Net gezien: Road to Perdition. Omdat ik mijn bioscoopbezoek de laatste maanden te wensen over laat, kwam ik er eigenlijk pas deze week achter dat Sam Mendes twee jaar na American Beauty een tweede film heeft gemaakt. Dat de naam Tom Hanks redelijk groot op het bijbehorend affiche prijkte, wakkerde een gezonde scepsis aan. Uiteindelijk bleek dat ongegrond, want Road to Perdition is namelijk best een goede film. Tom Hanks speelt een huurmoordenaar, die het uiteindelijk aan de stok krijgt met zijn (maffia-)baas en zich genoodzaak ziet zijn oud-collega's uit de weg te ruimen. Hanks speelt ingetogen; zegt weinig en heeft voortdurend een hoed op, waardoor ik nooit echt de kans krijg om me heel erg aan hem te irriteren. Ondertussen zit de film goed in elkaar. De opbouw is spannend, en kent een mooi einde, dat me in de verte aan The Shawshank Redemption deed denken. Maar misschien komt dat alleen door het strand en is die vergelijking te ver gezocht. Desalniettemin heeft Mendes bewezen dat hij meer in petto heeft. Road to Perdition is een redelijk goede maffia-film, waarin vooral de nachtelijke schietpartij (Orson Welles!) een scene is die me nog wel even bij blijft.

Shane McGowan (ja, hij leeft nog) kan weer lopen, met dank aan Sinead O'Connor. Ben benieuwd of en hoe hij de aankomende toer overleeft. Als ik mij niet vergis, spelen The Pogues volgende maand in Nederland. [via Ernie]. Ondertussen probeer ik deze dag te overleven. Vannacht tot 5 uur de DJ uitgehangen op Catena, en in die hoedanigheid vooral mijn eigen smaak opgedrongen. Wanneer mensen zelfs uit hun dak gaan op The Ex, Oomph! en Stereolab, heb ook ik een goede avond. Daarnaast kwam ik erachter dat mijn compagnon de ouddrummer is van het Rotterdamse Mono, dat langzaamaan begint door te breken. Na een korte nachtrust, moest ik dan toch weer vroeg op voor college. En zo kom je er weer 's achter dat de combinatie weinig slaap/stevige verkoudheid tot weinig productiefs leidt. Nouja, vanavond gaat het wel weer beter, waarschijnlijk.

Afgelopen zaterdag was ik weer 's bij Motorpsycho, dit maal in Paradiso. Alhoewel Motorpsycho het wel heel bont moet maken, wil ik geen leuke avond hebben, was het niet echt het overweldigende optreden waar ik altijd weer op hoop. De setlist kende voor mij teveel rustpunten, waardoor ik er nooit echt in komen komen. Desalniettemin was het fijn om eindelijk 's Vortex Surfer live te horen, ook al deed het me uiteindelijk minder dan ik verwacht/gehoopt had. Ach ja.

Wat Motorpsycho betreft, mag ik me ook verheugen op de live-opnames van het concert in Utrecht van een paar weken geleden. Die vallen als het goed is, binnenkort door de brievenbus. Met dank aan KissHerMind.

The Green Dolphyn heeft een poll gehouden onder zijn lezers, wat betreft beste artiesten en albums allertijden, en het volgende kwam er uit:

1. King Crimson (UK/USA) (663)
2. Genesis (UK) (565)
3. Yes (UK) (558)
4. Pink Floyd (UK) (427)
5. The Beatles (UK) (408)
6. Gentle Giant (UK) (317)
7. Frank Zappa/The Mothers Of Invention (USA) (285)
8. Van der Graaf Generator (UK) (262)
9. Sonic Youth (USA) (249)
10. The Velvet Underground (USA) (246)

1. Yes "Close To The Edge" (1972) (338)
2. Genesis "Foxtrot" (1972) (229)
3. Genesis "The Lamb Lies Down On Broadway" (1974) (227)
4. King Crimson "Red" (1974) (226)
5. Genesis "Selling England By The Pound" (1973) (164)
6. Van der Graaf Generator "Pawn Hearts" (1971) (143)
7. The Beatles "The Beatles (White Album)" (1968) (140)
8. Yes "Relayer" (1974) (138)
9. King Crimson "In The Court of The Crimson King" (1969) (132)
10. The Beatles "Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band" (1967) (126)
ook nog:
13. Slint "Spiderland" (1991) (119)
14. My Bloody Valentine "Loveless" (1991) (107)
Sigur Rós "Ágætis Byrjun" (1999) (107)
65. Motorpsycho "Timothy's Monster" (1996) (33)

Geen onaardige lijsten, als je het mij vraagt. Ik krijg wel het idee dat de gemiddeld Green Dolphyn-lezer een jaar of 40 oud moet zijn.

Afgelopen vrijdag speelde Sparklehorse in Tivoli, te Utrecht. Een uurtje maar. Ik was er helaas niet bij. Jan Peter van DubbelMono wel echter wel en hij schreef een mooie recensie.

"All was dark and silent, the black shadows thrown by the moonlight seeming full of a silent mystery of their own. Not a thing seemed to be stirring, but all to be grim and fixed as death or fate, so that a thin streak of white mist, that crept with almost imperceptible slowness.... seemed to have a sentience and a vitality of its own."



Het afgelopen weekend heb ik me, in het kader van de cursus Helden en Schurken, die ik volg aan de Leidse Universiteit, maar eens gestort op wat verfilmingen van Bram Stoker's roman Dracula. Murnau's Nosferatu, ein Symphonie des Grauens uit 1922, de remake van Nosferatu door Werner Herzog uit 1979 en tenslotte Bram Stoker's Dracula - Love Never Dies door Francis Ford Coppola uit 1992. Alle films waren erg de moeite waard, helaas droeg de recent gecomponeerde score bij Nosferatu, ein Symphonie des Grauens, nauwelijks bij aan het authentieke karakter van de beelden. Het klonk allemaal te modern. Wat dat betreft hadden we kunnen doorzoeken naar de versie waarbij Type-O-Negative de score verzorgt. De film zelf was gelukkig wel goed, evenals de remake van Herzorg. Deze begint met onheilspellende muziek, en een adembenememd shot dat ons langs een aantal gargoyles in een donkere grot leidt. Ik geloof dat ik 'Dracula - 1979' wel de beste van de drie vond, misschien wel door het duistere einde.

Morgen hoogstwaarschijnlijk stukjes over Motorpsycho in Paradiso en de rits Dracula films die ik het afgelopen weekend gezien heb, maar vanavond schrijf ik nog even iets over Boudewijn Buch, die zaterdagmiddag overleden is. Ik kan niet zeggen dat ik zijn televisieprogramma's ooit echt gevolgd heb, maar mijn sympathie had hij altijd nog wel. Ik zal me hem vooral blijven herinneren van de poster van zijn boek "Brieven aan Mick Jagger", die aan de balie in de bibliotheek van mijn middelbare school hing. Pauzes versleet ik in die bieb, vooral met het verslinden van boeken en het staren naar een van de bibliothecaresses waar ik stiekem een oogje op had. En vrijwel geen pauze ging voorbij zonder dat mijn oog op die poster met Boudewijn en Mick viel. Het boek heb ik nooit gelezen, andere boeken van Boudewijn wel. Zelfs "De Hel", dat zich op diezelfde school, in datzelfde gebouw, afspeelt. Maar het beeld van de poster is toch helderder dan de beschrijving van de middelbare school, waar Boudewijn een zwaardere tijd had dan ik. Nu is hij niet meer, en ben ik benieuwd of die poster er nog steeds hangt.

Ondanks dat ik zijn programma's nooit echt gevolgd heb, heb ik toch nog even (via zomergasten, dacht ik) een van zijn columns mogen zien. En het was er meteen een die mij behoorlijk aansprak. Lees maar.

"Veel Nederlanders kennen me als die vrolijke man van het koffertje. De laatste tijd hoor ik steeds vaker: u moet weer meer gaan lachen, u kijkt tegenwoordig zo ernstig."

Jee, zelfs Gerrit Zalm heeft tegenwoordig een weblog.

Hoera, er komt weer een nieuw album van Massive Attack aan. Het wordt blijkbaar meer een solo-album van 3D, dan een album van Massive Attack als band, maar we blijven hoopvol gestemd. Maakte opper-Smashing Pumpkin' Billy Corgan immers ook niet in zijn eentje het fantastische Siamese Dream? 3D heeft in ieder geval Horace Andy, Damon Albarn en - minder voor de hand liggend - Sinead O'Connor weten te strikken, dus dat is wel interessant. Ondertussen werkte Massive Attack ook al aan de opvolger van 100th Window, waarbij ze medewerking krijgen van Mos Def en nota bene Tom Waits. Interessant!

Blogger doet steeds raarder de laatste tijd. Nu kan ik weer niet publishen (zodra je dit leest, weer wel natuurlijk). Ik hoop dat het snel verholpen is.

Pitchfork pakt weer 's leuk uit, en dit maal met de 100 beste platen van de jaren '80. Het valt me op dat er nogal wat namen tussen staan waar ik werkelijk *nooit* van gehoord heb, zoals Minutemen, This Heat en Gang of Four. Het zal wel een hiaat in mijn muzikale ontwikkeling zijn. Gelukkig heb ik de top 10 wel bijna compleet, maar wat wil je ook met namen als The Smiths, The Pixies, Sonic Youth en Joy Division. En ook nog 's R.E.M. en Talking Heads, die ik verrassend hoog vind staan. R.E.M.'s Murmur heeft voor mijn gevoel weinig historische waarde. Het feit dat het hun debuut is, compenseert nog niet dat andere feit dat de helft van de nummers toch niet echt bijzonder zijn. En bovendien hebben ze in de jaren '80 veel betere albums - Lifes Rich Pageant, Document - uitgebracht. Remain in Light van de Talking Heads vind ik zeker niet slecht, maar wel het voorbeeld van een plaat die de Tand des Tijds niet heeft doorstaan. Bovendien is Fear of Music stukken beter, maar die is uitgebracht in 1979, als ik mij niet vergis.

Momenteel overurend makend in mijn discman: Doolittle van de Pixies. Lang niet gehoord, maar welk een meesterwerkje (37 minuten slechts) is het! Elke keer dat ik hem weer ontdekt vind ik het een betere plaat, maar mijn favoriete nummer staat al een tijdje vast: Number 13 Baby.

Mooi plaatje van La Voyage Dans La Lune, de eerste science fiction film ooit, die ik nog steeds eens wil zien:

Vorige week heb ik hem dan toch maar gekocht: Yanqui U.X.O., het nieuwe album van Godspeed You! Black Emperor. Ik was een beetje huiverig omdat sommige reacties op internet weinig positief waren, en ik de laatste tijd zelf ook niet echt veel naar Godspeed en aanverwanten heb geluisterd. Desalniettemin word ik er langzaam door gegrepen, en luister ik hem steeds vaker. Ik heb ook steeds vaker het idee dat ze het weer geflikt hebben. Want het is weer een verschrikkelijk mooi album geworden. Hij klinkt wat ingetogener, en misschien wat minder wijds dan met name de vorige release. De hele lange soundscapes zijn er wel uit, evenals de 'field recordings' en monologen die op de eerste drie releases toch wel een prominente plaats innamen. Ik kan niet zeggen dat ik ze niet mis, maar de muziek heeft zeker niet aan kracht ingeboet. Met name het transparante geluid van het tweede deel van Motherfucker=Redeemer (let op de drums!) is heel bijzonder. Alsof je zelf in de oefenruimte staat, te midden van alle instrumenten, met je gehoor gericht op de drums. Super.

The Wire bestaat 20 jaar en dat wordt gevierd. Bij de november-editie zit dan ook een gratis dubbelCD met nummers van uiteenlopende namen als Amon Tobin, Sigur Ros, The Sea and the Cake, Liars, Leafcutter en DJ Vadim. De precieze tracklisting met achtergrondinformatie vind je op de website van Wire. Ik ben erg benieuwd en ga zo dat blad maar weer 's kopen, want voor slechts 6 euro kun je je er nauwelijks een buil aan vallen. (via Zebra-log)

21 november begint het IDFA. Een van de documentaires die zal worden vertoond is het naar verluidt zeer angstaanjagende Smallpox 2002: Silent Weapon, waarin met behulp van het pokkenvirus miljoenen slachtoffers worden gemaakt. Ondertussen is in New York misschien wel de builenpest uitgebroken. Nouja, we zien wel hoe het afloopt.

Are You Living In A Ken Loach Film?

Onlangs is in Duitsland de film Baader in premiere gegaan. Met Baader wordt Andreas Baader, een van de kopstukken van Baader-Meinhof, later ook wel de Rotee Armee Faktion, bedoeld. De film schijnt nogal controversieel te zijn omdat Baader als een pop-icoon, zegmaar de Duitse tegenhanger van Che Guevara, wordt neergezet. En alhoewel ik daar best gevoelig voor ben - waarom draai ik anders zo graag de CD van Luke Haines' gelijknamige project? - bekruipt me toch langzamerhand het gevoel dat de regisseur hier enigszins is doorgeslagen. Nu moet ik de film nog zien, maar ik denk dat ik toch liever iemand anders het verhaal van Baader-Meinhof had zien verfilmen. Lees verder ook een artikel uit de Groene Amsterdammer, met de veelzeggende titel "Popgroep Raf" en bekijk eventueel een aflevering van Andere Tijden over Augustin, het enige Nederlandse lid van RAF, van een paar weken geleden.

Afgelopen zaterdag was het weer 's tijd voor Motorpsycho (hier op de foto met Nancy Sinatra, in Oslo), die weer 's aan het toeren geslagen zijn. Dit weekend deden ze Tivoli en 013 aan. Het optreden in Tivoli was niet grandioos, maar het scheelde niet veel. Ze speelden veel oud werk, en het nieuwere werk dat ze speelden bood veel ruimte tot improvisatie, die dan ook ten volle benut werd. Met name Stained Glass en My Best Friend kregen zo een enorme meerwaarde (en diepgang, in het eerste geval). De manier waarop Superstooge overging in Painting The Night Unreal was ook subliem, net als dat het me heel erg beviel dat S.T.G. - van het fantastische album Blissard - langskwam. Enigszins spijtig was wel dat er niet werd afgesloten met Vortex Surfer, ondanks dat het wel op de setlist stond. Vortex Surfer wil ik nog steeds eens live horen, omdat het het janknummer is van Motorpsycho, wat mij betreft. Misschien moet ik me maar gelukkig prijzen met het feit dat ze het ueberhaupt weer spelen, want de afgelopen 2 jaar stond het helemaal niet meer op setlists. Nouja, het had het puntje op de i kunnen zijn. Volgende keer beter. In Paradiso, de 23ste al, wellicht.

Een dag na Venetian Snares, was het tijd voor Interpol. Ik wilde de vergelijking met Joy Division eigenlijk zoveel mogelijk uit de weg gaan, maar na de heren live gezien te hebben, ontkom ik er ook niet meer aan. Ik kan me van het optreden vooral herinneren dat het noch iets toevoegde aan het album, nog daaraan afbreuk deed, hooguit de mythe instandhoudt. Want dat album van ze, is stiekem toch wel heel erg goed. Het kan bijna niet anders dan dat Interpol de komende zomer de festivals opgaat. En als het een beetje mee zit, maken ze live dan echt indruk. Nu was het ook goed, maar toch vooral voor degenen die de liedjes al goed in zich hadden opgenomen, vermoed ik.

Het is een beetje laat, maar ik wilde toch nog iets schrijven over wat recente concerten waar ik heen ben geweest. Ten eerste was daar Venetian Snares, in de OCCII. Ik was nog nooit eerder in de OCCII geweest, maar voelde mede door de lage prijzen, het lekkere Tsjechische bier en de algehele sympathieke uitstraling, al snel op mijn plaats tussen het uiteenlopende publiek (die avond zag ik voor het eerst mensen in Zykklon en Underground Resistance T-shirts). De muziek begon met Fanny. Fanny trakteerde ons op een spervuur van flarden van aanlokkelijk klinkende beats. Het tempo van de afwisseling lag zo hoog, dat er nauwelijks op viel te bewegen, laat staan dansen. Na een uur maakte hij gelukkig plaats van Venetian Snares, en die wist wel raad met het mengpaneeltje en de CD's die hij meegenomen had. In tegenstelling tot Fanny, viel er nu wel te dansen. Alhoewel Venetian Snares in vergelijking met het voorgaande meteen vrij toegankelijk klonk, werd zijn set steeds dansbaarder. Waar in het begin noise nog een beetje de boventoon voerde, werd de nadruk naadloos verlegd naar drum 'n' bass, waarop het publiek redelijk loskwam. Even leek het optreden afgelopen, maar het laatste half uur werden we bedolven onder een deken van imposante tekno-achtige herrie, waarop het heerlijk dansen was.

Hoe ouder Madonna wordt, hoe aantrekkelijker, lijkt. Gelukkig maakt ontwikkelt haar muziek zich op een vergelijkbare manier, want Die Another Day is stiekem een fantastische single met dito video. Een bedankje aan Mirwais, die het nummer produceerde, lijkt me wel op zijn plaats. Daarnaast ben ik benieuwd naar de remix van Felix da Housecat. Ondertussen oppert Stevie Nixed dat de titel en de regel "I'm Gonna Destroy My Ego" met hulp van Freud geinterpreteerd kunnen worden als een referentie naar een orgasme.