Onderstaand gedicht van Szymborska doolt al zeker een week door mijn hoofd, maar nadat ik gisteren The Pianist van Roman Polanski heb gezien, werd het me (pijnlijk) duidelijk hoe waar de strekking ervan wel niet is. Hoe erg een oorlog ook is, er komt altijd een tijd waarin niemand nog iemand kent die de oorlog heeft meegemaakt en de geleden gruwel meer en meer tot het verleden behoort. Daarom ben ik ook blij dat films als The Pianist en Schindler's List (die ik zelf overigens niet eens zo bijzonder vond) de herinnering levend houden. Tevens maakte het besef dat het eigenlijk nog maar zo kort geleden is dat een groep mensen er bijna in slaagde een etnische groep volledig uit te roeien. Polanski slaagt er met The Pianist in om een van die vele treurige verhalen - die achter de harde cijfers schuil gaan - in beeld te brengen, en voegt een imposant hoofdstuk toe aan een toch al indrukwekkend oeuvre.