John Peel is dood. Toen ik dat net op teletekst las, moest ik wel even slikken. Hij leek me zo'n monument dat nog wel wat jaren door kon. Echte verhalen over hem heb ik niet. Ik ken hem vooral van wat Peel Sessions en van zijn festivalverslagen voor de BBC (ik heb videobanden vol met uitzending van Glasto ed.). Wel mooie verhalen van fans vind je via Joris' Stereo.

Verder was Warp Vision het toch niet helemaal, al vinden ze het bij 3voor12 nog wel meevallen. Voor een ander perspectief, check het verhaal van Pim, waarin ik me beter kan vinden. Uiteindelijk heb ik me nog het best vermaakt met Milanese, Cane (toen ie eenmaal zijn draai wat begon te vinden), sommige nummers van Plaid en bovenal de tussensets van Dj N>E>D (begeleid met visuals van Flat E).

Tenslotte heeft Thurston Moore (Sonic Youth) een boek geschreven over de met uitsterven bedreigde kunst van het verzamelbandjes maken:

"Artist and musician Thurston Moore looks back at the plastic gadget that first let us make our own compilations. Over eighty home tapers, including artists, musicians, actors, writers, directors, comediennes, talk show hosts, and, of course, record store employees were invited to tell the stories behind their mixes. From the Romantic Tape, to the Break-up Tape, the Road Trip Tape, to the "Indoctrination" Tape-the art and text that emerged was of the mix cassette as a new way of re-sequencing music to make sense of our most stubbornly inexpressible feelings-a way of explaining ourselves to someone else, or to ourselves."

Het komt pas volgend jaar uit, maar ik zet het nu alvast op mijn verlanglijstje. [via Dubbelmono]