What Velvet Goldmine character are you?

Dankzij het Forum van de Subjectivisten kan ik alsnog naar Interpol, aanstaande maandag. Hoera! Ik begreep al niet waarom het zo verschrikkelijk snel was uitgekocht. Ik ben in ieder geval erg opgetogen, want Turn On The Bright Lights is een dijk van een plaat, waarin ik overigens meer de stem van David Eugene Edwards dan die van Ian Curtis terug hoor.

Op Mark Fiore vind je een leuk Flash-filmpje over de manier waarop de Amerikanen het regime in Irak het beste hadden kunnen bestrijden.

Hoera! Er komt een nieuw album van GSYBE! aan!

Afgelopen woensddag speelde Sigur Ros in de Melkweg. Hier een impressie. Toen we even voor negenen bij de Melkweg aan kwamen, stond er een behoorlijk aantal mensen te wachten. Ik vond het raar dat er zo'n lange rij stond, en kon me niet herinneren dat ooit eerder meegemaakt te hebben. Terwijl ik echter vaker naar uitverkochte concerten in de Melkweg ben geweest. Wellicht lag het aan El Nino, dat in de Oude Zaal speelde, maar de meeste mensen stonden toch echt in de rij voor Sigur Ros. Nouja, na een half uur in de rij gestaan te hebben, waren we binnen, en konden we ons op maken voor de volgende rij, die van de garderobe.

Eenmaal in de zaal duurde het zowaar nog een half uur voor Sigur Ros begon, wat wel fijn was. Zo konden we even acclimatiseren, want het was loeiheet in de Melkweg. Ondertussen kwamen o.a. Boards of Canada, Mogwai en GSYBE! langs. Toen het nummer van GSYBE! stilviel, en het licht wat zachter werd, was het zover. De band besteeg het podium. Het concert was erg goed, maar het was wel naar dat de ventilatie pas na een minuut of 20 aan werd gezet. Wij stonden links voor de soundboard en daar waren inmiddels al een paar mensen flauwgevallen.

Goed, dan de muziek. Die was (zoals verwacht) erg goed. De opbouw was vrij sterk met eerste drie rustige (drum- en nagenoeg gitaarloze) nummers. Vervolgens hitje Ny Battery en even later ook Svefn-G-Englar, welke aan het applaus te horen het meeste los maakten in het publiek. Zelf vond ik de andere 'hardere' nummers mooier, zeker die waarin de drummer een beetje los ging. Ik vond het vooral prettig dat Von, afkomstig van het gelijknamige debuutalbum en klassieker van het eerste uur, ook nog steeds op het programma staat. Later begreep ik dat ze het nieuwe album integraal gespeeld hebben, en de oude nummers daar tussendoor gespeeld hebben.

Al met al heb ik me wel vermaakt, ook al miste dit optreden voor mij de magie van het optreden van Paradiso vorig jaar. Bekijk verder ook de foto's op de mooi vormgegeven site van Wim.

Onlangs gekocht: Fly Pan Am's debuut Fly Pan Am. Met onmogelijk lange songtitels als "L'espace au sol est redessiné par d'immenses panneaux blues.", wordt al snel duidelijk dat het hier gaat om een band uit de GSYBE!-stal. Echter waar GSYBE! zijn thema's en motiefjes nogal eens verlaat voor een soundscape of een volgend meeslepend thema, houdt Fly Pan Am het eenvoudig. Drums, gitaar en basgitaar blijven een thema spelen, en varieren alleen daarbinnen. Vrij nauwgezet worden op deze manier ook wel climaxen bereikt, maar het maakt op mij toch meer indruk dan wanneer ik naar muziek van het moederschip luister. Desondanks ben ik er toch wel weer blij mee, want vooral het eerste en het laatste nummer zijn erg mooi. Het wachten blijft echter op een nieuwe plaat van de moederband.

Monster's Ball Gisterenavond Monster's Ball gezien. In eerste instantie had ik hem links laten liggen, omdat het me een niet al te bijzondere film leek, maar omdat ik steeds meer aanwijzingen kreeg dat ie toch wel de moeite waard moest zijn, heb ik me er maar aan gewaagd. En hij was inderdaad de moeite waard. Een betere Hollywood-film, zeg maar. Het draaide allemaal om Hank (Billy Bob Thornton) die werkt op Death Row, waar Lawrence ter dood gebracht wordt. Wanneer hij later bij toeval in contact raakt met de donkere Leticia, Lawrence's vrouw, wordt hij zachtjes aan verliefd op haar, ondanks zijn ingebakken vooroordelen tegen zwarten.


Alhoewel ik me prima vermaakt heb met Monster's Ball, vond ik het soms wel storend dat er wel erg veel in het midden wordt gelaten. Een film mag best meer vragen oproepen dan beantwoorden, maar voor mijn gevoel was het evenwicht hier wel een beetje zoek. Ik hoef echt niet te weten waarom Lawrence Musgrove ter dood veroordeeld wordt, en dat Leticia in al die 11 jaren dat ze bij hem op bezoek ging, Hank nooit is tegengekomen, wil ik ook best voor lief nemen. Maar de karakterontwikkelingen die Hank en Leticia ondergaan vond ik blij vlagen wel erg ongeloofwaardig. Hank buigt als een blad aan de boom voor Leticia, die op haar beurt de dood van haar zoon na een flinke vrijpartij wel verwerkt lijkt te hebben. Wanneer de film zich uiteindelijk wel erg traag door de materie heenwerkt, en het einde dan niet meer dan een kunstgreep is, maakt zich toch wel een teleurstellend gevoel van mij meester.

Het is alweer bijna een week geleden, maar ik wilde toch nog even memoreren aan het geweldige concert dat Alec Empire vorige week gaf in de Amsterdamse Melkweg. Het was kort, maar krachtig. Het was machtig om te zien hoe de voorste linies na twee seconden Path of Destruction al massaal stonden te hakken. De adrenaline gierde zo hard door mijn lijf dat ik onrustig werd wanneer er ook maar even gas terug werd genomen. Het schijnt dat Empire ook nog een politieke boodschap heeft (zie de songtitels en andere cretologie), maar of het publiek daar echt notie van genomen heeft... Ik denk van niet, aangezien het welslagen van het 'inhoudsloze' gabberfeestje na afloop.

Er was overigens ook nog een voorprogramma: het Amerikaanse Cruxshadows. Het was me enigszins een raadsel waarom ze daar stonden, omdat hun ding van folk-achtige darkwave maar weinig raakpunten heeft met de takkeherie van Empire cs. Desondanks waren ze wel de moeite waard (alhoewel een beetje achterhaald misschien), en hadden ze toch ook een kleine fanschare in de zaal staan.