Toch nog een woordje kwijt over Pinkpop:

Franz Ferdinand was mijn hoogtepunt. Zelden zo'n leuk optreden gezien. Een stortvloed van blije liedjes kwam over ons heen en ik voelde me gelukkig. Volgens de nabeschouwing van 3voor12 werd in het publiek zelfs de polonaise ingezet, maar dat heb ik zelf niet meegekregen. Ons lokale krant roemde in een verder slecht artikel Franz Ferdinand door ze "het hoogtepunt van Pinkpop" te noemen. Toch leuk, die bevestiging, al hecht ik er zelf verder weinig waarde aan. Meer waarde hecht ik aan het feit dat mijn vriendjes en vriendinnetjes blij waren dat ik ze voor Franz Ferdinand bij de Sugababes had weggesleept. Na Franz Ferdinand zagen we de Black-Eyed Peas. Of het kwam doordat onze dronkenschap op dat moment op zijn hoogtepunt was of door de goede muziek, weet ik niet, maar de Black-Eyed Peas waren op dat moment de juiste band op het juiste moment. Ze waren fanatiek, het klonk leuk en we werden nog blijer. De doodgedraaide en soms zelfs vervelende singles bleken geen goede indicatie van een optreden van de Black-Eyed Peas, dat uiteindelijk verraste door heerlijk funky en dansbaar te zijn. Een ander hoogtepunt was Moloko, dat ook een leuk feestje wist te bouwen. Zangeres Roisin Murphy was prachtig in haar mooie jurk, het enthousiasme van de toetsen- en effectenman aanstekelijk. Alhoewel de blazers thuis waren gelaten, ging het publiek toch helemaal los op Forever More en Sing It Back (die laatste werd echt in een waanzinnig hard beukende versie gespeeld; mijn gedachten gingen soms wel uit naar Da Funk). Verder zagen we nog Lenny Kravitz, The Datsuns en NERD. Allemaal wel aardig, maar aan hun optredens zal ik nog maar weinig terugdenken.