IFFR (1) Afgelopen woensdag ging ik voor tijdens deze editie van het IFFR voor het eerst naar het festival. Vantevoren hadden we wel bedacht welke films we wilden zien, maar uiteindelijk bleek zo ongeveer alles uitverkocht te zijn. Uiteindelijk bleken er toch nog kaartjes voor La Vie Nouvelle en Dolls te zijn. Voor La Vie Nouvelle liepen we naar het Luxor, een bioscoop die ik nog niet kende. Vorig jaar was ik voor het eerst op het festival en waren we alleen in Pathe en in Lantaren/Venster geweest. Luxor had wel een grote zaal, die me een beetje aan de Minerva Bioscoop van Haarlem deed denken. Het zal wel door de spacy bubbeltjes op de muren komen. Mijn metgezel weet me te vertellen dat dat voor de akoestiek is. Wanneer de film begint, voel ik me al snel niet echt op mijn gemak. Ik hoor elk geluid en vat dat allemaal als storend op. Wanneer binnen 20 seconden de eerste mobiel door de zaal heen tettert, vrees ik het ergste en waan ik me even in een bioscoop als City, op een drukke zaterdagavond met vervelende jongeren. Gelukkig valt het allemaal wel mee. De regisseur van La Vie Nouvelle wenst ons voor de film "a good trip", maar dat zit er voor mij niet in helaas. De film gaat over een jongen die na het bezoeken van een prostituee in aanraking met het criminele circuit verzeilt, en daar steeds moeilijker uitkomt. Althans, dat vertelt de tekst op de website van het festival me. Want de film biedt eigenlijk te weinig houvast om echt een verhaal te kunnen vertellen. Het is voor mij te onduidelijk wie wie is, laat staan wie wat waarom doet. De film doet me qua duistere sfeer en gewelddadigheden aan Irreversible denken, maar bezorgt me op geen enkel moment de buikpijn en afschuw die dit meesterwerk me wel bezorgde. Na afloop scheur ik zonder twijfel een '1', net als mijn metgezel die er ook weinig aan had gevonden. Later zie ik dat de film bijna onderaan staat in de stand om de Canal+ Publieksprijs.

Als we weer buiten staan, lopen we terug naar het 'plein', om in Pathe 1 naar Dolls te gaan kijken. De nieuwe Takeshi Kitano, maak ik op uit de openingscredits. Ik dacht wel 's wat van hem gezien te hebben, maar dat bleek achteraf niet zo te zijn. De film begint mooi met traditioneel Japans poppentheater, en vertelt uiteindelijk drie verschillende liefdesverhaal. Het verhaal van de verbonden zwervers spreekt me het meest aan. Ongeveer halverwege slaat de vermoeidheid toe (de alcohol van de avond ervoor en het vroege opstaan 's ochtends zullen daar wel debet aan zijn geweest) en krijg ik steeds meer moeite mijn ogen op te houden. Uiteindelijk raak ik de draad een beetje kwijt en volg ik het allemaal niet meer zo. De beelden (sneeuw!) blijven desalniettemin boeiend, en uiteindelijk krijgt de film toch nog een drie van me. Daarna besloot ik toch maar naar huis te gaan, net als met mijn metgezel. Ik had eerst wel bedacht nog een derde film te gaan zien, maar de vermoeidheid baart me zorgen, zeker met het oog op de zware dag die zal volgen.