Zit ik al de halve dag naar The Smiths' The Queen Is Dead te luisteren, kom ik erachter dat Morrissey voor zijn teksten flink leentjebuur heeft gespeeld bij tal van films, schrijvers (Shakespeare!) en komedianten! Nouja, de muziek wordt er niet minder prachtig van. Ik heb The Smiths vroeger nooit echt ten volle kunnen waarderen omdat ik me na een half uur altijd ging irriteren aan de stem van Morrissey, maar ik heb het idee dat ik er nu doorheen ben, want ik krijg even geen genoeg van The Queen Is Dead. Sublieme pop (The Boy With The Thorn In His Side, There Is A Light That Never Goes Out) met bijtende teksten. Ik mag dat wel. Misschien moet ik mijn verzameling van The Smiths toch maar 's uitbreiden. Met Louder Than Bombs ofzo.