Ik heb weer eens een nieuw, leuk weblog over muziek ontdekt: http://dertigers.blogspot.com. Alhoewel ik zelf nog dichter bij de 20 dan bij de 30 zit, vermaak ik me er toch prima mee. Leuke onderwerpen, een fijne schrijfstijl. Ik heb hem maar toegevoegd aan mijn Loglijst.

Zondag ben ik voor de tweede keer in mijn leven naar Parkpop geweest. Welke bands ik er zag, doet er niet echt toe. Ozamatli had zijn momenten, Ska-P scandeerde anti-Amerikaanse leuzen, An Pierlé was fijne achtergrondmuziek en Youssou N’Dour was zo af en toe nog heerlijk dansbaar. Wat er wel toe deed, was dat ik er Tigermilk van Belle and Sebastian kocht. Op vinyl wel te verstaan: zodat de hoes met het kortgeknipte meisje dat een knuffel moedermelk geeft, beter tot zijn recht komt. Inmiddels is de nacht al lang en breed gevallen, ben ik weer thuis en draai ik op mijn kamertje Belle and Sebastian’s eersteling. Het is de tweede keer in mijn leven dat ik Tigermilk hoor. Eenmaal thuis realiseerde ik mij pas dat de eerste keer ook de avond na Parkpop was. Ik ben nu twee keer in mijn leven naar Parkpop geweest, en tot twee keer toe luisterde ik diezelfde avond naar Tigermilk. De eerste keer was in 1999, thuis bij een vriendin op wie ik hopeloos verliefd was. Die dag speelden o.a. Caesar en Blondie op Parkpop. Van Caesar herinner ik me vooral dat ik heel moe was van de vorige avond en zelfs heerlijk wegdoezelde in het gras. De avond daarvoor had ik een nachtelijk concert van Les Rythmes Digitales gezien en sliep ik pas in toen de vogeltjes alweer floten. Verder herinner ik me Blondie, en de vele regen die tijdens haar concert viel. En natuurlijk het kruisen van onze blikken en de daaropvolgende glimlach.
Na afloop van Parkpop vierden we bij haar de afterparty. Uiteindelijk bleven we met zijn tweeën over en zij vond dat ik die magische plaat van Belle and Sebastian moest horen. Uiteindelijk werd het niets tussen ons, maar Tigermilk blijft een verschrikkelijk mooie plaat.

Ik ben heel even naar Werchter geweest. Een dag, en een nacht. De mensen met wie ik daar was, hebben als het goed is net een legendarisch concert van R.E.M. achter de rug. Ter compensatie draai ik nu Lifes Rich Pageant, misschien wel mijn favoriete album van de band uit Georgia, USA. Voor mij geen R.E.M. live dit jaar, helaas. En dat is ergens wel frustrerend, want achteraf bleek dat ik gratis naar het optreden in de Heineken Music Hall en wellicht ook naar dat in Tivoli had gekund. Gelukkig heb ik ze al eens eerder gezien (Werchter '99), dus de echte drang heb ik niet meer. Maar och, wat had ik ze vraag horen openen met Begin The Begin.

Overigens vind je vrachten aan recensies van R.E.M. in Tivoli/HMH in nl.muziek.

Afgelopen weekend was me d’r eentje:

Donderdagochtend vertrok ik naar Werchter, om daar Bjork, Radiohead en Underworld live te zien. Alhoewel Bjork zich niet van haar meest toegankelijke kant liet zien (een half uur alleen maar rustige, onbekende albumtracks, tot op het saaie af), barste het concert op een gegeven moment helemaal los en was alles ronduit fantastisch. Hyperballad, It's In Our Hands, Pluto en het prachtige Human Behaviour als welverdiende toegift. En daarbij nog een prachtige vuurwerkshow boven het podium. Wauw. Radiohead deed het daarna ook al goed. Opvallend was de haast schattige uitvoering van 'Kid A', een nummer waarvan ik niet direcht had verwacht dat ze dat live zouden spelen. En Jonny Greenwood in de weer met zijn touchpad tijdens Everything In Its Right Place is een genot om naar te kijken en luisteren. Ook mooi was de acappella toegift van Thom Yorke, op een moment dat de rest van de band het podium al had verlaten. Het publiek zong het refrein van Karma Police nog eenmaal mee, met volle overgave. Kippenvel. Underworld deed even later hun ding en het was mooi om te zien hoe zij de menigte bijna tot aan zonsopgang toe aan het dansen hielden. Mij incluis. Doe dat maar eens in Landgraaf. Desalniettemin had ik wel het idee dat ze erg op de automatische piloot speelden. En de versie van Kitten, na Moaner toch wel het beste Underworld-nummer, was eigenlijk het aanhoren niet echt waard.

Die nacht kon ik de slaap maar moeilijk vatten. En toen ik eenmaal sliep, duurde het niet lang meer voordat de zon onze tent verwarmde. Die ochtend was ik dan ook niet echt op mijn best en een vervelend gevoel maakte zich meester van mijn keel. Die middag ging ik terug naar Leiden, want die nacht zou ik DJ'en op het zomerslotfeest van Catena. Op het station van Leuven kocht ik een Standaard, en tot mijn schrik las ik dat een voetballer van Kameroen was overleden tijdens een of ander overbodig toernooi. Veel verder in mijn Standaard kwam ik niet, want al snel viel ik in slaap. Eenmaal in Leiden duurde het niet lang meer voordat ik naar Catena moest, om daar plaatjes te gaan draaien.

Gelukkig stond M. me daar terzijde. De avond begon met twee hardcore punkbands. Tussen de twee optredens door draaide M. gelukkig de plaatjes, want ik vond beide bands werkelijk het aanhoren niet waard en had me op dat moment het liefst opgesloten in een donker, geluidloos hol. Maar de realiteit was anders, jammergenoeg. Na de tweede band kon het feest dan wel losbarsten. En uiteindelijk draaiden we van half 12 tot kwart over 7. Ik weet amper meer wat we gedraaid hebben, alleen nog dat ik vond dat ik Helter Skelter van The Beatles moest draaien, aangezien het thema van die avond Apocalypse was. En zo geschiedde. M. kende het nummer niet, en kon haast niet geloven dat de Beatles ooit zo'n hard nummer hadden geschreven. Uiteindelijk viel ik rond een uur of 8 's ochtends voldaan in slaap.

Verder was er ook nog Parkpop dit weekend. Maar daarover meer in een volgende post.

Sindskort heb ik een eigen DVD-speler. Hardstikke leuk natuurlijk. Gisteren heb ik dan eindelijk mijn eerste DVD gekocht. Ik had er al een paar, maar die waren allemaal erg goedkoop of ooit cadeau gegeven door deze of gene. De keuze is uiteindelijk gevallen - mede omdat ik van Magnolia, Amélie en Donnie Darko geen speciaal editions kon vinden - op The Best Of Blur, een overzicht van al hun video's (t/m No Distance Left To Run, dus helaas geen Music Is My Radar). Vroeger teepte ik altijd videoclips van MTV. Eerst van 120 Minutes, later van Alternative Nation. Ik heb dan ook enkele tientallen banden vol met muziekvideo's, concertregistraties, ed. Alhoewel die banden best nostalgische waarde hebben, heeft zo'n DVD uiteindelijk veel meer nut. Want de meeste video's uit de beginperiode van Blur heb ik op MTV nooit langs zien komen. Als de vergelijkbare DVD's van The Smashing Pumpkins en Björk eens worden afgeprijs, dan ga ik die zeker ook kopen.

Tijdje voor een stukje emobloggen. Volgend jaar zet ik mijn studie tijdelijk op een laag pitje. Ik ga dan een bestuursfunctie vervullen bij VSL Catena, de studentenvereniging waar ik lid van en actief voor ben. Ik krijg een beurs van de universiteit, dus geldzorgen zal ik - als het goed is - niet krijgen (mijn studiefinanciering wordt wel een jaar stopgezet). Het zal wel een druk en bijzonder jaar worden, maar ik heb er veel zin in. Bovendien kan ik in mijn hoofd alles, studiegewijs gezien, op een rijtje zetten en een goed onderwerp voor mijn eindscriptie bedenken.

Nog even over Hurricane. Grappig, via de website van Björk kom ik uit bij een uitgebreide 'Gigography'. De meningen over het concert op Hurricane zijn verdeeld, maar ik was niet de enige die vooraan stond en het geluid erg slecht vond. De bas stond zo hard dat het strijkorkestje en de harpiste er voor spek en bonen bij zaten. Hoorbaar waren ze nauwelijks. Heel jammer. Vandaar ook dat alleen de stevigere nummers zoals Pluto en Hyperballad enigszins goed uit de verf kwamen.

Verder opvallend:

-De wel heel erg mooie projecties bij Massive Attack. Veelal politiek getint. Af en toe zo prachtig dat de muziek naar de achtergrond werd verdrongen. Zelfs als je zowat helemaal vooraan staat.

-Sigur Ros dat door een te strak tijdsschema en technische problematiek veelste laat begon (pas na twee uur 's nachts). De mensen die op dat moment de festivaltent voor hun slaapzak verruild hadden, misten misschien wel het beste concert van Sigur Ros dat ik ooit zag (het was mijn 4de keer). Met name de laatste twee nummers waren werkelijk buitenaards. Dat het uitzinnige publiek na afloop zowat 10 minuten doorbleef klappen en joelen, was dan ook hardstikke terecht.

-The Roots die een stukje van Rapper's Delight coveren.

-Beth Gibbons die haar concert afsluit met Velvet Underground's Candy Says.

-Mijn bril die het crowdsurfgeweld bij Björk overleefde. Na een halve minuut zoeken werd hij door een behulpzame Duitser van een gewisse trappeldood gered. Dank daarvoor.

En ik ben weer terug. Een verslagje komt nog wel. Wellicht.

Mijn toplijst:

Woorden schieten te kort:
1) Sigur Ros

Formidabele beelden:
2) Massive Attack

Springen, dansen, zweten:
3) Asian Dub Foundation

Prachtig, maar het speciale is er onderhand wel vanaf:
4) Radiohead

Jammer dat het nog licht was:
5) Underworld

Geluid was verschrikkelijk slecht, maar Pluto en Hyperballad maken veel goed:
6) Björk

Hiphop met een positieve inslag!
7) The Roots

Veel oud werk:
8) Supergrass

Kwam op het hoofdpodium niet helemaal tot zijn recht:
9) Console

Soms wat saaiig, mooie climaxen wel:
10) Beth Gibbons & Rustin' Man

Verder gezien: Nada Surf, Royksopp, Apocalyptica, The Datsuns. Verder van veel dingen nog kleine stukjes gezien. Bij Goldfrapp was dat erg jammer, want alleen een half nummer al maakte veel indruk. Bij andere dingen wisten we niet hoe snel we weg moesten komen (Turbonegro, Danko Jones).

Morgenochtend vroeg vertrek ik naar Hurricane. 3 uur in de trein en wellicht nog langer in de auto. Ik ben maandag weer terug, als alles goed gaat.

K-Pax.

Gisterenavond had ik K-Pax gehuurd. Na anderhalf uur kon ik echter niet meer wakker blijven en ben ik gaan slapen. Vandaag had ik geen tijd om film te kijken en de DVD moest vanavond worden teruggebracht. Is er iemand die hem wel uitgezien heeft en me kan vertellen hoe het afloopt? Om nou nog eens 5 euro te gaan uitgeven voor 40 minuten film... Ik heb de film uitgezet nadat duidelijk is geworden (spoiler! right ahead!) dat de vriend van mister K-PAX zelfmoord heeft gepleegd.

Een ieder die nu nog rouwt om het heen gaan van At The Drive-In, doet er goed aan een zakdoekje te pakken en zijn tranen te drogen. De mannen met het mooiste haar uit de muziekindustrie, Omar en Cedric, zijn namelijk terug met The Mars Volta en hebben met De-Loused In The Comatorium een geweldig album uitgebracht. De-Loused In The Comatorium kan zich wat mij betreft meten met het beste van ATDI (mijns inziens Vaya en Relationship Of Command). Hij ligt ook in het verlengde van de langste langspeler van ATDI: hard, strak en explosief. Nieuw is echter het epische karakter van sommige stukken en de wat exotische invloeden (op het Subjectivisten-Forum spreekt iemand over salsa) in sommige nummers (Drunkenship of Lanterns).

Al met al bevalt dit me een stuk beter dan Sparta, de band van Jim Ward, een ander oudlid van ATDI. Wellicht valt er op Pukkelpop iets speciaals te beleven, want daar treden zowel Sparta als The Mars Volta op. Dat wil zeggen, als The Mars Volta nog optreedt na de overdosis van Jeremy Ward (is hij eigenlijk familie van Jim?).

Darn, Vive La Fête gemist in het LVC. En John Cale op 8 juli gaat ook al niet lukken, omdat dat net in mijn weekje vakantie valt. Argh! Niet dat ik zoveel ken van zijn solowerk (heb alleen zijn debuutalbum en nog wat werk van voor dat hij in de Velvet Underground zat), maar het is natuurlijk wel een levende legende. Geen idee of ik ooit nog een kans krijg hem live te zien!

With your feet in the air and your head on the ground
Try this trick and spin it, yeah
Your head will collapse
But there's nothing in it
And you'll ask yourself


Where is my mind,
Where is my mind,
Where is my mind?

Where is my Mind?

You're smart, shy, and often nonsensical. You have dreams of being famous, and you're quirky enough that you just might pull them off. Some would call you a genius, others would call you insane, but in reality you're pretty well-adjusted. Take a vacation once in a while- it'll help take your mind off of your troubles.

Which Pixies song are you?

[via Woordenaar]

Veel mensen weten het niet, maar ik ben een fervent sportliefhebber. Vooral aan voetbal, tennis, wielrennen, schaatsen, schaken en curling beleef ik veel plezier. Zelf doe ik niet meer actief aan sport, alhoewel ik wel een jaar of 12 fanatiek aan judo en jiu jitsu heb gedaan. Eens in de zoveel weken voetbal ik in het Leidse Van Der Werffpark (zegmaar zoiets als het Vondelpark in Amsterdam, maar wel veel kleiner) met een aantal vrienden, en dat bevalt me wel goed. We hebben een tijd geleden ook het plan opgevat om een curlingteam te beginnen. Want, zo luidde onze redenering, er is geen sport ter wereld waarbij je zo gemakkelijk de Olympische Spelen haalt als bij curling. In Nederland zijn weinig professionele curlers en er niet al te ver van Leiden bevindt zich ook nog eens 'curling'-hal. Misschien moeten we toch maar 's serieus werk gaan maken van dat plan...

Ik heb vandaag dan eindelijk mijn kaartje voor Hurricane gekocht! Ik heb erg veel zin om Björk, Radiohead, Sigur Rós en Massive Attack te gaan zien. Verder weet ik eigenlijk nauwelijks wat er speelt. Veel kon ik dan ook niet uitbrengen, toen het meisje achter de balie van het GWK mij vroeg welke bands er op Hurricane speelde. Vroeger kon ik de programma's van de festivals die ik bezocht zo opdreunen, maar dat zit er nu niet in. En dat terwijl Supergrass, Console, Goldfrapp en Asian Dub Foundation me toch wel aanspreken. Maar dat die op Hurricane staan, weet ik ook alleen maar omdat ik net de website heb bezocht. Een paar dagen na Hurricane ga ik overigens een dag naar Werchter, waar ik Björk, Radiohead (hun eerstvolgende optreden na Hurricane) en Underworld zal zien. Da's nog eens een mooi dagaffiche.

Dat Jarvis Cocker al weer een paar maanden min of meer door het leven gaat als Darren Spooner, was me al bekend. Dat hij zichzelf, om zijn gedaantewisseling kracht bij te zeggen, een Gene Simmons-achtige look heeft aangemeten, is nieuw voor mij. [via Nicole]

Na een lange dag hard studeren, voorafgegaan door een mislukte nachtrust en bovenal geïnspireerd door een post van Controllerboy besluit ik dan toch maar weer het loggen op te pakken. De energie die het luisteren naar Felix da Housecat's Excursions oplevert, speelt ook een niet te onderschatten rol. Even werd ik helemaal melancholisch van Controllerboy's post. Mijn gedachten gaan uit naar een lied van Einstürzende Neubauten: Die Befindlichkeit des Landes, waarin Blixa Bargeld "Mela, Mela, Mela, Mela, Melancholia Melancholia, mon cher" zingt alsof hij zojuist zijn leven heeft overdacht en tot de slotsom kwam dat alles anders moet.

Toen ik net voor het eerst sinds een tijdje weer eens wat weblogs las, merkte ik dat ik het toch wel een erg leuke bezigheid vind. Zoiets zei Tafkas me ook al bij de Nationale Popquiz. Nouja, hij heeft gelijk gekregen. ;-)