Mono, daar gaat dit stukje over. Nee, niet dat bandje uit Rotterdam. En ook niet die triphopformatie van Formica Blues, waar al zo lang niets meer van vernomen is. Het gaat hier om een groepje jonge Japanners die in de beste Mogwai-traditie instrumentale 'postrock' maken en met Under The Pipal Tree in 2001 een formidabel album uitbrachten. De CD is uitgebracht op het Tzadik label (van John Zorn), ook wel bekend (voor mij althans) van Melt Banana. Momenteel luister ik bijna nergens anders meer naar.

Uit de bio van de website:

"Within the rage of distortion and bombardment of feedback, you are just as likely to experience sadness and beauty, light and darkness, chaos and peace and happiness and melancholy. It is Mono's ability to combine, intertwine and swing back and forth from two such opposite extremes to create an emotional phantasmagoria that makes this band worth experiencing."

En dat klopt wel zo'n beetje. De band grijpt terug op de Mogwai van Young Team, alhoewel ik tot dusverre meer verwijzingen naar Sonic Youth ben tegen gekomen. Het toeval wil dat de band al eens op het podium stond met Jim O'Rourke. Het eerste nummer van de CD, Karelia (Opus 2), begint al heel typerend. Een hypnotiserend gitaar-riffje, vergezeld door ritmisch getik op hi-hats. De spanning wordt opgebouwd: er komt een harde gitaarpartij door heen gescheurd, de drummer gaat meer en meer los en als je denkt dat het echt niet meer harder kan... dan valt het inderdaad stil. Muisstil zelfs. Een cello blijft over en een rustig gevende melodie komt terug. Tot dat de spanning weer opgevoerd en... Je raadt het al: de band weer helemaal loos gaat. Luister het zelf maar 's. Soulseek ofzo heeft het vast wel staan.