"All was dark and silent, the black shadows thrown by the moonlight seeming full of a silent mystery of their own. Not a thing seemed to be stirring, but all to be grim and fixed as death or fate, so that a thin streak of white mist, that crept with almost imperceptible slowness.... seemed to have a sentience and a vitality of its own."



Het afgelopen weekend heb ik me, in het kader van de cursus Helden en Schurken, die ik volg aan de Leidse Universiteit, maar eens gestort op wat verfilmingen van Bram Stoker's roman Dracula. Murnau's Nosferatu, ein Symphonie des Grauens uit 1922, de remake van Nosferatu door Werner Herzog uit 1979 en tenslotte Bram Stoker's Dracula - Love Never Dies door Francis Ford Coppola uit 1992. Alle films waren erg de moeite waard, helaas droeg de recent gecomponeerde score bij Nosferatu, ein Symphonie des Grauens, nauwelijks bij aan het authentieke karakter van de beelden. Het klonk allemaal te modern. Wat dat betreft hadden we kunnen doorzoeken naar de versie waarbij Type-O-Negative de score verzorgt. De film zelf was gelukkig wel goed, evenals de remake van Herzorg. Deze begint met onheilspellende muziek, en een adembenememd shot dat ons langs een aantal gargoyles in een donkere grot leidt. Ik geloof dat ik 'Dracula - 1979' wel de beste van de drie vond, misschien wel door het duistere einde.