.

Meer LCD Soundsystem en Patrick Wolf bij fileunder, 3voor12, fireflies en nicole.