Een avondje Club Lek
Studio Desmet, daar was ik nog nooit geweest. Tot gisterenavond dan, want toen ging ik voor het eerst in ruim een jaar tijd weer 's naar Club Lek. En ik moet zeggen dat de nieuwe locatie van Club Lek (tot een tijdje geleden zaten ze in een eigen hok op het Rembrandtplein) wel mooi was. Eigenlijk gewoon een standaardcafe, maar dan een met een heel groot achterzaaltje. We waren vrij vroeg aanwezig, aangezien de heenreis erg voorspoedig was gelopen (slechts 20 minuten lopen vanaf het station) en dronken dan ook eerst een paar biertjes aan de bar. Even voor tienen liepen we richting de zaal om aan een tafeltje plaats te nemen. Al vrij snel werd door presentator Edwin Brienen duidelijk gemaakt dat er in het eerste uur twee optredens zouden zijn, namelijk die van Barbara Morgenstern en Console. Dat waren nu net de twee voor ons interessante artiesten, en ik vreesde dat ze beide maar tien minuten mochten spelen. Gelukkig viel dat erg mee. Barbara Morgenstern mocht het spits afbijten. Na een niet al te geweldig interview - waaruit ik wel leerde dat ze uit Berlijn komt - mocht ze het spits afbijten en een tweetal nummers spelen. We besloten onze tafel te verlaten en ergens vooraan op de grond te gaan zitten, zodat we tenminste zicht op het podium hadden.

Dat was een goede zet, want het was mooi om te zien hoe Barbara van meet af aan opging in haar muziek. Al bij de eerste klanken uit haar keyboard/laptop, begeleid door een gitarist, deed ze haar ogen dicht en schudde ze haar hoofd zachtjes mee op de bezwerende klanken. Met name het tweede nummer vond ik erg mooi, en werkte naar een mooie, hypnotiserende, climax toe. Mooie, stemmige muziek, van het betere elektronische soort. Ik lees hier trouwens dat ze ooit het prachtige Kaltes Klahres Watter van de Chicks On Speed heeft opgenomen. Over betere muziek gesproken. Maar dat terzijde.

Vrij snel na het optreden was het tijd voor Console, de hobbyband van de belangrijkste programmeur van The Notwist. In het interview werd enigszins de schijn gewekt dat zij minder begaan zouden zijn met hun eigen muziek, maar dat deed niets af aan het prachtige optreden dat zij even later gaven. Het was dansbaar (alhoewel er niet echt gedanst werd), inventief en de combinatie van drums met geprogrammeerde beats werkte uiterst goed. Het enige nadeel was dat de zangeres (een bijzonder mooi meisje in een zwart Interpol t-shirt) eigenlijk alleen tijdens het laatste nummer echt goed te horen was. Na het optreden van Console, dat toch zeker een half uur duurde, was het weer tijd om drank te halen en kwam ik een bekende tegen en lieten we de radio-uitzending voor wat het was. Toen NRA - een Amsterdamse punkband die ik een jaar of 8 geleden best tof vond - het podium betrad, werd dit dan ook meer als een vervelende onderbreking van ons gesprek ervaren. Om een uur of 12 hielden we het voor gezien, en gingen we weer op huis aan. Maar niet zonder de laatste CD, Nichts Muss, van Barbara Morgenstern te hebben gekocht.