John Peel is dood. Toen ik dat net op teletekst las, moest ik wel even slikken. Hij leek me zo'n monument dat nog wel wat jaren door kon. Echte verhalen over hem heb ik niet. Ik ken hem vooral van wat Peel Sessions en van zijn festivalverslagen voor de BBC (ik heb videobanden vol met uitzending van Glasto ed.). Wel mooie verhalen van fans vind je via Joris' Stereo.

Verder was Warp Vision het toch niet helemaal, al vinden ze het bij 3voor12 nog wel meevallen. Voor een ander perspectief, check het verhaal van Pim, waarin ik me beter kan vinden. Uiteindelijk heb ik me nog het best vermaakt met Milanese, Cane (toen ie eenmaal zijn draai wat begon te vinden), sommige nummers van Plaid en bovenal de tussensets van Dj N>E>D (begeleid met visuals van Flat E).

Tenslotte heeft Thurston Moore (Sonic Youth) een boek geschreven over de met uitsterven bedreigde kunst van het verzamelbandjes maken:

"Artist and musician Thurston Moore looks back at the plastic gadget that first let us make our own compilations. Over eighty home tapers, including artists, musicians, actors, writers, directors, comediennes, talk show hosts, and, of course, record store employees were invited to tell the stories behind their mixes. From the Romantic Tape, to the Break-up Tape, the Road Trip Tape, to the "Indoctrination" Tape-the art and text that emerged was of the mix cassette as a new way of re-sequencing music to make sense of our most stubbornly inexpressible feelings-a way of explaining ourselves to someone else, or to ourselves."

Het komt pas volgend jaar uit, maar ik zet het nu alvast op mijn verlanglijstje. [via Dubbelmono]

“die nacht ist vorbei.
ein neuer tag beginnt.
alles strömt.
stadtkind.
berlin.
du gibst mir die kraft.
bin teil von dir.
stadtkind.”

Vermoeid van de vakantie en de nacht in onze nachttrein, ploften we neer in een rustig hoekje van het station. Zittend op een bank of op de grond ernaast, onze tassen als leuning of kussen gebruikend, vulden we de uren die we vol moesten maken in afwachting op de trein naar Amsterdam. Het was zondagochtend, we sliepen verder of werden langzaam wakker op Bahnhof Zoo. De een met haar capuchon over haar in haar armen te ruste gelegde hoofd, de andere het dagboek van de vakantie bijwerkend en weer iemand anders trillend van de ochtendkou nippend aan een kartonnen bekertje met koffie.

Op de heenreis hadden we ook een tussenstop gemaakt in Berlijn. In bijna een half etmaal hadden we flink wat bezienswaardigheden bezocht en de nodige kilometers gelopen. Op de terugreis ontbrak het ons aan de energie daartoe en namen we genoegen met het bezichtigen van de bezoekers van Bahnhof Zoo. Even liep ik Bahnhof Zoo uit. Ik wilde – hoe moe ook – nog iets van Berlijn meekrijgen. Ik liep voorbij de Kaiser-Wilhelm-Gedächtniskirche en maakte de foto’s die ik op de heenweg niet had kunnen maken bij gebrek aan fotorolletjes. Toen de klokken van de kerk – de Tweede Wereldoorlog ook al niet ongeschonden doorgekomen – gingen luidden, werd het zondagochtend gevoel vervolledigd. De resonerende klanken gingen merg en been en even voelde ik me betoverd door de bijzondere en lastig te omschrijven atmosfeer die ik in Berlijn aantrof.

Als ik naar Ellen Allien’s Stadtkind luister, bekruipt me een soort gelijk gevoel. De electronische muziek van deze Berlijnse DJ doet me terugdenken naar die zondagochtend in maart dit jaar. In gedachten zie ik haar al zitten. Gelukzalig starend uit de metro (een beetje zoals Scarlett Johansson in Lost In Translation), op weg naar huis en bed na net te hebben geDJd op een mooi feest. De adrenalinekick maakt langzaam plaats voor melancholie, terwijl de stad aan haar ogen voorbij trekt. De prachtige stad Berlijn waar zij deel van uit maakt. En een album aan opdroeg.

Ik ga binnenkort nog wel ’s naar Berlijn, maar donderdag al Ellen Allien live mee maken. Zij speelt dan op het ‘Warp Vision’-feest in Paradiso.

Zie hier mijn desktoptheme. Hoe zien die van jullie eruit?

Vanavond speelt Jaap Boots op Catena en ik mag daaraan voorafgaand en na afloop plaatjes draaien. Het liefst zou ik er een donker, rokerig hol van maken en veel smeuige bluesnummers draaien, maar veel meer blues dan Captain Beefheart heb ik niet in mijn collectie. Dus dan gooien we het maar over een andere boeg. Ik heb er in ieder geval wel zin in!

Nog iets anders: ik heb geen idee hoe lang de nieuwe Ep van Vive La Fête al uit is, maar hij klinkt bijzonder fijn. Hoe kan het ook anders als je Trans-X, New Order en Wordy Rappinghoofd door de mangel haalt.

Ik ga ook maar 's op herfsttournee, wie gaat er mee?

21-10 Warp Vision - Paradiso, Amsterdam
Met o.a. Plaid, Richard Devine en DJ Ellen Alien
29-10 Voicst + Bettie Serveert - Nighttown, Rotterdam
30-10 Ben Christophers - Ekko, Utrecht
31-10 Ben Christophers - Paradiso, Amsterdam
03-11 Ben Christophers - Rotown, Rotterdam
05-11 Fly Pan Am - Paradiso, Amsterdam
12-11 Art Brut - Nighttown, Rotterdam
12-11 London Calling - Paradiso, Amsterdam
13-11 London Calling - Paradiso, Amsterdam
13-11 DAAU - LVC, Leiden
23-12 The Decemberist - Ekko, Utrecht
18-12 The Faint - Melkweg, Amsterdam

Ik kan het nog niet helemaal bevatten, maar het machtige Slint, in retrospect een van de pijlers van de Amerikaanse underground, komt weer bij elkaar.

Breakbeat, back on the street

Midden jaren negentig beleefde de dance hoogtijdagen. Vooral vanuit Engeland waaierden big beat, breakbeat, drum 'n' bass, etc. uit over de rest van de wereld. De Freestylers waren van de groepjes die hier de vruchten van mee plukten. Alhoewel sommige mensen ze gelijkschaarden aan The Prodigy en The Chemical Brothers, kan ik me alleen nog maar het hitje Ruffneck uit die tijd herinneren. De Freestylers gingen bijna ten onder toen hun platenmaatschappij failliet ging, maar hielden het hoofd boven water en brachten onder de naam "Raw as Fuck" toch nog hun muziek aan de man, zij het op veel kleinere schaal. Inmiddels uit het oog verloren wisten ze dit jaar een enorme hit te scoren met het fantastische Push Up. Gisteren maakten hun ze tijdens hun zegetocht een tussenstop in een lekker vol Nighttown.

We waren er op tijd bij, want bij aankomst was de grote zaal nog dicht. Aangezien alleen de kelder open was, kregen we het vermoeden dat de Freestylers het wel 's bij een DJ-set zouden kunnen gaan houden. Na een tijdje strompelde een jongen - meer dan eningszins versufd door de alcoholica - op me af met de mededeling dat er een kans van zo'n 90% was dat ze 'boven, in de grote zaal' zouden spelen, aangezien daar een drumstel klaar stond. En zo geschiedde. Het was uiteindelijk een uur of 1 voordat het optreden daadwerkelijk begon, dus het publiek - inmiddels goed aangeschoten - ging makkelijk los op de allereerste tonen van het Britse gezelschap. Een uur lang (schatting, ik heb niet op de tijd gelet) werd het publiek verwend met een mix van breakbeat, ragga, drum 'n' bass, electro en hiphop. Soms beviel het goed (een behoorlijk stevig drum 'n' bass nummer, waarin veel en vaak "underground" werd geschreeuwd), soms klonk het me te poppy en waande ik me in een top 40 uitzending van een jaar of 12 geleden. Meestal bleef het daar ergens tussenin hangen was het fijn dansen.

Na afloop draaiden de Eclectic Method, 2 bootlegmixers, in de grote zaal met 2 laptops de meest uiteenlopende dingen aan elkaar. Erg imposant (zeker ook omdat er ook videoclips door de mangel werden gehaald), maar toch was al snel het leuke er vanaf en besloten we terug naar de kelder te gaan, waar misschien minder revolutionair, maar wel een stuk dansbaarder werd gedraaid. Foxy Brown met Th'acquisition Sean Morris, Lotus Sun en Alex Pie draaiden aanstekelijke dance die voor mij ergens tussen electro en techno lag. Het was al weer een tijdje geleden dat ik zo fijn had gedanst, dus de dansavonden in de kelder moet ik zeker in gedachten als ik weer 's goed uit wil gaan. Rond half 5 waren we wel uitgestuiterd en besloten we eens op huis aan te gaan.

Whatever You Want From Voicst!

Ik mag Voicst, dat net het debuut '11-11' uit heeft en bij jullie vast wel bekend is van de geweldige single Whatever You Want From Life, interviewen en daarvoor roep ik jullie hulp in. Altijd al iets willen weten van Voicst, reageer dan even op dit bericht of stuur me - als je discretie op prijs stelt - een mailtje. De leukste, beste, origineelste vragen zullen gesteld worden, dus doe jullie best (met dank aan Nighttown overigens).

Gisterenavond regende het zo erg dat ik het geluid van de TV wel hard moest zetten, wilde ik Jacob's Ladder nog goed kunnen horen. In een donkere kamer, met het geluid hard en de regen kletterend tegen het raam kwam dit sinistere meesterwerk beter tot zijn recht dan ik vantevoren had durven vermoeden. Jacob Singer is een Vietnamsoldaat die in het begin van de film zwaar gewond raakt. In het vervolg van de film is hij weer in zijn geboortedorp, alwaar hij geteisterd wordt door angstdromen en zich nagejaagd ziet door demonen. De duistere toonzetting van de film van de film wordt nog 's kracht bijgezet door referenties naar de strijd tussen leven en dood, demonen en engelen. De scene waarin Jacob in een ziekenhuisbed door een aftands ziekenhuis wordt gereden is het macabere hoogtepunt van de film. Alhoewel Jacob in de film op het spoor komt van een groot complot (de overheid zou op zijn bataillon duivelse experimenten hebben uitgevoerd), wordt stilaan duidelijk dat de scheidslijn tussen fictie en werkelijkheid niet overal even strict is. De slotscene zet tenslotte de hele film in perspectief. Ik ben er nog niet helemaal uit wat ik van deze film moet vinden, maar voorlopig hij intrigeert me mateloos.

Om uit de buurt te blijven van het vermaarde Zwarte Gat (nee, het studeren wil nog niet zo lukken) grijp ik alle mogelijke nevenactiviteiten met beide handen aan. Ik ben dan ook erg blij dat Stereo, Vido en Zebra de handen ineen hebben geslagen met het uitstekende 'Things to do in Amsterdam when you're underground' als agendavullend resultaat. Leve Amsterdam, leve het nachtnet!

Er staat nog niet op dat Ben Christophers (wie kent hem nog?) zondagmiddag 31 oktober in Paradiso speelt. Na een zenuwinzinking te boven zijn gekomen heeft hij zijn derde album The Spaces In Between opgenomen, ditmaal zonder de hulp van David Kosten. Kosten (ook wel bekend als Faultline) was verantwoordelijk voor de prachtige beats, samples, maar The Spaces In Between doet het dus zonder al dit moois en klinkt volgens het interview in Oor daarom een stuk puurder. Het zal me benieuwen. Ben Christophers treedt ook nog op in Ekko (30 oktober) en Ro-Town (3 november). Ik ben zeer benieuwd, want aan de glimp die ik opving tijdens een editie van London Calling, jaren geleden, heb ik niet genoeg. Ik hoop dat ie zijn effectenkastje meeneemt.

Kameraden Chiel en Jonathan hebben de krachten gebundeld in De Grondslag.