Even een aanrader tussendoor: Luister, ene Jacco bespreekt platen (niet alleen nieuwe). Ik heb al een paar mooie dingen ontdekt op deze manier: Dredg (alhoewel ik die al eerder had ontdekt), Out Hud (super! "postrock goes disco", aldus Jacco) en Calla. Nouja, kijk zelf maar.

Een tijdje geleden begon ik me te interesseren in de wat meer industriele muziek, uiteenlopend van poppy (Nine Inch Nails) tot zeer ontoegankelijk (Merzbow). Onlangs had ik bij Plato Stahlwerksynfonie + Wahre Arbeit, Wahrer Lohn van Die Krupps besteld en gisteren kreeg ik een bevestigend mailtje dat ik de CD op kon halen. Die Krupps kende ik nauwelijks, maar Wahre Arbeit, Wahrer Lohn had ik eens gedownload en vond ik behoorlijk goed. Een duister aandoend liedje, dat wordt uitgevoerd met inderdaad een hoop staal. Mijn CD bevat het originele album Stahlwerksynfonie, de single WA, WL en een live-uitvoering van Stahlwerksynfonie. Het verbaasde me eigenlijk dat al deze muziek al in 1981 uitgebracht is, want het klinkt een stuk moderner voor mijn gevoel. Ik heb dat eigenlijk ook wel bij de muziek die Skinny Puppy halverwege jaren '80 uitbracht.

Het filmfestival in Rotterdam is inmiddels in volle gang,en ik ben nog steeds niet geweest. Ik ga in ieder geval donderdag (en dan wel de hele dag) en waarschijnlijk nog een dagje. Ik heb nu eindelijk tijd om leuke dingen te doen, want ik heb een zwaar tentamen achter de rug en dat werkstuk waar ik al tijden tegen aan zat te hikken, is bijna af. Nog even een conclusie schrijven, de puntjes op de i zetten en het kan ingeleverd worden. Heb daarom nu de gelegenheid me eens gaan te orienteren op de films die ik in Rotterdam kan gaan zien. Ik denk dat ik de nieuwe films van Moodysson en P.T. Anderson maar links laat liggen, net als andere films die toch wel aangekocht zijn/zullen worden door de reguliere distributiekanalen. Hoop eigenlijk op leukse Japanse comedies of een rare Oostblokfilm. Nouja, ik zie het wel. Ga in ieder geval de reacties en eerste recensies in Moviemeter, nl.kunst.film en Zone 5300 er aandachtig op naslaan. Verder moet ik ook het televisie-aanbod maar eens goed in de gaten houden. Nederland 3 zendt tijdens het festival elke dag een film uit die in het verleden op het festival gedraait heeft, en zo heb ik al kennis gemaakt met menig juweeltje.

Veel mensen die via Google naar informatie over Tori Amos zochten, kwamen op mijn site terecht. Dit komt omdat ik haar in mijn alfabet heb gezet. Daarin staan artiesten die ik erg goed, en wel, Tori Amos vind ik erg goed. Ik had haar ook best willen zien in Ahoy, waar zij onlangs speelde. Om alle fans toch een tegemoet te komen (en omdat ze best mooi is) zet ik hier dan maar een foto van haar neer. Ter compensatie.

Gisteren gekocht, vandaag op repeat. Wat een gruwelijk goede plaat is het toch: B.R.M.C. van Black Rebel Motorcycle Club. Ik ben er misschien wat laat mee, maar met terugwerkende kracht haalt deze plaat mijn top 10 over 2001 nog wel. Hetgeen ik er zo goed aan vind is dat je heerlijk weg kunt dromen bij de lome muziek, om af en toe weer eens bij kennis te raken omdat de band gas terug neemt en de stuwende bas er volgens weer inknalt. Of omdat track 3, Whatever Happened To My Rock 'N' Roll, je 's heerlijk wakker schudt. Tijdens het wegdromen voel je je haast één met de muziek, alsof jij zelf een slonzig geklede mid-twintiger bent en op je motor door een grauw Amerikaans berglandschap rijdt. Een andere CD die ik meenam bij Plato - want het is weer eens uitverkoop - is Aerogramme's A Story In White. Niet echt een bekende naam, maar omdat ik ooit 's voor een DIY-CD van Stereo het nummer Zionist Timing (Placebo meets Mogwai, idd) gedownload had, en dat toch wel erg mooi vond, kon ik hem toch niet laten liggen. Zeker niet voor 4 euro.

Zit ik al de halve dag naar The Smiths' The Queen Is Dead te luisteren, kom ik erachter dat Morrissey voor zijn teksten flink leentjebuur heeft gespeeld bij tal van films, schrijvers (Shakespeare!) en komedianten! Nouja, de muziek wordt er niet minder prachtig van. Ik heb The Smiths vroeger nooit echt ten volle kunnen waarderen omdat ik me na een half uur altijd ging irriteren aan de stem van Morrissey, maar ik heb het idee dat ik er nu doorheen ben, want ik krijg even geen genoeg van The Queen Is Dead. Sublieme pop (The Boy With The Thorn In His Side, There Is A Light That Never Goes Out) met bijtende teksten. Ik mag dat wel. Misschien moet ik mijn verzameling van The Smiths toch maar 's uitbreiden. Met Louder Than Bombs ofzo.

Ook leuk: de kaart waarmee Niels Boogaard webloggend Nederland in kaart brengt. Mijn regio, 23, is best goed vertegenwoordigd, met het weblog van gemeenteraadslid Marije van den Berg als bekendste exponent.

Morgen is het zover: dan mag ik naar de stembus, of beter gezegd: een stemmachine. Ik heb mijn moeder maar gemachtigd, maar wat ik ga stemmen weet ik eigenlijk nog steeds niet. Ik twijfel heel erg tussen SP en Groen Links, die allebei een paar heel goede punten hebben, maar op andere juist weer te kort schieten. Ik heb het gevoel dat Groen Links wat realistischere plannen heeft en buiten dat vind ik hun benadering van het integratie-vraagstuk enorm goed. Aan de andere kant zie ik hun studietaxsysteem weer helemaal niet zitten. Misschien moet ik uit protest tegen de opkomst van de mediacratie (ik word kotsbeu van het hele circus) toch maar op de Partij Voor De Dieren stemmen. Het zou me niets verbazen als ze een zetel zouden winnen. En hun lijsttrekster is knapper dan Femke Halsema en Agnes Kant bij elkaar.

Een jaar of 6 geleden zag ik Land and Freedom van Ken Loach al eens, en gisteren zag ik hem voor de tweede keer. Waar ik 6 jaar geleden aan het einde haast tot tranen geroerd werd, was ik nu wat nuchterder. Maar het blijft een mooie film. Het draait om David, een werkloze jongen met communistische idealen, die op een gegeven moment besluit om te gaan mee vechten in de Spaanse Burgeroorlog in 1936, om zo het fascisme te bestrijden. Uiteindelijk blijken idealen niet op te wegen tegen de bureaucratie die inherent is aan het communistische systeem en wordt de linkse militie waarin David tegen de aanhangers van Franco strijdt behoorlijk tegengewerkt door de georganiseerde communisten. De linksen kunnen door de onderlinge verdeeld uiteindelijk geen vuist maken tegen het fascisme van Franco en zijn gedoemd de oorlog te verliezen. Een gevoel van desillusie is dan het enige wat uiteindelijk overblijft.

Ik ben een liefhebber van zowel films als lijstjes. Eigenlijk streef ik ernaar om systematisch de Top 250 van de IMDB te kijken. De 10 hoogst genoteerde films daaruit die ik nog moet zien:

6 Citizen Kane (1941)
7 Casablanca (1942)
8 Shichinin no samurai (1954)
11 Dr. Strangelove or: How I Learned to Stop Worrying and Love the Bomb (1964)
14 Rear Window (1954)
15 Raiders of the Lost Ark (1981)
19 North by Northwest (1959)
23 Lawrence of Arabia (1962)
24 12 Angry Men (1957)
25 It's a Wonderful Life (1946)

Behoorlijk grote films, voornamelijk uit een ver verleden. En dan heb ik de meest recente van het stel, Raiders of the Lost Ark, wellicht ook al wel gezien. Ik kan me namelijk herinneren dat ik vroeger wel het een en ander aan Indiana Jones films gezien heb, maar de titels daarvan heb ik nooit onthouden. Vreemd is vooral dat ik Dr. Strangelove heb gezien. Naast Spartacus is het de enige lange film van Kubrick die ik nog moet zien. Films als 2001, Full Metal Jacket en A Clockwork Orange (does korovamilk ring a bell) heb ik daarentegen al zovaak gezien dat ik ze kan dromen. Van deze lijst heb ik verder North By Northwest op video, en draaien Shichinin no samurai en Citizen Kane binnenkort op een filmdoek bij me in de buurt. Dus die ga ik vast ook nog wel 's zien. Of ik ooit zin heb in overAmerikaanse films als Casablanca en Saving Private Ryan (op 46 in de lijst) valt te bezien.

Of het een hit wordt, weet ik niet, maar potentie heeft Danger! High Voltage! van Electrix Six wel. Wat een geweldig nummer zeg! En volgens dit stukje uit de NME doet Jack White ook nog een beetje mee. Leuk hoor. Het doet me qua dandyisme zelfs een beetje denken aan Army of Lovers (u weet wel, van Crucified en nog een paar bijzonder leuke hitsingles van een jaar of 10 geleden). Nu snap ik waar dat "Fire in the disco" van Stereo (bovenin het scherm) vandaan komt.

Van schaken heb ik niet veel verstand. Alhoewel ik het spel sinds de brugklas beheers, ben ik er nooit echt goed in geworden. Het leukste van het spel vind ik dan ook eigenlijk de wereld eromheen. De internationale schaakwereld staat bol van intriges en wordt al jaren gedomineerd door een stel briljante Russen. Eigenlijk is de hegemonie van de Russen na de Tweede Wereldoorlog alleen doorbroken door de Amerikaan Bobby Fisher, die in de vroege jaren '70 in een absurde tweekamp in Reykjavik Boris Spassky, op dat moment wereldkampioen, de baas was. Daarna verdween hij al snel in het niets, om pas in 1992 weer van zich te laten horen. In het door oorlog lam gelegde Servie 'verdedigde' hij zijn wereldtitel opnieuw tegen Spassky - en met succes. In 1992 zat ik in de brugklas en leerde ik net schaken. Wie Bobby Fisher was, wist ik toen niet, al kreeg ik vaag wel iets van de tweekamp mee. Een paar jaar later zag ik de film Searching for Bobby Fisher, over een talenvol jongetje maar niet over de echte Fisher.

Searching for Bobby Fisher was ook het motto van Kees Jongkind, verslaggever en documentairemaker van Studio Sport. Hij ging naar hem op zoek, en vond hem uiteindelijk niet. Afgelopen dinsdag werd dus de documentaire "Bobby Fisher, de dolende konging" uitgezonden op TV, en ik heb me erg vermaakt met de mythe rond Fisher. Eigenlijk wist ik alleen maar dat hij onvindbaar was voor de buitenwereld, net als JD Salinger. Dat hij persona non grata was in de schaakwereld, en beroemde schakers als Viktor Kortsnoj en Gary Kasparov niet eens meer over hem willen praten, was nieuw voor me. Evenals het feit dat hij zo ongeveer ruzie heeft met de hele wereld en denkt dat de Joden proberen de wereld te domineren. Daarnaast schaakt hij via internet nog steeds wel 's een wedstrijd en vermorzelde hij waarschijnlijk een aantal jaar geleden op die manier nog Nigel Short (toch ooit uitkomend voor de wereldtitel tegen Kasparov) in een tienkamp. De grens tussen genialiteit en waanzin is inderdaad flinterdun, dat bewijst Fisher wel. Ik heb genoten van die documentaire. Gelukkig gaat Studio Sport er dit jaar nog (veel) meer uitzenden.

De Chinese regering censureert erop lost, wat internet betreft. Nu zijn de weblogs de klos. Daar gaan mijn bezoekersaantallen... ;-)
(via Volkskrant Weblog)

Mono, daar gaat dit stukje over. Nee, niet dat bandje uit Rotterdam. En ook niet die triphopformatie van Formica Blues, waar al zo lang niets meer van vernomen is. Het gaat hier om een groepje jonge Japanners die in de beste Mogwai-traditie instrumentale 'postrock' maken en met Under The Pipal Tree in 2001 een formidabel album uitbrachten. De CD is uitgebracht op het Tzadik label (van John Zorn), ook wel bekend (voor mij althans) van Melt Banana. Momenteel luister ik bijna nergens anders meer naar.

Uit de bio van de website:

"Within the rage of distortion and bombardment of feedback, you are just as likely to experience sadness and beauty, light and darkness, chaos and peace and happiness and melancholy. It is Mono's ability to combine, intertwine and swing back and forth from two such opposite extremes to create an emotional phantasmagoria that makes this band worth experiencing."

En dat klopt wel zo'n beetje. De band grijpt terug op de Mogwai van Young Team, alhoewel ik tot dusverre meer verwijzingen naar Sonic Youth ben tegen gekomen. Het toeval wil dat de band al eens op het podium stond met Jim O'Rourke. Het eerste nummer van de CD, Karelia (Opus 2), begint al heel typerend. Een hypnotiserend gitaar-riffje, vergezeld door ritmisch getik op hi-hats. De spanning wordt opgebouwd: er komt een harde gitaarpartij door heen gescheurd, de drummer gaat meer en meer los en als je denkt dat het echt niet meer harder kan... dan valt het inderdaad stil. Muisstil zelfs. Een cello blijft over en een rustig gevende melodie komt terug. Tot dat de spanning weer opgevoerd en... Je raadt het al: de band weer helemaal loos gaat. Luister het zelf maar 's. Soulseek ofzo heeft het vast wel staan.

Afgelopen weekend heb ik eindelijk 's Pink Floyd's The Wall gezien. Ik kende de muziek wel, maar de film was volledig nieuw voor mij. Alhoewel ik geen overdreven grote Pink Floyd-fan ben, en mijn voorkeur dan ook nog 's uitgaat naar het wat oudere werk (mn. Wish You Were Here), heb ik me toch wel vermaakt met The Wall. De film is intens en overweldigend, net als de muziek, en voegt ook zeker iets toe aan die muziek. Op dezelfde avond zag ik ook Hedwig and the Angry Inch, een film over een Duitse jongen die na een mislukte sekse-operatie verhuist naar de Verenigde Staten en daar gaat touren met zijn/haar band. Ondertussen helpt zij een jonge jongen aan een carriere in de wereld van de 'rock 'n' roll' en wordt ze zelfs een beetje verliefd op hem. Ik vond het maar een maffe film, maar ik heb me er wel mee vermaakt.

Net maar even mijn stem uitgebracht voor de Gouden Loeki. Nooit eerder gedaan, maar ach, je moet toch wat je vrijdagmiddag. Het viel me op dat ik van de 36 commercials waar je uit kunt kiezen, het meerendeel niet gezien heb. Spijtiger was dat ik uit het aantal dat ik wel gezien had - de helft ofzo - er maar 2 of 3 echt leuk vond. En eentje dan nog omdat er een heel knap meisje in speelt (nr. 31, Amstel, met het meisje dat aan het poolen is). Niet echt een goede reden, inderdaad. Mijn keuze is gevallen op de 'Breezer'-kat, die na een wilde nacht stappen 's ochtends weer door het kattenluikje naar binnen strompelt en wel heel schattig uit zijn oogjes kijkt.

Het is zowat al weer een week geleden dat ik het Tsjechische Kolya zag, maar de film is te mooi om niets over te schrijven. Bovendien heb ik sindsdien geen film meer gezien - waar dit weekend wel verandering in zal komen, als ik alleen al zie wat er morgenavond op BBC2 komt. Kolya is gesitueerd in Praag ten tijde van de Russische bezetting. De film gaat over Louka, een charmeur die graag een Trabant wil en daarom besluit een schijnhuwelijk aan te gaan met een Russische, in ruil voor een smak geld. Zij ziet Praag als tussenstation, want ze vlucht al snel weg naar haar Duitse minnaar, haar zoontje van vijf (Kolya) bij haar moeder achter latend. Wanneer de moeder in het ziekenhuis wordt opgenomen (en later overlijdt), wordt Kolya bij Louka ondergebracht. Deze zit absoluut niet op een kind te wachten, maar heeft weinig keus. De communicatie tussen de twee verloopt - mede door het taalverschil - uiterst stroef, maar langzaam maar zeker ontdooit aan beide kanten het ijs en ontstaat er een heuse vriendschapsband. Wanneer de moeder het kind uiteindelijk op komt halen, zit je eigenlijk allang niet meer op haar te wachten en hoop je dat de twee vrienden ooit verenigd worden. Het bijzondere aan de film vond ik de humor. Met name de scene waarin duidelijk wordt dat Kolya doorheeft dat zijn oma dood is, en een graf van speelgoed maakt, is prachtig. Op het moment dat Louka een kijkje komt nemen, en ontdekt dat Kolya het 'lichaam' heeft afgedekt met een BH van een van zijn minnaressen, lag ik dubbel van het lachen. Een prachtige film, die zijn Oscar (1996: Beste Buitenlandse Film) zeker verdiend heeft. Van regisseur Jan Sverak heb ik eigenlijk nooit meer wat gehoord.

Zojuist ontdekt, Moviemeter, een Nederlandse site over films, gemaakt door o.a. Jordy de Jong, (ex-?)'nl.kunst.film'-regular. In principe is alle informatie wel te vinden op IMDB (waar Jordy ook een van de hofleveranciers wat informatie betreft is), maar deze heeft niet zo verschrikkelijk veel gebruikers waardoor de top 100 nog enigszins dynamisch is, maar wel genoeg om het interessant te houden (over elke film wordt wel wat gezegd). Goed inititief!

Stemwijzers vind ik altijd wel leuk om in te vullen. Je hebt natuurlijk de bekende stemwijzer, waarbij het meerendeel van de mensen op een rechtse partij uitkomt. Zelf krijg ik een rijtje waarin alle partijen keurig van links naar rechts gerangschikt zijn: het begint bij de SP, en eindigt ergens bij de VVD of de LPF. Er is natuurlijk de stemwijzer van Greut, waarbij het niet moeilijk te raden is waar hij op gaat stemmen. Via merel roze kwam ik op die het Writer's Block terecht. Mijns inziens is dit wel de beste stemwijzer die ik tot nu toe ben tegen gekomen. Afhankelijk van de partijen waar je interesse voor toont, worden de verschillende partijprogramma's naast elkaar gelegd en om je oordeel gevraagd. En als je dat wilt, kun je zelfs nog een uitgebreide toelichting toegestuurd krijgen. Zelf kwam ik ditmaal op Groen Links uit. Echt stemmen uit volle overtuiging ga ik dus niet doen: het wordt de SP, Groen Links of heel misschien toch wel PvdA (als ik daarmee een VVD-CDA coalitie kan tegen houden). Ik lees me nog maar wat beter in.

Pas ontdekt: Loglijst. Je kunt registreren en onder favorieten de weblogs die je leest verzamelen. Zo kun je in een oogopslag zien welke geupdate zijn, en hoef je ze niet allemaal af te gaan tijdens het surfen. Handig hoor! Mijn favorietenlijst vind je hier.

Gisteren kwam ik al surfen op Primaire Berichten terecht, en het verhaal over IJsland sprak me erg aan. Over iemand die de sporen van zijn oudoom in IJsland na gaat zoeken. Mooi reisverslag, mooie foto's. Ik denk dat ik van het zomer ook maar weer 's naar het noorden trek...

Nog een link droppen: Kindamuzik is sinds het begin van dit jaar volledig nederlandstalig. Nog een reden om haast te maken en dat abonnement op Oor eindelijk 's op te zeggen voordat het weer verlengd wordt.

Oog en Oorlog leeft weer, en wel met een vernieuwd uiterlijk, nieuw elan en uiteraard nieuwe spirit van de schrijvers!

Langzaam maar zeker druppelt de informatie over het aankomende Internationaal Film Festival Rotterdam binnen en krijg ik steeds meer zin om er naar toe te gaan. Het wachten is op het programma dat half januari bekend zal worden gemaakt, maar het pas verschenen magazine belooft alvast veel goeds. Misschien moet ik alvast maar naar de Frans/Tunesische coproductie Satin Rouge - naar het zich laat aan zien een exotische versie van Saturday Night Fever - gaan, die onder het mom van festivalpreview al in sommige zalen draait.

Op deze site valt te lezen hoe Peter Jackson er in is geslaagd met cgi zo'n authentiek personage (Gollum) neer te zetten. Oscarwaardig, if you ask me.

Jammer en helaas, Tonie slaat zijn kladboek dicht.