Zondag ben ik voor de tweede keer in mijn leven naar Parkpop geweest. Welke bands ik er zag, doet er niet echt toe. Ozamatli had zijn momenten, Ska-P scandeerde anti-Amerikaanse leuzen, An Pierlé was fijne achtergrondmuziek en Youssou N’Dour was zo af en toe nog heerlijk dansbaar. Wat er wel toe deed, was dat ik er Tigermilk van Belle and Sebastian kocht. Op vinyl wel te verstaan: zodat de hoes met het kortgeknipte meisje dat een knuffel moedermelk geeft, beter tot zijn recht komt. Inmiddels is de nacht al lang en breed gevallen, ben ik weer thuis en draai ik op mijn kamertje Belle and Sebastian’s eersteling. Het is de tweede keer in mijn leven dat ik Tigermilk hoor. Eenmaal thuis realiseerde ik mij pas dat de eerste keer ook de avond na Parkpop was. Ik ben nu twee keer in mijn leven naar Parkpop geweest, en tot twee keer toe luisterde ik diezelfde avond naar Tigermilk. De eerste keer was in 1999, thuis bij een vriendin op wie ik hopeloos verliefd was. Die dag speelden o.a. Caesar en Blondie op Parkpop. Van Caesar herinner ik me vooral dat ik heel moe was van de vorige avond en zelfs heerlijk wegdoezelde in het gras. De avond daarvoor had ik een nachtelijk concert van Les Rythmes Digitales gezien en sliep ik pas in toen de vogeltjes alweer floten. Verder herinner ik me Blondie, en de vele regen die tijdens haar concert viel. En natuurlijk het kruisen van onze blikken en de daaropvolgende glimlach.
Na afloop van Parkpop vierden we bij haar de afterparty. Uiteindelijk bleven we met zijn tweeën over en zij vond dat ik die magische plaat van Belle and Sebastian moest horen. Uiteindelijk werd het niets tussen ons, maar Tigermilk blijft een verschrikkelijk mooie plaat.