Is Dave Peterson's Hermione Shrine ziek of een grap?

"So, the big question - despite clearly having an extremely mature and attractive look, is she legal? The answer, unfortunately, is no. Not unless you were to pack her into a suitcase and take her across to Mexico, anyhow. However, do not panic! The wait is soon over for us Englishmen. :-)

On the 15th of April, 2006, Hermione (or Emma Watson as I suppose I’d be calling her once we meet up) will turn 16, and thus sexual conduct with her shall become 100% legal. It is at this time that I intend to make huge efforts to get in touch with her, and see if she’s interested. As I said on the About Me page, wish me luck!"

Ik hoop maar dat het een grap is, anders mogen ze Dave wat mij betreft opsluiten...

Vandaag huilt de Nederlandse underground een beetje, want het sympathieke Incense is niet meer:

"We're sorry to say it's over. After 6 years and 2 full-length recordings, we decided to call it a day.

We've been through rough time, we've been through happy time. We achieved a lot of personal goals and goals as band and some we did not."

Ik herinner mij van Incense vooral een aantal gepassioneerde concerten (waaronder een prima dagopening op Lowlands 2001). En bands die vol overgave spelen dienen gekoesterd te worden. Incense mag er dan mee stoppen, gelukkig blijven er in het door mij onnoembare genre (waarvan Motorpsycho ooit de vaandeldragers waren) met Lawn en Suimasen nog twee uitstekende Nederlandse bands over.

Van de Oasis website:

"On 6th September 2004, Oasis release ‘Definitely Maybe – The DVD’ to commemorate the ten-year anniversary of this landmark album’s release.Celebrated as the best British album ever by Q Magazine in June 2004, ‘Definitely Maybe’ became the fastest selling debut album ever upon its release in August 1994."

Nu ben ik nooit zo'n heel grote Oasis fan geweest (ik heb de eerste twee albums en de single van Whatever), maar dat dat alweer 10 jaar geleden is... Ik kan me nog als de dag van gisteren herinneren hoe ik in de zomer van 1994 naar mijn vakantiewerk fietste, met Definitely Maybe op mijn discman (ik kan me niet herinneren dat ik toen al een discman had, maar ik weet ook zeker dat ik Definitely Maybe nooit op tape en dus alleen maar op Cd heb gehad).

10 jaar geleden kroop ik nog elke maandagavond achter de buis om MTV's Hitlist UK te krijgen. Zo ontdekte ik britpop (ik moet bekennen dat ik uiteindelijk meer viel voor Pulp, Blur en Suede dan voor Oasis). In datzelfde jaar begon ik met het lezen van Oor en maakte ik via Siamese Dream kennis met de Smashing Pumpkins, jarenlang mijn favoriete band. Van een andere favoriete band, REM, kwam het nog altijd onderschatte Monster uit, en grunge beleefde met Soundgarden's Superunknown een laatste stuiptrekking. Via het nachtelijke radioprogramma Shock Radio (toen Rob Stenders nog leuk was) ontdekte ik voorzichtig dEUS. 1994, het jaar waarin ik mijn muzikale horizon begon te verbreden, ligt alweer een vol decennium achter me. Dat is eigenlijk best eng.

Vandaag, sterker nog: op het moment van schrijven, speelt The Von Bondies op Parkpop. Ik had ze graag gezien, maar aangezien ik nog steeds rust moet houden, behoorde dat helaas niet tot de mogelijkheden. Gelukkig heb ik The Von Bondies al eens eerder gezien. In 2001 (december, Melkweg) speelde ze in het voorprogramma van The White Stripes, alwaar ze zowat zo goed waren als het voormalige echtpaar White. Daar kocht ik hun zinderende debuutplaat, waaraar ik nog altijd met veel plezier luister. Ik hoop maar dat ze er na vanmiddag een boel Nederlandse fans bij hebben, ze verdienen het. Is er iemand die is geweest en wil vertellen hoe het was? Wellicht schrijven ze zelf wel iets in hun diary...

30 seconden vermaak

Hilarisch!:
The Exorcist
The Shining
Titanic

Allemaal "re-enacted by bunnies".

Blijkbaar waren er al geruchten, maar het is nu zeker: The Veils gaan uit elkaar. Da's nou jammer: hun recent verschenen debuut "The Runaway Found" is prachtig en de doorbraak ligt op de loer... Het hoe en waarom laat naar zich raden (ruzie? heimwee?), maar wat wel zeker is dat zanger Finn Andrews doorgaat onder dezelfde naam en een nieuwe band bij elkaar zoekt. Ik ben benieuwd wat daarvan gaat komen...

In Leiden scheurt bij tijd en wijlen de hemel open en breekt de hel los. Net als in de rest van Nederland, vermoed ik. De witte, nu met dikke wolken dichtgeplamuurde lucht vlak boven mij laat zich hier bewonderen. Ik ben blij dat ik voorlopig de deur niet meer uit hoef.

Alhoewel ik de laatste tijd vooral naar electronische en 'lastige' gitaarmuziek (na-rock volgens sommigen) luister, is het me toch gelukt een top 10 van 'rechttoe-rechtaan'-gitaarplaten vast te stellen. Een criterium was wel dat ze in dit millennium verschenen moesten zijn, want in de jaren daarvoor luisterde ik verhoudingsgewijs veel meer naar dergelijke muziek. De top 10:

1. Interpol - Turn On The Bright Lites (2002)
2. At The Drive-In - Relationship Of Command (2000)
3. Franz Ferdinand - Franz Ferdinand (2004)
4. JJ72 - JJ72 (2000)
5. ...And You Will Know Us By The Trail Of Dead - Madonna (2000)
6. Cooper Temple Clause - See This Through And Leave (2001)
7. The Strokes - Is This It? (2001)
8. Placebo - Sleeping With Ghosts (2003)
9. The Von Bondies - Lack Of Communication (2001)
10. Aereogramme - Sleep And Release (2003)

Misschien valt het op dat The White Stripes er niet tussen staan. Daar heb ik dan ook geen CD's van. En eerlijk gezegd, zo goed vind ik ze nou ook weer niet... De recente platen van Delays (Faded Seaside Glamour) en The Veils (The Runaway Found) vind ik wel erg goed, maar die moeten eerst nog even bezinken.

Ik leerde vandaag dat er - in navolging van de midlifecrisis - zoiets bestaat als een 'quarterlifecrisis'. Een artikel in Vrij Nederland verwijst o.a. naar de site Quarterlife Crisis en duidt mensen die hieronder gebukt aan als 'verdwaald, want voorbij moraal en ideaal, vol vertrouwen maar richtingloos'. Ik geloof dat ik me - als midtwintiger - voorlopig nog even buiten deze trend plaats (volgend jaar afstuderen! over twee jaar op wereldreis!), maar het is een fascinerend verschijnsel dat ik misschien nog wel 's uit kan buiten in mindere tijden. Het doet me ook een beetje denken aan een tekst van Morissey van The Smiths, die als oude man van nog lang geen 30 zingt: "Take me out tonight/Where there's music and there's people/And they're young and alive" (uit There Is A Light That Never Goes Out).

Er komt binnenkort (13 juli) weer een nieuw album uit van The Polyphonic Spree, de band van de plusminus vijfentwintig jurken, die op Pukkelpop vorig menig natgeregend toeschouwer wist te overtuigen niet naar huis te gaan. Nooit eerder zoveel blije mensen op het podium gezien. Het album gaat 'Together We're Heavy' heten en als promotiemateriaal is er nu ook dit spel alwaar je een voorproefje vab de muziek krijgt.

Het gaat me te ver om te zeggen dat Unburst Bubbles volledig omgekat (zoals dat zo mooi heet in weblogland) is, maar voorlopig laat ik het hierbij. Linkjes naar vrienden en bekenden komen later wel, evenals andere algemenigheden.

Ondertussen zit ik min of meer ziek thuis. Dat zo'n bestuursjaar op Catena je niet in de koude kleren gaat zitten had ik al eerder gemerkt (stress en de bijkomende teloorgang van het leven buiten Catena), maar nu ben ik ook nog 's geveld door de ziekte van Pfeiffer. Het was me niet direct opgevallen dat ik eerder vermoeid was dan normaal, want veel slaap had ik altijd al nodig, maar ik had soms wel het gevoel alsof ik er 'doorheen' zat. Zij het eerder mentaal dan fysiek. Hoe dan ook, ik doe nog wel mijn dingetjes, maar neem veel rust. Want hoe meer rust ik neem, hoe sneller het overgaat.

Ik zit dus lekker veel thuis, alwaar ik eens goed mijn gedachten kan ordenen. Eens goed afstand nemen van Catena en als bijkomend positief effect door de Catena-bomen het bos weer zien. Althans, daar hoop ik op en dat lukt ook wel. Ondertussen kijk ik ongezond veel voetbal, luister ik veel muziek en kijk ik zowaar weer films, iets waar ik het afgelopen jaar niet erg veel aan toegekomen ben.

Wat betreft muziek: deze geweldige
cover van Coldplay's Clocks door Zea is je misschien al bekend, maar zo niet, dan moet je hem downloaden. De leukste cover van heel 2003, wat ik je brom. :-)

Ben even aan een nieuwe lay out aan het knutselen. Dus als het er gek uit ziet, is het vast nog niet af. :-)

Omdat ik wel 's iets leuks wilde doen met mijn digitale camera en heb ontdekt dat Leiden stiekem toch best wel een mooie stad is (ik 'werk' in het hart van het centrum, tussen bijna al het groen dat de stad rijk is), ben ik maar een fotolog begonnen. Het onderwerp: Leiden. Ik ben benieuwd of en hoe actief ik 'stadleiden' ga bijhouden!

Toch nog een woordje kwijt over Pinkpop:

Franz Ferdinand was mijn hoogtepunt. Zelden zo'n leuk optreden gezien. Een stortvloed van blije liedjes kwam over ons heen en ik voelde me gelukkig. Volgens de nabeschouwing van 3voor12 werd in het publiek zelfs de polonaise ingezet, maar dat heb ik zelf niet meegekregen. Ons lokale krant roemde in een verder slecht artikel Franz Ferdinand door ze "het hoogtepunt van Pinkpop" te noemen. Toch leuk, die bevestiging, al hecht ik er zelf verder weinig waarde aan. Meer waarde hecht ik aan het feit dat mijn vriendjes en vriendinnetjes blij waren dat ik ze voor Franz Ferdinand bij de Sugababes had weggesleept. Na Franz Ferdinand zagen we de Black-Eyed Peas. Of het kwam doordat onze dronkenschap op dat moment op zijn hoogtepunt was of door de goede muziek, weet ik niet, maar de Black-Eyed Peas waren op dat moment de juiste band op het juiste moment. Ze waren fanatiek, het klonk leuk en we werden nog blijer. De doodgedraaide en soms zelfs vervelende singles bleken geen goede indicatie van een optreden van de Black-Eyed Peas, dat uiteindelijk verraste door heerlijk funky en dansbaar te zijn. Een ander hoogtepunt was Moloko, dat ook een leuk feestje wist te bouwen. Zangeres Roisin Murphy was prachtig in haar mooie jurk, het enthousiasme van de toetsen- en effectenman aanstekelijk. Alhoewel de blazers thuis waren gelaten, ging het publiek toch helemaal los op Forever More en Sing It Back (die laatste werd echt in een waanzinnig hard beukende versie gespeeld; mijn gedachten gingen soms wel uit naar Da Funk). Verder zagen we nog Lenny Kravitz, The Datsuns en NERD. Allemaal wel aardig, maar aan hun optredens zal ik nog maar weinig terugdenken.