Een tijdje geleden zag ik op het IFFR Le Fils, de laatste film van de gebroeders Dardenne. Uiteindelijk heb ik daar nooit iets over geschreven op dit log, maar ik was best onder de indruk en zeker ook benieuwd naar het eerdere werk van de Belgische broers. Gisteren was het zover en zag ik Rosetta, de film die in 1999 de Gouden Palm won op het filmfestival van Cannes. Ook Rosetta vond ik erg mooi. De film heeft veel minder plot dan Le Fils: gevolgd worden de dagelijkse beslommeringen van Rosetta, een tienermeisje dat met haar aan alcohol verslaafde en zichzelf prostituerende moeder in een caravan woont. Ze houdt zich voor dat ze zolang ze maar een baantje heeft, ze een normaal leven leidt, ondanks haar uitzichtloze en daardoor deprimerende thuissituatie. Uiteindelijk is ze zelfs bereid hiervoor haar enige potentiele vriendschap op te geven. Rosetta is net als Le Fils gefilmd in een documentaire-achtige stijl: onze hoofdpersoon wordt dicht op de huid gezeten door een 'handheld' camera. Bij sommigen (lees Vido's verslag van 15 maart er maar 's op na of neem contact op met een paar van de mensen met wie ik de film zag) levert dat een misselijke maag op, maar mij trekt het juist meer in de film. Ik vind het uiteindelijk moeilijk om te zeggen welke van de twee films ik nou beter vond. Ik was eerst geneigd te zeggen Le Fils, omdat de houvast die het plot daar biedt toch wel prettig is, maar aan de andere kant ben ik geneigd te zeggen dat de troosteloosheid van Rosetta langer door mijn hoofd zal spoken. Ik ben ieder geval erg nieuwsgierig naar La Promesse, wat de beste film van de gebroeders Dardenne schijnt te zijn, geworden.