16. De Portables - Girls Beware!
Postpop rock 'n' roll. Dat is het etiket dat Belgian Music.net erop plakt. Mij doet het vooral denken aan die ene plaat van The American Analog Set die ik in mijn bezit heb. Dromerige, meeslepende, intense, emotionele nummers. Maar dan iets minder traditioneel dan de band die tegenwoordig beter bekend staat als Amanset. De Portables gebruiken ook de nodige electronica in hun muziek. Het is dat ik hem nog niet op CD ben tegen gekomen, anders had ik dit album vast veel vaker geluisterd en was ie hoger geëindigd.

17. The Go! Team - Thunder, Lightning, Strike
Dit was een van de verrassingen van het jaar voor mij. De recyclesamplepop van The Go ! Team klinkt dermate speels en opzwepend dat je er toch wel erg blij van wordt. Helaas fluctueert het niveau van de nummers wel heel erg. The Power Is On, Junior Kickstart en vooral Bottle Rocket zijn fantastisch, maar verder vind ik het toch wat minder allemaal. Gelukkig roept campy afsluiter Everyone's A V.I.P. To Someone zowaar Love Boat-achtige taferelen op, zodat het feestje wel in stijl wordt afgesloten. ;)

18. The Arcade Fire - Funeral
Alhoewel ik vind dat deze plaat op een mooie 18de plek is geëindigd, ben ik toch geneigd me enigszins in te dekken. Funeral staat namelijk in menig lijstje (Pitchforkmedia, TinyMixtapes, etc.) helemaal bovenaan. Ik snap waarom, want dit is best een plaat waarvoor je helemaal zou kunnen vallen. Zelf deed ik dat ook wel voor nummers als Rebellion (Lies) en ook zeker de paar eerste tracks, maar een nummer als Neighborhood #3 (Power Out) vind ik toch niet heel bijzonder eigenlijk. Het is wel een plaat met groeipotentie en ik zal hem ook zeker veel blijven draaien. Wie weet stijgt ie nog wel als ik eind 2005 mijn jaarlijstjes reviseer.

19. The Dresden Dolls - The Dresden Dolls
Over dit plaatje kan ik weinig melden, eigenlijk. Cabaret, punk, theatraal. Door de piano hoor ik er zelfs Bowie (Aladdin Sane!) in. En da's nooit verkeerd. Ik ben dol op het maniakale van een nummer als Girl Anachronism. Dat The Dresden Dolls nog maar 's langs mogen komen.

20. Milanese - 1 Up
Milanese is een van de nieuwe wonderkinderen van WARP en bracht dit jaar zijn eerste album(pje) uit. 1 Up duurt nog geen half uur, maar is wel een verdraaid lekker plaatje. De voicesamples van de eerste track zijn wel wat vervelend, maar het is knap om te zien hoe Milanese in sommige tracks een mooie mengeling maakt van drum 'n' bass en idm. In een track als Iacom weet hij goed de snelheden van bassdrum en snaredrum te varieren, waardoor de een de ander vaak inhaalt. Erg vet. Hoogtepunt is echter Head Bocs, de afsluiter en zowaar een emotionele track. Wazige beats met mooie golvende geluiden.

21. Aereogramme - Seclusion
Ik heb deze EP nog maar kort, want ik kocht hem bij het concert in het Paard, waar ik al eerder over logde. Dat is nog maar een week of twee geleden, dus ik kan niet echt zeggen dat Seclusion al bezonken is. Hij maakt nog steeds onderdeel uit van het stapeltje CDs dat pas in de CDkast gaat als ik vind dat ie niet meer 'nieuw' aanhoort. Het ludiek betitelde Lightning Strikes The Postman (Flaming Lips cover!) en het epische The Unravelling zijn vooralsnog mijn favorieten. Volgend jaar hopelijk weer een volwaardig album van het grotendeels bebaarde Aereogramme.

22. The Killers - Hot Fuss
In de late zomer werd The Killers door menigeen bestempeld als de nieuwe Franz Ferdinand, maar zelf zie ik dat niet zo. De liedjes van The Killers klinken veel minder ingenieus dan die van de Schotse helden, ook al komt veel dingen die me in de jaren '80 aantrekken wel voorbij. New Order, Heaven 17, maar ook de grootse sound, zoals in het titelnummer Jenny Was A Friend Of Mine. Een lekker plaatje, maar geen hele hoge positie, omdat het dit album het eigenlijk net niet heeft. Het intro van Somebody Told Me is eigenlijk te lang en zo ontbreekt er aan elk liedje net het puntje op de spreekwoordelijk i, zegmaar. En eerlijk is eerlijk, het album zakt halverwege ook wel een beetje in.

23. Daddy G - DJ Kicks
Daddy G is de rapper van Massive Attack (die met de zware stem, denk aan Inertia Creeps) en mixt hier zijn favoriete plaatjes aan elkaar. Ik was in de plaatselijke Velvet door oud vinyl aan het heen bladeren toen ik voor het eerst delen van dit broeierige geheel meekreeg. Een mooie versie van Karmacoma, die vloeiend overliep in iets soortgelijks (waarvan ik nu weet dat het Johny Osbourne is). Echt heel erg geweldig is dit mixalbum niet, maar het luistert wel bijzonder lekker weg. Jammer is ook dat dit album pas in de late herfst uitkwam, terwijl het een dijk van een zomeravondplaat zou kunnen zijn.

24. Annie - Anniemal
Op de dag dat Pitchfork Annie's Heartbeat tot 'song van het jaar' uitroept, schrijf ik mijn stukje. Electropop voor volwassenen is de noemer waarmee men dit album probeert slijten. Het is inderdaad een beetje Kylie-achtig, maar de liedjes zijn doorgaans stukken beter. En dan is Heartbeat nog niet eens mijn favoriet... Toch eindigt dit plaatje niet al te hoog, omdat je het halverwege eigenlijk wel weer gehoord hebt.

25. Black Ox Orkestar - Ver Tanzt?
Het debuut van Black Ox Orkestar is er ook een in de categorie 'Leuk, maar ik draai hem eigenlijk nooit meer'. Ik ben hier destijds achteraan gegaan, omdat ik besloot dat ik alles wat Constellation nieuw uitbracht wilde horen. En zo kom je dus bij een band die klezmer, punk en pop met elkaar vermengt. Het is een leuke plaat, maar als ik klezmer wil horen, draai ik toch liever Nigel Kennedy & The Kroke Band.

Ook hier is het jaarlijstjesseizoen inmiddels begon. Laat ik voorzichtig beginnen met aftellen...


26. Nouvelle Vague - Nouvelle Vague
Na Richard Cheese (wiens laatste album mijn top 30 niet gehaald heeft) en Mambo Kurt is Nouvelle Vague ook wel een hele leuke gimmick. Jaren '80 wave/punknummers worden in een net bossanova-jasje gestoken. Hoogtepunt voor mij is Dead Kennedies' cover Too Drunk To Fuck, door het fijne baslijntje en de hijgerige zang van een - naar ik veronderstel - Franse schone.

27. Fly Pan Am - N'Ecoutez Pas
Fly Pan Am is maar een grillige band. Het debuut vond ik erg wisselvallig met twee geweldige nummers, terwijl de rest van de plaat in slechte dagen wegluistert als een geestslopende lijdensweg. En in goede dagen is het gewoon een geval van 'ene oor in, andere oor uit'. Het tweede album Ceux Qui Inventent N'ont Jamais Vécu was al helemaal een ramp, met eigenlijk geen enkel geslaagd experiment. N'Ecoutez Pas is gelukkig geen titel die zichzelf waarmaakt, dit album klinkt namelijk spannend genoeg om te blijven draaien. Het begint spannend met Brûlez Suivant, Suivante!, het uitgesponnen Zig Zag is subliem en bovenal lijkt Fly Pan Am zich nu eens niet te verliezen in onbeteugelde experimenteerdrift.

28. Radiohead - Com Lag
Geen echt album van Radiohead, maar een verzameling rarities: liveversies, remixen, bewerkingen. De Four Tet remix van Skttrbrain circuleerde al een tijd op internet, maar is nu ook officieel uitgebracht. Erg, erg fijn.

29. Elliott Smith - From a Basement on the Hill
Het bleef me lang onduidelijk wat ik van From a Basement on the Hill moest verwachten. Als Elliott Smith-fan was ik bang dat zijn postuum verschenen laatste album wel 's een tegenvallend afscheid zou kunnen worden. Figure 8 vond ik namelijk een stuk minder dan XO en Either/Or. Wat als die dalende lijn verder zou worden ingezet. Maar nee, een teleurstelling bleef bespaard, want dit is een prima laatste album. Het niveau van eerder genoemde hoogtepunten wordt wat mij betreft niet gehaald, maar met dit album heeft Elliott waardig afscheid genomen.

30. Air - Talkie Walkie
Elk voorjaar zijn er platen die best goed zijn, waar je graag naar luistert, maar die na de zomerstop eigenlijk nooit meer je kast uitkomen. Talkie Walkie is er zo een voor mij. Zeker geen slecht album, maar ik heb hem al zeker een half jaar niet meer gedraaid... Desalniettemin is dit wel een mooie terugkeer naar het geluid van Moon Safari, alhoewel iets minder sereen en iets duisterder. Run en Cherry Blosom Girl zijn fijne nummers, Surfing On A Rocket een wel erg flauw deuntje, dat ze er beter vanaf hadden kunnen laten.

Rocksterren in hun (hele) jonge jaren.

Kun je je voorstellen dat onderstaand jongetje ooit zoveel heroïne tot zich nam dat ie uiteindelijk een heel nieuw gebit moest laten zetten?

Even het verstand op nul en wat losse flodders wegwerken:

Subjectivist Koen logt over zijn jaarlijstjes. Het stukje bij März maakt me erg nieuwsgierig naar dat album, maar natuurlijk is het zelfs op Slsk nauwelijks te vinden...

The Tears hebben een website. The Tears zijn de nieuwe band van Brett Anderson en Bernard Butler, die elkaar bij Suede de kop insloegen , maar niet zonder ook een meesterwerk - Dog Man Star - af te leveren.

De tracklisting van Frances the Mute, het in februari te verschijnen tweede album van The Mars Volta is bekend. Lees het bij Pitchfork. Aangezien de meeste nummers langer dan 10 minuten duren (Cassandra Gemini zelfs langer dan een half uur!), de titels als vanouds moeilijk klinken - bijvoorbeeld: L'Via L'Viaquez, Vismund Cygnus - en zowel het eerste als laatste (sub-)nummer Sarcophagi heet, is er alle reden om aan te nemen dat ook Frances the Mute een heuse progemoplaat met concept wordt. Ben benieuwd!

Het is altijd leuk om op eigen houtje een track te ontdekken, die helemaal geweldig te vinden en vervolgens te lezen dat Mensen Die Het Kunnen Weten zich helemaal in die mening kunnen vinden. Wat blijkt: zowel Joost van Bellen als ik vinden de remix die Tiefschwarz van Spektrum's Kinda New maakte de song van het jaar. Bij 3voor12 zegt hij:

“Het album van Spektrum is heel goed. Ook live zijn ze heel goed. Maar de Tiefschwarz remix van Kinda New is subliem. Voor mij het zomeranthem van het afgelopen jaar.”

[best of 2004]

Nu 2004 voorzichtig ten einde loopt, wrijven diverse weblogs de handen ineen om te bepalen wat nu eigenlijk de mooiste liedjes van 2004 zijn. Superolog organiseert het hele gebeuren en draagt er zorg voor dat er uiteindelijk een coherent verzamelCD'tje wordt gemaakt van de liedjes die de deelnemers aandragen. Een voorwaarde daarvoor is wel dat die deelnemers ook wat bandbreedte doneren, zodat de hele CD gedownload kan worden. Leuk toch?

Mijn bijdrage:

*Franz Ferdinand - Take Me Out
*Tortoise - Salt The Skies
*Delays - Long Time Coming
*The Dresden Dolls - Girl Anachronism
*The Go! Team - Bottle Rocket
*The Veils - Lavinia
*Voicst - Whatever You Want From Life
*Felix Da Housecat - Rocket Ride
*Spektrum - Kinda New (Tiefschwarz vocal)
*Mylo - Drop The Pressure

Het Nederlandse Cereal is al even bezig als ik na de nodige vertraging met de trein dan eindelijk het Paard betreed. Een aantal jongeheren vraagt beleefd 'of we het wat vonden', maar ik heb er te weinig van meegekregen om die vraag voor mezelf te kunnen beantwoorden. Tijdens de twee nummers die ik nog mee kreeg, verwonderde ik me vooral over hoe mooi het Paard wel niet is geworden na de verbouwing. Mooie lichtinstallatie, goed geluid, het grote mengpaneel middenachterin om het de geluidsman makkelijker te maken, dat soort dingen. Na afloop van het optreden van Cereal wordt Motorpsycho's Vortex Surfer aangezet. Lange tijd mijn favoriete nummer, totdat ik het nauwelijks nog durfde te draaien omdat het me al snel teveel werd. Na Motorpsycho's Heilige Graal worden achtereenvolgens Sonic Youth en Slint gedraaid. Al mijn favoriete bandjes van een paar jaar geleden komen langs. Het vernieuwde Paard kan dan al niet meer stuk bij mij. En dan moet de band waar het die avond om draait nog beginnen.

Het Schotse Aereogramme, door sommigen gekscherend de troonopvolger van Mogwai genoemd, lijkt het prima naar zijn zin te hebben. Waar ik bij hun optreden in Ekko anderhalf jaar geleden de emotionele muziek nauwelijks kon rijmen met de laconieke voordacht, ging me dat nu veel beter af. Zanger Craig B. is een klein, grappig, bebaard manneke dat gevoelig zingt, zo af en toe gruwelijk hard schreeuwt (Wood!), maar tussen de liedjes meer de indruk wekt een kind te zijn dat niet weet wat het met zijn blijdschap aan moet, alsof hij zojuist door zijn ouders werd losgelaten in een snoepwinkel. 'Thank you. I keep saying it, but I really mean it. Thank you!'. Wat me ook opvalt is dat de subtiliteiten niet eens het onderspit delven in al het gitaargeweld. Dat is de taak van gitarist Ian Cook, die soms ook wat speelt op keyboard, samplers bedient en zo af en toe een loopje opstart vanaf een laptop (geen iTunes dit keer). Dit geeft een nummer als Black Path toch net dat beetje extra diepgang dat het nodig heeft om zich ruimschoots aan de middelmaat te kunnen onttrekken. Verder is ook Cook bebaard. In zijn nette kloffie zou hij het dagelijks leven net zo goed bestuurslid kunnen zijn bij een corporale studentenvereniging, merkt mijn gezelschap op. De reusachtige Campbell McNeill is bassist. Met lange haren en de meest weelderige baard van het viertal is hij een opvallende verschijning. Het is dat de tattoos missen of in ieder geval buiten zicht blijven, anders zou - pak 'm beet - Slayer of Machinehead hem vast graag in willen lijven. Spelen kan ie ook wel. Tijdens het openingsnummer is zijn spel op de bas een aanslag op de oren, maar gelukkig wordt het geluid al snel bijgesteld en valt er zonder zorgen over piepende oren te genieten van het kraakheldere geluid. Wat me opvalt is dat Cook en niet Craig de schreeuwpartijen in Zionist Timing, hoogtepunt van debuutplaat A Story In White, op zich neemt. Er worden ook aardig wat nummers van de kersverse EP Seclusion gespeeld, waarvan I Don't Need Your Love (akoestische ballad!), Lightning Strikes The Postman (Flaming Lips-cover) en The Unravelling de opvallendste zijn. Laatstgenoemde is een heuse symfonie en lijkt wel drie keer opnieuw te beginnen. Craig laat speciaal voor dit nummer snel een minidrumstel (bassdrum, snaredrum en bekkens) aanrukken om zo samen met drummer Scott dit magnum opus naar de uiteindelijke climax te meppen. Omdat men niet zo slim is geweest het drumstel op een kleedje neer te zetten, moet er tweemaal iemand bij te pas komen om het arme gevaarte op zijn plek te houden. Hierna gaat men even terug naar de coulissen, om een paar minuten later terug te komen en een vlammende versie van Wood te spelen. Bassist McNeill gaat helemaal los, al zit hij nog even naast de maat, en Craig schreeuwt voor de laatste keer de longen uit zijn lijf.

Alhoewel het al bijna een maand bekend schijnt te zijn, kan ik het als groot New Order fan niet laten ook hier te vermelden dat er volgend jaar een opvolger van Get Ready in de schappen ligt. Volgens Dertigers (via wie ik dit nieuws sowieso op het spoor kwam) gaat het schijfje Sugarcane heten en ligt het al in februari in de winkels. Van dat eerste ben ik niet zo zeker: via neworderonline kom ik wel te weten dat er in ieder geval een liedje op komt te staan dat Sugarcane heet. Ik ben erg benieuwd. Get Ready vond ik geweldig en ook de platen uit de jaren '80 vind ik stuk voor stuk prachtig. New Order is zo'n band waarvoor ik wel een jaar of 10 eerder geboren had willen worden. Wat kan er mooier zijn dan op je 14e, 15e, 16e - de leeftijd waarop muziek doorgaans het meeste indruk op de ziel achterlaat - Blue Monday voor het eerst horen.

Dertigers vroeg ook nog naar ieders favoriete New Order nummer. Voor mij is dat Temptation. Het is dat ik Blue Monday te vaak gehoord heb, daarom ga ik voor Temptation. Dat nummer kwam zo hard aan toen ik als 15-jarige britpopper Trainspotting zag. Ik was ook meteen op slag verliefd op Kelly MacDonald, die "oh, you've got green eyes, oh, you've got blue eyes" zingt onder de douche. In het volgende shot zie je haar en Ewan McGregor met haar ouders aan de ontbijttafel zitten, terwijl Temptation zachtjes uit de radio klinkt.

Mijn bijdrage aan het laatste CD-project van de Subjectivisten staat hieronder en valt ook te bewonderen bij Art Of The Mix. Er is zowaar een rode lijn in te ontdekken. Meisje en jongen ontmoeten elkaar, zoenen en worden verliefd. So far, so good. Zij blijkt echter niet het minst gecompliceerde meisje te zijn: "don't call the doctors cause they've seen it all before, they'll say just let her crash and burn" (Girl Anachronism). Hij weet niet wat ie er mee aan moet en vindt het in al zijn cynisme vooral interessantdoenerij van haar kant (Showgirl). Uiteindelijk zet hij de stap er een punt achter te zetten (Babe I'm Gonna Leave You, I'm Not In Love), maar zij reageert vooral boos (Send Me A Postcard) en al snel vervalt het hele gebeuren in een verwijten maken over en weer (Ciao!). Uiteindelijk mist hij haar wel ("Wake up, Slowly early morning, Days like these I miss you, I think I always will" (Give Me Everything)) en verklaren ze elkaar alsnog de liefde. :)

Ik hoop dat Martijn er blij mee is. Overigens moet ik mijn CD'tje nog altijd ontvangen...

It's All About The He Said She Said Bullshit

1 Devics - The Man I Love
2 The Afghan Wigs - Somethin' Hot
3 The Donnas - Do You Wanna Hit It
4 The Kinks - You Really Got Me
5 Felix Da Housecat - Rocket Ride
6 Four Tet - My Angel Rocks Back And Forth
7 Miss Kittin - Kiss Factory
8 Belle & Sebastian - Dirty Dream #2
9 The Dresden Dolls - Girl Anachronism
10 The Auteurs - Show Girl
11 PJ Harvey & Thom Yorke - This Mess We're In
12 Led Zeppelin - Babe I'm Gonna Leave You
13 Shocking Blue - Send Me A Postcard
14 Talking Heads - I'm Not In Love
15 Lush & Jarvis Cocker - Ciao!
16 Ben Christophers - Give Me Everything
17 The Babys - Everytime I Think Of You
18 The Black Heart Procession - It's A Crime I Never Told You 'Bout The Diamonds In Your Eyes

You're Mrs. Dalloway!

by Virginia Woolf

Your life seems utterly bland and normal to the casual observer, but
inside you are churning with a million tensions and worries. The company you surround
yourself with may be shallow, but their effects upon your reality are tremendously deep.
To stay above water, you must try to act like nothing's wrong, but you know that the
truth is catching up with you. You're not crazy, you're just a little unwell. But no
doctor can help you now.


Take the Book Quiz
at the Blue Pyramid.

(Toevallig heb ik Mrs. Dalloway pas gekocht, moet het nog lezen...)

Eigenlijk is het best vreemd dat ik tot eergisteren nog nooit een liedje van The Delgados had gehoord. Buiten het gegeven dat ze nu al 5 - in indiekringen haast heilig verklaarde - albums op hun naam hebben staan, zijn ze ook zeer nauw betrokken bij Chemical Underground, het label dat een aantal zeer favoriete bands (Mogwai, Aereogramme, Bis) herbergt.

Na me ter voorbereiding een avond op het laatste album 'Universal Audio' te hebben gestort, ging ik ze dan gisteren live zien in Nighttown. Aangezien er in de grote zaal opnames waren voor een TV-programma, moesten we via de tochtige zij-ingang naar binnen. Eigenlijk had dat wel wat. Ik waande me meer in een obscure club dan wanneer je via de normale, gelikte ingang aan de voorkant binnen komt.

Allereerst werden we geconfronteerd met Cass McCombs, het voorprogramma. Dat het een singersongwriter met band betrof werd snel duidelijk, want de stem van Cass was eigenlijk het enige echt goede aan heel het optreden. De liedjes misten voor mij naast passie en gedrevenheid ook de nodige variatie, want het reutelde maar door. Een refrein hier en daar was wellicht wel op zijn plaats geweest. Misschien wordt het nog wel wat als Cass zijn liedjes nog wat bijschaaft, want als een combinatie van Joy Division en Dexy's Midnight Runners klinken is an sich verre van verkeerd.

The Delgados waren nog geen 10 seconden bezig of het was meteen weer duidelijk hoe het wel moest. Wat een fijne uitstraling, wat een geluid, wat een muziek! In de hele korte tijd dat ik ze nu ken, begreep ik al snel dat The Delgados toch wel heel erg bijzondere liedjes in huis hebben. Catchy (Everybody Come Down), bloedmooi (Come Undone) en ook behoorlijk stevig, wat me wel verbaasde. Universal Audio zie ik als een 'lieve liedjes'-plaat, dus op de soms best hard aan toe gaande gitaarstukken had ik niet echt gerekend. Maar al met al beviel het gebodene me zeer goed. Ik kan me best goed voorstellen dat dit een band wordt waar ik van ga houden, a la Belle & Sebastian. Na afloop kocht ik The Great Eastern, maar ik zie me de rest van hun repertoire ook nog wel bij elkaar verzamelen.

Stereo was er ook en wellicht dat Stop The Noise en Fireflies ook nog laten weten wat zij ervan vonden. The Delgados spelen vanavond nog in De Helling in Utrecht.

Oor wordt een maandblad, las ik via de 3voor12nieuwsbrief. Als tijdschriftenjunk moest ik wel even slikken toen ik dat las. Gaat het dan zo slecht in bladenland? En muziekbladenland in het bijzonder? Alhoewel ik nu alleen nog maar heel af en toe een exemplaar koop, heb ik het toch nog wel goed voor met het blad dat ik altijd las in de bibliotheek van mijn middelbare school en uiteindelijk toch een zeker een jaar of 6 een abonnement op had. Gelukkig lees ik al snel dat het blad twee keer zo dik wordt, gevuld gaat worden met langere verhalen en zich minder gaat bezig houden met de actualiteit (want daar hebben ze nu een website voor). Eigenlijk stemt dat me wel tevreden, een beetje verdieping. Wie weet ga ik hem nu wel vaker dan af en toe kopen.

De gezamenlijke tour van Bettie Serveert en Voicst zit erop. In Hedon, Zwolle werd voorlopig het laatste concert gegeven en naar verluidt deed Voicst uiteindelijk nog even met met Bettie Serveert. Dat moet toch een mooie aanblik geweest zijn. Erg mooie foto's van Bettie in Hedon vind je bij Bullet-ray photography. Ondertussen stijgt en stijgt 11-11 in mijn virtuele jaarlijstje...

Waar ik reikhalzend naar uit kijk, is het nieuwe album van The Mars Volta. Deloused In The Comatorium was mijn plaat van 2003, al moet ik toegeven dat ik hem al een paar maanden niet gedraaid heb. Hoe dan ook, het nieuwe album schijnt in februari al te komen! En 23 februari staan ze sowieso in Paradiso.

Verder ga ik morgen naar The Delgados in de Basement in Nighttown. Ben erg benieuwd. Alhoewel ik de laatste tijd niet veel naar 'lieve liedjes'-muziek heb geluisterd, doet de verwijzing naar Belle & Sebastian op de Nighttown-site me min of meer watertanden. Ook Mogwai wordt genoemd als zijnde regiogenoot. En laat dat nu net de vorige band zijn die ik de Basement zag (april '99, gok ik).