Tegenwoordig hebben we ADSL (lite, van Wanadoo) thuis. En daar ben ik best blij mee, aangezien ik nu eindelijk op grote schaal muziek kan gaan downloaden. CD's en Platen kopen zal ik altijd wel blijven doen; er gaat immers niets boven the real thing. Maar desalniettemin is het leuk om vantevoren te kunnen luisteren naar CDs die nog moeten uitkomen, zoals de nieuwe White Stripes (check alt.binaries.sounds.mp3.indie), Massive Attack (moeten die hun naam binnenkort niet weer anderen in Massive?) en Placebo. En daarbij kun je ook eens rustig luisteren naar CDs die je in de winkel telkens links laat liggen. Zo heb ik nu de nieuwe CD van Death in Vegas gehoord. Hij valt me nogal tegen. De single Hands Around My Throat zou zo maar een van de beste nummers kunnen zijn, maar over de hele linie is Scorpio Rising een grote stap terugwaarts na het heerlijke Dead Elvis en het sublieme The Contino Sessions. Audioslave boeit me ook al evenmin. Het begin van de CD mag er zijn, maar na verloop van tijd komt de klad erin en is het toch meer van hetzelfde. Misschien had ik er ook niet zoveel van moeten verwachten. De hoogtepunten van zowel Rage Against The Machine als Soundgarden lagen in het begin van de jaren '90.



Misschien moet ik ook maar naar Zwan luisteren. Vroeger zwoor ik bij The Smashing Pumpkins - met name Siamese Dream en Mellon Collie zijn meesterwerkjes, maar tot nu toe wijst niets erop dat ik Zwan ook maar enigszins leuk ga vinden. Hun single Honestly klinkt in mijn oren als een mislukte outtake van een Pumpkins-coverband en doet me werkelijk helemaal niets. Gelukkig biedt een snelle verbinding ook nog de mogelijkheid muziek te ontdekken die je in de winkel niet zo snel tegenkomt. Zo werd ik door Breun gewezen op het uitstekende Bad Taste label, dat artiesten als Kippi Kaninus en DNTEL herbergt (en ook Mùm en vroeger nog Sigur Ros, maar die kende ik al wel).