Nog even, en er komt weer een nieuw album van Swell uit. Ik heb het vorige - Everybody Wants To Know - nog niet eens gekocht, maar zal dat eerdaags vast wel 's doen. Het ligt namelijk in de uitverkoop bij de Plato. Swell werd ooit 's bestempeld als de nieuwe Nirvana door John Peel, maar heeft die voorspelling nooit in kunnen lossen. Desalniettemin maakte de groep rond David Freel een aantal prachtige albums, waarvan Too Many Days Without Thinking (met What I Always Wanted, misschien wel een van de allermooiste liedjes allertijden), wat mij betreft de mooiste is. Afgaande op het artwork van het nieuwe album zou je kunnen denken dat Swell weer enigszins terugkeert naar de sound van dat album, want dat doet best wel denken aan het artwork van Too May Days. En oudbandlid Sean Kirkpatrick (zie de mooie schilderijen op zijn website!) is ook weer in de gelederen op genomen. Ik ben benieuwd! [met dank aan Erik voor het plaatje]

Jouw vuurwerk zet de hele tent in vuur en vlam, er vallen zowat honderd doden waaronder één van je eigen bandleden en toch doorgaan met je tournee? Da's wel een beetje cru inderdaad. Great White draait er echter zijn hand niet voor om. [via Angel of Death]

Hillary Woods is uit JJ72 gestapt. Alhoewel ze voor een ster was in Uitermate Ongeïnteresseerd Overkomen Op Het Podium, zal ik haar toch wel een beetje gaan missen. Want stiekem was ze toch wel errug knap en aantrekkelijk ende zo. ;-)

Vandaag is het maandag. Niet zo maar een maandag, maar eentje waarop de stufi binnen kwam. En da's fijn, want dan kan ik mezelf eindelijk weer 's verwennen op een bioscoopje, een cd, een boek of iets anders om mezelf mee te vermaken.

De schade tot nu toe:

*1 kaartje voor Interpol, ergens in Amsterdam. Ik ben benieuwd wat ik ervan vind. Vorig jaar in het bovenzaaltje van Paradiso waren ze wel vrij goed, maar toen kende ik hun prachtige album nog maar net. Ik ben geneigd te zeggen dat hun optreden weinig tot niets toevoegde aan dat album, maar misschien zijn ze inmiddels gegroeid en spelen ze de pannen van het dak.

*1 kaartje voor The Libertines, in de oude zaal van de Melkweg. Ik ken The Libertines nauwelijks, alhoewel ik hun album wel thuis op de harde schijf heb staan. Ik heb er nog niet echt aandachtig naar geluisterd, maar wat ik er zo van gehoord heb, deed me erg denken aan The Clash. En ach, weer 's naar een concert met vrienden die je al in geen tijden meer gezien hebt kan natuurlijk nooit kwaad.

*2 CD's van The Verve: A Storm In Heaven + A Northern Soul. Mijn britpopvriendjes en - vriendinnetjes roepen al tijden dat ik me ook eens moest verdiepen in het vroegere werk van The Verve. Dat schijnt namelijk erg goed te zijn en bovendien kun je er goed op trippen. Dat deed Richard Ashcroft zelf ook, begreep ik uit een artikel van Oor dat ik eens las. Eens was vlak voor Pinkpop '98, waar ik The Verve live zag. Het was mijn enige keer, maar het kon me nauwelijks boeien. Terwijl Urban Hymns toch best een mooie plaat is. Nu luister ik naar A Northern Soul, maar ik weet nog niet zo goed wat ik ervan moet vinden. Vanavond nog maar 's opzetten dus. De aanleiding voor dit alles is overigens de anti-Valentijns-CD van Nicole, waarop History - een van de allermooiste liedjes die ik de laatste tijd weer 's gehoord heb - staat. Het was voor mij de bekende spreekwoordelijke druppen om toch 's A Norther Soul te kopen. A Storm In Heaven kostte me maar 6 euro, dus die kon ik ook niet laten liggen.

Nu nog een bos bloemen voor mijn ouders kopen, en dan blijft de portemonnee weer dicht voor vandaag. :-)

Zie hier een willekeurig stukje muur in mijn kamer dat ik gebruik als veredeld prikbord. Het hangt vol met ansichtkaarten van films en bands, stickers, kaarten uit verre landen (of wat dichterbij), etc.

Gisteren ben ik naar Cidade de Deus geweest in het Leidse Kijkhuis. Mijn verwachtingen waren hooggespannen aangezien de film zowat de publieksprijs won van het Rotterdams Filmfestival. De verwachtingen werden dan ook niet helemaal waargemaakt, maar Cidade de Deus blijft een film die gezien moet worden.

De titel slaat op de woonwijk waarin de jeugdige criminelen van de film opgroeien. Het verhaal is in feite een epos over de drugswereld in een deel van Rio de Janeiro, in deze film beheerst door een aantal jeugdige drugsbaronnen. Het perspectief ligt bij Raket, een jongen die graag fotograaf wil worden en zo de gewelddadige wereld waarin hij leeft wil ontsnappen. Zijn jeugdvriend kiest een ander pad en wordt een invloedrijke drugsdealer. Wat me een beetje tegenviel aan de film is dat hij feitelijk weinig toevoegt aan de al bestaande films over dit onderwerp. Ik had - zeker na Onibus 174 - een iets diepgravendere film gezien, maar Cidade de Deus had zich net zo goed in Los Angeles of New York af kunnen spelen. Desalniettemin is het een lekker snelle misdaadfilm die goed in elkaar zit en wel wat trekjes weg heeft van 'westerse' films als Snatch en Pulp Fiction.

Ook Caesar heeft tegenwoordig een weblog (zie ook Stereo). Er staat nog niet zo gek veel op maar het is an sich een leuk initiatief. Ondertussen word ik steeds nieuwsgieriger naar het nieuwe album, dat weer ouderwets schijnt te rocken. Ik ga het vast wel goed vinden, want ik was een van de weinigen die graag en veel naar Leaving Sparks heeft geluisterd. Althans, dat gevoel bekruipt me als ik telkens weer lees dat deze plaat toch eigenlijk niet zo goed was. *Mental Note*: morgen moet ik niet vergeten naar Club Lek te bellen waar Caesar acte de presence geeft.

Ik lees zojuist net dat Blogger wordt overgenomen door Google. Misschien dat dit tot gevolg heeft dat de dienst iets stabieler wordt. We zullen zien. [via Nicole Blommers]

We blijven nog maar in Britpopsferen, want het Schotse Bis is uit elkaar. Best jammer, want hun laatste album Social Dancing was nog best de moeite waard, alhoewel de eerste single Eurodisco er wel een beetje met kop en schouders boven uitstak. Ik weet nog dat ik zelf in een bandje zat, en onze zanger als doelstelling had na Bis de tweede band ooit te worden die zonder platencontract in Top Of The Pops komt.Het is helaas nooit zover gekomen. Ik zet mijn oude singletjes (Atom Power Action en Sweet Shop Avengerz) vol onstuitbare hypervrolijke poppunk maar weer 's op. Toch jammer dat ik ze vorig jaar niet live heb gezien, toen ze in Nighttown stonden.

Door het maken van zo'n verzamel-CD trek je ook altijd wel een paar CD's uit je kast die je al in geen tijden meer hebt gehoord. Zo kwam opeens mijn hele Pulp-verslaving van een jaar of 6 geleden weer boven. Vooral in 1996 en 1997 was ik namelijk helemaal *idolaat* van de liedjes van Jarvis Cocker. Het is niet alsof ze mijn leven hebben gered, maar een van de eerste albums die ik aan mijn ex-vriendin uitleende was Different Class. Vriendschappen met andere Pulpfans werden gesloten. Separations op vinyl werd besteld uit Ierland. Elke keer weer harder en met meer verbetenheid dat refrein van Common People meeschreeuwen. Ze eindelijk live zien op Lowlands '01, wetende dat ik er in 1995 net te laat bij was. Toen speelde ze in Amsterdam, in de Melkweg (ik heb er een bootleg van: het was een mooi concert). De liedjes die ze begin jaren '90 maakten (Intro, Babies EP, His 'n' Hers) koester ik het meest, maar eigenlijk heb ik een zwak voor bijna elk nummer dat ze hebben uitgebracht.

Vanavond om zes uur stond de buurvrouw aan de deur. Of die muziek wat zachter kon...

Ondertussen mail ik vrolijk heen en weer met de gelukkige ontvangster van mijn ValentijnsCD.

Verder wil nog wijzen op het prille bestaan van de weblogs van twee vrienden van me. Beiden hebben een fijne schrijfstijl en ik lees ze dan ook met plezier. Check Niels (die hier al opdook in de commentaren) en Breun's b-log.

Zo, mijn Anti-Valentijns-CD is af.

De tracklisting is als volgt:

01 The The - True Happiness This Way Lies
02 The La's - I Can't Sleep
03 Violent Femmes - Kiss Off
04 Elastica - 1:2
05 Black Rebel Motorcycle Club - Red Eyes And Tears
06 Pulp - Something Changed
07 Unbelievable Truth - Forget About Me
08 Leonard Cohen - The Partisan
09 'Donnie Darko' - Mad World
10 The Beatles - You Never Give Me Your Money
11 Groep Jezus - Connected With Rain
12 Spinvis - Voor Ik Vergeet
13 Nine Inch Nails - La Mer
14 Sigur Ros - Bium Bium Bambalo
15 Ben Christophers - Remote Control

Allemaal liedjes waar een klein of een groot persoonlijk verhaal achter schuilgaat. Zelf kreeg ik vandaag de CD van Melk binnen. Op de hoes prijkt een bejaard echtpaar dat breeduit lachend op een bank zit. De vrouw kijkt schalks weg van de camera en de man bladert olijk in een fotoboek. Ik heb hem nu een keer geluisterd en ben er best blij mee. Allemaal rustige liedjes in het teken van de liefde. Bv. Foo Fighters, maar ook Lee Towers. Dat was even slikken, inderdaad.

Voor degenen die niet alle films hebben kunnen zien op het IFFR, volg deze link voor een lijst van films die zijn aangekocht voor distributie. Cidade de Deus, runner-up in de Canal+ Publieksprijs draait overigens al sinds vorige week in den lande. Ik zie nu zelfs dat ie in het Leidse Kijkhuis, hier 5 minuten fietsen vandaan, draait. Dat stemt mij nog eens gelukkig.

Je zou bijna anders gaan vermoeden, maar er zijn ook nog Amerikanen die een oorlog tegen Irak niet zien zitten. Amerikanen die inzien dat je terrorisme niet verslaat door zelf ook het boefje te gaan uithangen. Jeremy Glick is er zo eentje. Hij maakt deel uit van Not In Our Name, een actiegroep die weerstand biedt tegen hun schietgrage president en zijn maatjes.

Glick was onlangs te gast bij FoxNews, en werd geinterviewd door Bill O'Reilly. Een transcriptie van dat interview kun je hier lezen. Het wordt al snel duidelijk dat die interviewer alles behalve ruimdenkend is. Nouja, hopen maar dat die actiegroepering ook nog positieve media-aandacht krijgt.
[via Lulderij]

[later toegevoegd]Ik zie nu dat ook Mos Def, Laurie Anderson ("And when force is gone, there's always Mom. Hi Mom!"), Noam Chomsky (held), Terry Gilliam en ook nog wat andere bekende Amerikanen de "Statement of Conscience" van Not In Our Name hebben ondertekend. Wellicht zet het enige zoden aan de dijk.[/later toegevoegd]

De Grote Subjectivisten (Anti-)Valentijns CD-R Cirkel. update. Inmiddels heb ik de naam- en adresgegevens van degene die mijn CD'tje gaat ontvangen binnen. Ik heb via Google gezocht naar informatie over de desbetreffende persoon, maar helaas niets gevonden. Nouja, gelukkig is het geen bekende (weblogger), want voor je het weet pas je daar je muziekkeuze op aan.

Tegenwoordig hebben we ADSL (lite, van Wanadoo) thuis. En daar ben ik best blij mee, aangezien ik nu eindelijk op grote schaal muziek kan gaan downloaden. CD's en Platen kopen zal ik altijd wel blijven doen; er gaat immers niets boven the real thing. Maar desalniettemin is het leuk om vantevoren te kunnen luisteren naar CDs die nog moeten uitkomen, zoals de nieuwe White Stripes (check alt.binaries.sounds.mp3.indie), Massive Attack (moeten die hun naam binnenkort niet weer anderen in Massive?) en Placebo. En daarbij kun je ook eens rustig luisteren naar CDs die je in de winkel telkens links laat liggen. Zo heb ik nu de nieuwe CD van Death in Vegas gehoord. Hij valt me nogal tegen. De single Hands Around My Throat zou zo maar een van de beste nummers kunnen zijn, maar over de hele linie is Scorpio Rising een grote stap terugwaarts na het heerlijke Dead Elvis en het sublieme The Contino Sessions. Audioslave boeit me ook al evenmin. Het begin van de CD mag er zijn, maar na verloop van tijd komt de klad erin en is het toch meer van hetzelfde. Misschien had ik er ook niet zoveel van moeten verwachten. De hoogtepunten van zowel Rage Against The Machine als Soundgarden lagen in het begin van de jaren '90.



Misschien moet ik ook maar naar Zwan luisteren. Vroeger zwoor ik bij The Smashing Pumpkins - met name Siamese Dream en Mellon Collie zijn meesterwerkjes, maar tot nu toe wijst niets erop dat ik Zwan ook maar enigszins leuk ga vinden. Hun single Honestly klinkt in mijn oren als een mislukte outtake van een Pumpkins-coverband en doet me werkelijk helemaal niets. Gelukkig biedt een snelle verbinding ook nog de mogelijkheid muziek te ontdekken die je in de winkel niet zo snel tegenkomt. Zo werd ik door Breun gewezen op het uitstekende Bad Taste label, dat artiesten als Kippi Kaninus en DNTEL herbergt (en ook Mùm en vroeger nog Sigur Ros, maar die kende ik al wel).

IFFR (6) De laatste film van de dag was Gambling, Gods and LSD in Cinerama. Vlak voor Morvern Callar kwamen we erachter dat deze film maarliefst 180 minuten zou gaan duren. Op zich geen ramp, maar na 4 films en nog geen fatsoenlijke avondmaaltijd achter onze kiezen, zagen we er toch wel tegen op. We hadden ook maar een half uur tussen de twee films, dus eten zat er nog even niet in. We besloten maar even langs de avondwinkel (Sjaak's Shop ofzo) vlakbij Nighttown te gaan, om daar wat cola voor de caffeïne en eten (een zak krentenbollen voor mij) in te slaan. Achteraf was dat maar beter ook, want Gambling, Gods and LSD bleek niet de psychedelische trip waar we op gehoopt hadden. We kregen namelijk een stortvloed aan beelden over mensen die op de een of andere manier een passie voor een van de drie onderwerpen uit de titel hadden over ons heen gestort. Sommige beelden waren prachtig, en uitermate intrigerend, zoals een groep christenen die God zien en een shot waarin een Zwitsers smeltwaterriviertje langzaam verandert in een schuimfeest met beukende housemuziek. Het drie uur zitten kijken gaat me nog redelijk makkelijk af (ik val in ieder geval niet in slaap), maar de beelden dringen niet echt meer tot me door. Het is dan ook maar goed ook dat de film makkelijk aan ons voorbij trekt. Na afloop missen we net onze trein, en om half twee 's nachts eten we dan eindelijk een avondmaal in een eettent achter het Centraal Station.

IFFR (5)

We moesten snel verder naar de volgende film, wederom in Luxor. Het betrof Movern Callar. Movern Callar bleek uiteindelijk de naam van het meisje waar de film om draait te zijn. Wanneer zij op kerstochtend thuis komt, treft zij haar vriend aan op de keukenvloer. Dood. Doorgesneden polsen. Hij laat een manuscript van een roman, een boel geld en wat kerstcadeautjes achter. Een van de kerstcadeautjes is een bandje dat hij voor haar heeft opgenomen. De titel luidt "music for you" en is tevens de soundtrack van de film. Op deze manier komen onder andere Velvet Underground, Boards of Canada en Aphex Twin langs (de soundtrack is ook uitgegeven door WARP Records). Alvorens naar een uitgever te stappen zet zij haar eigen naam in plaats van die van haar vriendje onder het manuscript. In afwachting van een reactie, boekt zij voor haar vriendin en haar een vakantie in Spanje. Ondertussen heeft Morvern het nauwelijks over de dood van haar vriendje, en lijkt zij haast onaangedaan verder te leven. Ik moet zeggen dat deze film niet eens zoveel indruk op me maakte (ik twijfelde tussen een 3 en een 4), maar dat ie me van alle 9 films die ik heb gezien op het festival me wel het meest bij is gebleven. Ik had het gevoel alsof ik de hele nacht met Morvern had zitten praten, om haar daarna nooit meer terug te zien. Ik geloof dat ik wel onder de indruk ben van haar acteerprestaties. Ik bedenk me nu dat ik net van huis te gaan zonder de video in te programmeren, want vanavond komt Under The Skin op TV, een film waar ze (althans, haar vertolkster Samanda Morthon) ook in meespeelt. Misschien zo eens naar mijn ouders bellen om te vragen of zij hem misschien op willen nemen.

Inmiddels ben ik druk aan de gang met het samenstellen van mijn CD voor de De Grote Subjectivisten (Anti-)Valentijns CD-R Cirkel. Het wordt zoals het er nu naar uit ziet een CD met mooie, treurige liedjes (denk Elliott Smith, Ben Christophers, Unbelievable Truth) en een vleugje postrock, alles in het teken van het grote liefdesverdriet. Maar toch met een hoopvol einde. Althans, dat is de bedoeling. Zo'n 40 minuten aan muziek heb ik al. De rest moet ik er nog bij zoeken. Het nare is dat ik veel mooie muziek op vinyl heb, maar niet echt de mogelijkheid dat op een CD te zetten. Een enkel nummer heb ik via Kazaa nog wel kunnen vinden (met een behoorlijke bitrate uiteraard), maar lang niet alles helaas. Wat me tot dusverre opvalt is dat ik er geen enkele vrouwenstem bij heb zitten. Zelfs Bjork, Tori Amos en Lisa Germano hebben de eerste schifting niet overleefd, terwijl ik me toch wel vaak geroerd voel als ik naar hun mooie albums luister. Goed, ik heb nog een weekje de tijd.

IFFR (4) Na Tan de Repente liepen we via de Coolsingel - om even te pinnen - terug naar het Schouwburgplein, richting Pathe. Inmiddels begon het te sneeuwen en kleurde mijn donkerblauwe jas langzaam wit. Eenmaal in Pathe aangekomen, moesten we naar zaal 5, alwaar we Onibus 174, een Braziliaanse documentaire over een buskaping, gingen kijken. Het bleek een van de hoogtepunten van mijn festival te worden. De film was met name in de twee helft erg spannend, ook al wisten we al hoe het af zou lopen (dat was aan het begin verteld). Knap was ook hoe de achtergrond van de buskaper, een aan drugs verslaafde straatjongen, in beeld werd gebracht. Uiteindelijk bleek deze documentaire dan ook vooral een spiegel te zijn voor de Braziliaanse maatschappij, waar het je als kansloze jongere werkelijk onmogelijk wordt gemaakt ook maar iets van je leven te maken.Dus is het niet zo gek dat er dit soort dingen gebeuren. Na afloop beantwoordde de regisseur, een vlotte, intelligente Braziliaan van begin 30 met muts, wat vragen en beleefde we een mooie totaalervaring. Toen we de zaal uitliepen, namen we afscheid van 2 mensen en bleven we met zijn drieen over...

Overigens, wil je meer lezen over het filmfestival, dan kun je ook terecht bij de IFFR-special van de Subjectivisten, Merel Roze, Het Filmdagboek en Sculder en Mully van Zone 5300 en Tsja. Wie nog meer weet, mag het zeggen.

[update]Je kunt ook bij >> alt0169 terecht voor impressies van het filmfestival.[/update]

IFFR (3) Onze volgende film, het Argentijnse Tan de Repente draaide net als The Year Of The Devil in Luxor. Desalniettemin besloten we toch even naar Bakkerij Bart te lopen, om goedkope koffie en lunch te scoren. Toen we terugkwamen zat de zaal bijna helemaal vol, en moesten we het doen met een plekje ergens boven in de zaal. Tegen mijn verwachtingen in kon ik ook van grote afstand (het is net alsof je televisie zit te kijken) nog erg geboeid raken van een film. Tan de Repente bleek een film waarin de kwaliteit schuilde in de details. Discussies, maniertjes, blikken, gebaren, kleine gebeurtenissen. De rode lijn van de film was voor mijn gevoel niet bijster sterk. Twee lesbische meisjes, Mao en Lenin, ontvoeren Marcia, een beetje gezette lingerieverkoopster in Buenos Aires, en nemen haar mee naar zee, waar ze nooit geweest is. Lange tijd lijkt TdR een roadmovie, maar uiteindelijk beland het gezelschap bij een tante van e1n van de vriendinnetjes. E1nmaal daar gaat Mao (of was het nou Lenin?) toch met Marcia naar bed. Waarom Marcia hieraan begint is me een raadsel, want ze heeft totaan dit moment in de film duidelijk laten blijken dat ze absoluut niet op de avances van het lesbische tweetal zat te wachten. Voor mijn gevoel kwam de film niet echt los, maar omdat er best veel bijzondere dingen in gebeurden, heb ik hem toch nog 3 uit 5 gegeven.

Huishoudelijk: ik heb weer een werkende commentaarfunctie. And there was much rejoicing... ;-)

IFFR (2) Ook afgelopen donderdag ging ik naar het filmfestival. Met een afvaardiging van de filmcie van Catena hadden we om half elf afgesproken op het station in Leiden. Ik had voorbereidingen getroffen door van alle films van die dag die me wel wat leken de samenvatting van de website van het festival uit te printen. In de trein bladerde iedereen de vele blaadjes door, en uiteindelijk - bij de kassa - kwamen we met zijn vijven tot een redelijke consensus. De eerste film werd uiteindelijk The Year Of The Devil (Rok Dabla) van de Tsjechische regisseur Petr Zelenka, die een aantal jaar geleden Knoflikari maakte. Niet dat ik die film gezien heb, maar het was volgens mij wel een redelijke filmhuishit. In The Year Of The Devil maakte we kennis met een Nederlandse journalist, die een documentaire maakt over een aan alcohol verslaafde zanger Jaromir Nohavica. Deze meneer werkt aan een comeback, wat hem uiteindelijk ook lukt. Hij komt in contact met een band die aan het einde van de film volle zalen trekt.

Het bijzondere aan The Year Of The Devil schuilde in Karel Plihal, de begeleider van Nohavica. Deze meneer is de trouwe metgezel van Nohavica, maar heeft wel erg veel vreemde gewoontes. Zo stopt hij op een gegeven moment een tijdlang met praten, wat ìn ieder geval e1n hilarische scene oplevert als hij in een live-uitzending van een nieuwsprogramma op televisie zit. Karel houdt stug zijn mond, en de televisiecrew is radeloos. De Nederlandse journalist beperkt zich lange tijd tot registreren van de gebeurtenissen, maar op een zeker moment raakt hij er ook zelf in betrokken en neemt hij rare karaktertrekken van Karel over. Uiteindelijk wordt de rol van Karel in het geheel nog 's ter sprake gesteld en de vraag gesteld of hij misschien niet een beschermengel van Nohavica is.

Ik heb deze film uiteindelijk 4 uit 5 gegeven omdat ik de muziek me wel aansprak en een aantal scenes buitengewoon geestig is (zoals de 'liftmuziek'-scene met de zanger van Killing Joke). Ik merk nu, 4 dagen en 7 films later, dat deze film niet echt een blijvende indruk op me heeft gemaakt.

Oja, ik heb maandag ook nog de nieuwe film van James Bond gezien: Die Another Day. Hij viel me mee, moet ik zeggen. Maar misschien komt dat vooral door het feit dat ik al snel tevreden ben met een pak sneeuw en ijspaleis (ik vermaak me ook prima met de sneeuw die er vandaag gevallen is). Het verhaal zelf is naar mijn idee wel erg vergezocht, zelfs voor Bond-begrippen. Maar de film komt daar wel mee weg. Het leukste vond ik de paar verwijzingen naar andere Bond-films die er in zaten.

Later nog meer verslagen van het filmfestival, want ik ben donderdag en zaterdag ook nog geweest. Sterker nog, ik ben net terug uit Rotterdam en nog redelijk onder de indruk van Le Fils. Maargoed, vlak voor het festival heb ik ook nog een film gezien die ik erg de moeite waard vond, namelijk: Das Experiment van Oliver Hirschbiegel. Das Experiment is gebaseerd op het beruchte Stanford Prison Experiment van Philip Zimbardo (nota bene co-auteur van mijn eerste studieboek) uit de vroege jaren '70. Hierin werden mensen in een gevangenis geplaatst, en werden ze willekeurig als bewaker of gevangene aangewezen. Waar het echte experiment al werd het stopgezet voordat het echt uit de hand liep (de bewakers gingen zo erg op in hun rol dat de gevangenen geterroriseerd werden), gaat in de film het experiment door tot het einde volgt. Uiteindelijk blijkt een van de bewakers, nota bene een weinig charismatisch figuur met snorretje, het meest duivelachtig van allemaal, en gaat het allemaal flink mis. Geestelijke foltering, mishandeling (met uiteindelijk zelfs de dood tot gevolg), het gaat van kwaad tot erger. Na Battle Royale heb ik met Das Experiment weer 's een recente film gezien waarin pijnlijk duidelijk wordt gemaakt hoe naar mensen zich eigenlijk kunnen gedragen. Battle Royale vond ik een prachtige film, maar door het competitieve element was deze film me eigenlijk net iets te bizar. Das Experiment greep me echter bij mijn keel en liet me 2 uur lang naar adem snakken.

IFFR (1) Afgelopen woensdag ging ik voor tijdens deze editie van het IFFR voor het eerst naar het festival. Vantevoren hadden we wel bedacht welke films we wilden zien, maar uiteindelijk bleek zo ongeveer alles uitverkocht te zijn. Uiteindelijk bleken er toch nog kaartjes voor La Vie Nouvelle en Dolls te zijn. Voor La Vie Nouvelle liepen we naar het Luxor, een bioscoop die ik nog niet kende. Vorig jaar was ik voor het eerst op het festival en waren we alleen in Pathe en in Lantaren/Venster geweest. Luxor had wel een grote zaal, die me een beetje aan de Minerva Bioscoop van Haarlem deed denken. Het zal wel door de spacy bubbeltjes op de muren komen. Mijn metgezel weet me te vertellen dat dat voor de akoestiek is. Wanneer de film begint, voel ik me al snel niet echt op mijn gemak. Ik hoor elk geluid en vat dat allemaal als storend op. Wanneer binnen 20 seconden de eerste mobiel door de zaal heen tettert, vrees ik het ergste en waan ik me even in een bioscoop als City, op een drukke zaterdagavond met vervelende jongeren. Gelukkig valt het allemaal wel mee. De regisseur van La Vie Nouvelle wenst ons voor de film "a good trip", maar dat zit er voor mij niet in helaas. De film gaat over een jongen die na het bezoeken van een prostituee in aanraking met het criminele circuit verzeilt, en daar steeds moeilijker uitkomt. Althans, dat vertelt de tekst op de website van het festival me. Want de film biedt eigenlijk te weinig houvast om echt een verhaal te kunnen vertellen. Het is voor mij te onduidelijk wie wie is, laat staan wie wat waarom doet. De film doet me qua duistere sfeer en gewelddadigheden aan Irreversible denken, maar bezorgt me op geen enkel moment de buikpijn en afschuw die dit meesterwerk me wel bezorgde. Na afloop scheur ik zonder twijfel een '1', net als mijn metgezel die er ook weinig aan had gevonden. Later zie ik dat de film bijna onderaan staat in de stand om de Canal+ Publieksprijs.

Als we weer buiten staan, lopen we terug naar het 'plein', om in Pathe 1 naar Dolls te gaan kijken. De nieuwe Takeshi Kitano, maak ik op uit de openingscredits. Ik dacht wel 's wat van hem gezien te hebben, maar dat bleek achteraf niet zo te zijn. De film begint mooi met traditioneel Japans poppentheater, en vertelt uiteindelijk drie verschillende liefdesverhaal. Het verhaal van de verbonden zwervers spreekt me het meest aan. Ongeveer halverwege slaat de vermoeidheid toe (de alcohol van de avond ervoor en het vroege opstaan 's ochtends zullen daar wel debet aan zijn geweest) en krijg ik steeds meer moeite mijn ogen op te houden. Uiteindelijk raak ik de draad een beetje kwijt en volg ik het allemaal niet meer zo. De beelden (sneeuw!) blijven desalniettemin boeiend, en uiteindelijk krijgt de film toch nog een drie van me. Daarna besloot ik toch maar naar huis te gaan, net als met mijn metgezel. Ik had eerst wel bedacht nog een derde film te gaan zien, maar de vermoeidheid baart me zorgen, zeker met het oog op de zware dag die zal volgen.

Ook Peter Bijl heeft al een tijdje een weblog, namelijk Zomp, en dat is mooi, want hij schrijft vlot en behoorlijk enthousiasmerend (en voor Oor) en heeft zo ongeveer dezelfde leeftijd en bijbehorende favoriete platen uit het recente verleden (Pulp, Radiohead, Smashing Pumpkins) als ik. [via Dubbel Mono]