21. Aereogramme - Seclusion
Ik heb deze EP nog maar kort, want ik kocht hem bij het concert in het Paard, waar ik al eerder over logde. Dat is nog maar een week of twee geleden, dus ik kan niet echt zeggen dat Seclusion al bezonken is. Hij maakt nog steeds onderdeel uit van het stapeltje CDs dat pas in de CDkast gaat als ik vind dat ie niet meer 'nieuw' aanhoort. Het ludiek betitelde Lightning Strikes The Postman (Flaming Lips cover!) en het epische The Unravelling zijn vooralsnog mijn favorieten. Volgend jaar hopelijk weer een volwaardig album van het grotendeels bebaarde Aereogramme.

22. The Killers - Hot Fuss
In de late zomer werd The Killers door menigeen bestempeld als de nieuwe Franz Ferdinand, maar zelf zie ik dat niet zo. De liedjes van The Killers klinken veel minder ingenieus dan die van de Schotse helden, ook al komt veel dingen die me in de jaren '80 aantrekken wel voorbij. New Order, Heaven 17, maar ook de grootse sound, zoals in het titelnummer Jenny Was A Friend Of Mine. Een lekker plaatje, maar geen hele hoge positie, omdat het dit album het eigenlijk net niet heeft. Het intro van Somebody Told Me is eigenlijk te lang en zo ontbreekt er aan elk liedje net het puntje op de spreekwoordelijk i, zegmaar. En eerlijk is eerlijk, het album zakt halverwege ook wel een beetje in.

23. Daddy G - DJ Kicks
Daddy G is de rapper van Massive Attack (die met de zware stem, denk aan Inertia Creeps) en mixt hier zijn favoriete plaatjes aan elkaar. Ik was in de plaatselijke Velvet door oud vinyl aan het heen bladeren toen ik voor het eerst delen van dit broeierige geheel meekreeg. Een mooie versie van Karmacoma, die vloeiend overliep in iets soortgelijks (waarvan ik nu weet dat het Johny Osbourne is). Echt heel erg geweldig is dit mixalbum niet, maar het luistert wel bijzonder lekker weg. Jammer is ook dat dit album pas in de late herfst uitkwam, terwijl het een dijk van een zomeravondplaat zou kunnen zijn.

24. Annie - Anniemal
Op de dag dat Pitchfork Annie's Heartbeat tot 'song van het jaar' uitroept, schrijf ik mijn stukje. Electropop voor volwassenen is de noemer waarmee men dit album probeert slijten. Het is inderdaad een beetje Kylie-achtig, maar de liedjes zijn doorgaans stukken beter. En dan is Heartbeat nog niet eens mijn favoriet... Toch eindigt dit plaatje niet al te hoog, omdat je het halverwege eigenlijk wel weer gehoord hebt.

25. Black Ox Orkestar - Ver Tanzt?
Het debuut van Black Ox Orkestar is er ook een in de categorie 'Leuk, maar ik draai hem eigenlijk nooit meer'. Ik ben hier destijds achteraan gegaan, omdat ik besloot dat ik alles wat Constellation nieuw uitbracht wilde horen. En zo kom je dus bij een band die klezmer, punk en pop met elkaar vermengt. Het is een leuke plaat, maar als ik klezmer wil horen, draai ik toch liever Nigel Kennedy & The Kroke Band.