It's Happening Outside. Vorige week gekocht: Outside van David Bowie. Eigenlijk de enige plaat van Bowie die ik kende, toen ik de beste man aan het werk zag in Torhout in 1997. Inmiddels is het 5 jaar jaar later en heb ik de helft van zijn werk. Maar van Outside had ik tot vorige week alleen nog maar een oud bandje, waar ik nauwelijks nog naar luisterde. Ik meen dat de plaat ooit bedoeld was als eerste deel van een trilogie (vandaar de titel 1.Outside), maar deel twee en drie zijn nog steeds niet verschenen. Eno en Bowie schijnen echter nog genoeg materiaal op de plank te hebben liggen, dus ik hoop dat ze er ooit nog 's mee aan de slag gaan. Tot nog toe vind ik Outside wel een pracht van een plaat. Misschien wat lang, maar toch zeker zijn beste van de de afgelopen 10 jaar. Al was het maar om het woest beukende Hello Spaceboy (wat is de remix van Pet Shop Boys toch een baggerversie eigenlijk), het prachtige gitaarspel van Reeves Gabriel in het titelnummer of het monumentale Strangers When We Meet, destijds mijn favoriete single van 1995. Eigenlijk doet de plaat me door haar duistere sfeer ook wel denken aan de befaamde Berlijn-trilogie, en dan met name het briljante Low (denk aan de ambientsuite). Voeg daarbij de nodige industriële invloeden toe (Bowie nam niet voor niets Nine Inch Nails als voorprogramma mee tijdens de Outside-toer), en je hebt Outside. Nu maar hopen dat David Bowie weer 's naar Nederland komt.