Wat een heerlijke dag. Prachtige mist en voorzichtige vorst. In zulke omstandigheden ga je natuurlijk niet in een muffe universiteit zitten studeren. Waar een middagje studieontwijkend gedrag al niet goed voor is:

Twee nieuwe truien
Twee paar nieuwe schoenen
Drie nieuwe CD's (Massive Attack - 100th Window, Ozark Henry - Birthmarks, Oi Va Voi - Laughter Through Tears)

Het is weer zo ver, bij 3voor12 mag er worden gekozen voor de Song van het Jaar. Een beetje jammer is wel dat van sommige artiesten net het verkeerde nummer is gekozen. Zo staat Morissey's Irish Blood, English Heart en Dresden Dolls' Girl Anachronism er niet in, maar twee veel minder leuke nummers van deze artiesten. Uiteindelijk kwam ik op onderstaande lijst uit. Take Me Out lijkt me de gedoodverfde winnaar om met de hoofdprijs aan de haal te gaan en ook Lavinia en Whatever You Want From Life verwacht ik wel in de top 10.

1. Franz Ferdinand: Take Me Out
2. The Veils: Lavinia
3. Felix da Housecat: Rocket Ride
4. Sufjan Stevens: Seven Swans
5. Voicst: Whatever You Want From Life

(bubbling under: Basement Jaxx featuring Lisa Kekaula: Good Luck, Mylo: Drop the Pressure, The Von Bondies: C'mon C'mon, Annie: Chewing Gum, Nick Cave & the Bad Seeds: Nature Boy, Freestylers: Push Up,
!!!: Pardon My Freedom, LCD Soundsystem: Yeah, The Prodigy: Girls, The Killers: Somebody Told Me)

Hebben jullie dat ook wel eens? Dat je op zaterdagmiddag, nog net even voor sluitingstijd, een CD wilt halen en dat de Plato vervolgens vol staat met hippe dertigers, omdat er een bandje staat op te treden en de kassa onbereikbaar is? Ik vind Bettie hardstikke leuk, maar nu hoefde het even niet.

Vanavond op TV: 101 Reykjavik. Niet vergeten de video in te stellen.
[via Nicole]

Het lijstje britpopbands dat ik nog steeds live wil zien, wordt maar langzaam korter. De meeste bands op dat lijstje bestaan immers niet meer. Elastica, Marion, Lush, Strangelove, Sleeper en Bis zijn om verschillende redenen uit elkaar. Sommige bands heb ik niet live gezien, maar dan wel weer een overblijfsel ervan. Ian Brown zag ik ooit in een rumoerig Rotown, alle Stone Roses mocht ik nooit aan het werk zien. Sommige hedendaagse bands (Franz Ferdinand, The Faint, Kasabian) weten het britse geluid goed te benaderen, maar in nostalgisch opzicht gaat er niets boven het echte werk. En dan kom ik uit bij bands als Ash, Auteurs, Geneva (bestaan die nog?) en Oasis. Allen nog enigszins in leven. Naar Oasis luister ik echt *nooit* meer, maar de eerste twee platen draaide ik destijds toch wel kapot. Ik wil gewoon nog een keertje meezingen met Roll With It, Whatever, Life Forever, Supersonic of - desnoods (want na deze hit was de liefde voor Oasis snel bekoeld) - Wonderwall. Een beetje hetzelfde heb ik met Ash. Hun liedjes - hoe leuk ook - luister ik eigenlijk nooit meer. Dat hoeft ook niet, want ik kan ze wel dromen.

Woensdag speelde Ash in Paradiso en werd het lijstje weer ietsje korter. Ash werd voorafgegaan door Voicst, dat voor de 10de keer in Paradiso speelde en daarom wijn uitdeelde aan het publiek. Ze speelden gedreven als altijd met de echte kneiters (Whatever, Chemical) aan het eind van hun set. Leuke details zijn wellicht dat bassist Sven op blote voeten speelde (zoals altijd) en een smiley op zijn hand had staan. Een wat oudere Engelsman, die overduidelijk voor Ash kwam, keek instemmend toe. Vrij snel na Voicst kwam dan Ash op. Het viel me op dat Tim Wheeler er nog steeds hetzelfde uitziet als in 1996, het jaar van 1977. En natuurlijk klonken de nieuwe nummers ook al niet anders dan de succesnummers uit de hoogtijdagen, want als Ash ergens goed in is dan is het wel in het maken van korte, catchy liedjes met gouden melodieën. We hadden goed zicht op de setlist, dus we wisten van meet af aan dat we verwend zouden worden op praktische alle hitjes die Ash ooit heeft gehad, met uitzondering van Goldfinger. Maar! Toen het tijd was voor de obligate toegift, klonk het verwachtte A Life Less Ordinary (want dat stond op de setlist) wel heel raar.... Dit was niet A Life Less Ordinary, dit was Goldfinger! En zo kreeg ik alsnog het liedje waar ik misschien wel het meest op hoopte. Ook Jack Names The Planet, het wel heel oude en door mij zelfs zowat vergeten hitje kwam nog langs. Het was Ash' laatste concert van deze tour en het werd zo wel duidelijk dat zij in stijl af wilden sluiten. Met dan toch A Life Less Ordinary en Burn Baby Burn werd een fijne 'greatest hits' set perfect ten einde gebracht.
En nu is het wachten op de dag dat een van die andere bands eens in Nederland speelt... Of dat de Stones Roses weerbij elkaar komen...

Het was drie jaar geleden dat ik DAAU voor het eerst hoorde. In de relatieve ochtendvroegte, in de Charlie tent op Lowlands. Snel daarna kwam ik op het spoor van hun debuut Drieslagstelsels en tweede plaat We Need New Animals. Gisteren speelde DAAU in het LVC in Leiden en zag ik ze voor een tweede keer.
Het eerste gedeelte van het concert deed DAAU het rustig aan en zou je willen dat je het virtuose spel van de vier belangrijkste muzikanten vanuit je luie bank mocht toezien. Met (van links naar rechts) viool, accordeon, cello en klarinet werd een prachtige mengvorm van jazz, wereldmuziek en pop ten gehore gebracht. Zo ongeveer halverwege werd het viertal aangevuld met een drummer en contrabassist, zodat nu echt het dak eraf kon. Het tempo ging omhoog, de muziek werd steeds dynamischer en bovenal feestelijker en uiteindelijk stond het halve LVC heerlijk te dansen. Bij vlagen moest ik zelfs denken aan Godspeed You Black Emperor's Motherfucker = Redeemer (part one), zowel qua songstructuur als qua muzikale invulling (en zelfs dansbaarheid, alhoewel DAAU natuurlijk veel vrolijker is). De band kwam uiteindelijk zelfs nog twee keer terug voor een gift, wat ze naar eigen zeggen nog niet eerder hadden gedaan in Nederland. Het was inderdaad een zeer geslaagd concert en ik moet mijn DAAU-verzameling (en ueberhaupt wat meer klezmer, wereldmuziek, ed. gaan luisteren) hoognodig uitbreiden.

Losse flodders:


Woutlog heeft mooie foto's gemaakt bij en van Ben Christophers in Ekko.

Iedere muziekliefhebber kent het verschijnsel van 'hidden messages' wel. Met name The Beatles en Led Zeppelin staan erom bekend dat er meer te horen viel als je bepaalde nummers achterstevoren afspeelde, alhoewel het nog altijd maar de vraag was in hoeverre de artiest dat bewust had gedaan en of mensen niet gewoon horen wat ze willen horen. Oordeel hier zelf over nummers van Queen en Led Zeppelin en vermeende verborgen boodschappen. Is 't niet gewoon gemompel en een beetje vergezocht om over Satan bij te halen? Zie hier voor wat meer achtergrondinformatie.

Roger Teeling sluit zijn subjectivistische krachttoer "1984-2004" af met een mooi verhaal over het (her)kennen van je platencollectie.

Leuke concerten de komende tijd:

13-11 - DAAU, LVC
17-11 - Voicst + Ash, Paradiso
23-11 - The Decemberists, Ekko
23-11 - Soulwax, Tivoli
26-11 - Vive La Fete, Patronaat
27-11 - Rough Trade Night (met o.a. Delays, Emiliana Torrini, Low), Paradiso
29-11 - Woven Hand, Patronaat
1-12 - The Hidden Cameras, Ekko
2-12 - The Delgados + Cass McCombs, Nighttown
3-12 - The Dresden Dolls, Het Paard
7-12 - Aereogramme + Cereal, Het Paard
9-12 - I Am Kloot + Indigo Jones, Patronaat
18-12 - The Faint + Beep Beep, Melkweg

Concerten die schuin gedrukt staan ga ik sowieso naar toe, al was het maar omdat ik de kaartjes al in huis heb. Zijn er lezers die ook naar een van de bovenstaande concerten gaan of me willen wijzen op interessante concerten die ik over het hoofd zie? Dan hoor ik het graag.

Vanavond op TV: Code Inconnu. Daar veer ik van op, want Michael Haneke is geweldig en dit is een van zijn weinige films die ik nog niet gezien heb (vooral omdat ie in Leiden nergens te huur is). Michael Haneke ken je misschien van Funny Games (de enige film die ik ook ooit op pauze zette om weer op adem te komen, voordat ik hem uit durfde te kijken) en La Pianiste (naar het boek van Elfriede Jellinek, die dit jaar de Nobelprijs voor de Literatuur won).
[via Cinema.nl]

"It's All About The He Said She Said Bullshit"

Er is weer een nieuwe Subjectivisten-Cirkel in de maak! Het thema is "He Said She Said" en je hebt nog een dag of drie om je op te geven. Laat dit voor mij een aanleiding zijn ook 's vaart te zetten achter de andere verzamelaars die ik voor mensen zou maken (en in sommige gevallen al ver mee gevorderd ben). Bij Art of the Mix vind je overigens wat andere verzamelCD's die ik ooit in elkaar heb gezet, waaronder de Anti-ValentijnsCD (ook voor de Subs). Volgend jaar verschijnt overigens het boek Mix Tape, waarin Sonic Youth's Thurston Moore het een en ander uit de doeken doet over de edele kunst van het verzamelbandjes maken. Voor een ieder die aan de legendarische scene uit High Fidelity nog niet genoeg heeft.

Een tijdje geleden deed ik een mailinterview met Voicst, al langer een graag geziene band in de kleinere clubs van Nederland, maar sinds het album 11-11 uit is ook veelvuldig te bewonderen in de wat grotere podia. Al was het maar omdat ze nu samen met Bettie Serveert touren. Volgende week woensdag (17-11) spelen ze in het voorprogramma van Ash, misschien moet ik ze daar nog maar 's zien (want eerlijk is eerlijk, twee keer Bettie live zien in zo'n korte periode is ook wat overdreven).

Zie hier mijn vragen:

Jullie hebben een bijzonder pakkende bandnaam. Wat is het verhaal daarachter?
De waarheid is bizar maar waar: Toen Ali B nog een Ali B-tje was kwam hij in een droom tot mij en zei: 'voicst'.

Ik las dat jullie album deels is opgenomen in de studio van voormalig Smashing Pumpkin James Iha. Nu is van de Smashing Pumpkins bekend dat Billy Corgan de touwtjes in handen hield. Hoe is de verhouding binnen Voicst? Is er een dictator à la Corgan of zijn jullie democratischer ingesteld?
Voicst is geen democratie, maar alle beslissingen worden wel met z'n drieen
gecheckt en besproken, nummers worden niet altijd met z'n drieen geschreven, maar wel altijd met z'n drieen afgemaakt. We zijn het zeker niet altijd eens, maar na overleg komen we er eigenlijk altijd wel uit. Indien niet, dan pas komt er een Billy Corgan naarboven...

Hoe kwamen jullie erbij de plaat in New York op te nemen? Vanwege het gejaagde (ADHD-) karakter van de stad soms?
Nee, kwam eigenlijk door onze producer; hij wilde het graag in New York doen
aangezien er enkele studio's zijn waar hij heel graag werkt. Wij hoefden er ongeveer 1 seconde over na te denken...

Hoe beviel de samenwerking met Eli Janney?
Samenwerking was heel erg ok: Eerst kwam hij een week naar Amsterdam om in onze oefenruimte alle nummers door te nemen. Hij ging dan eerst een paar ruwe opnamen luisteren die we van een nummer hadden gemaakt, en kwam dan binnenstappen met z'n mening, soms hele stukken geschrapt of omgegooid. Meestal waren we 't na de eerste keer op 'zijn manier' spelen eens, maar hier en daar hebben we 't ook wel gehouden zoals we het zelf hadden bedacht. Toen we eenmaal in NY in de studio zaten hoefden we ons alleen te concentreren op alles goed in te spelen en te laten klinken. Aangezien hij en de engineers superervaren waren en wij ons suf gerepeteerd hadden ging dat eigenlijk heel soepel.

Jullie houden veel in eigen hand, wat ik bewonderenswaardig vind. Willen jullie daarmee door blijven gaan, of willen jullie ooit – als jullie op grotere schaal doorbreken bv - toch meer uit handen gaan geven?
Op zich valt het best mee hoor, hoeveel we zelf in handen houden: we hebben juist heel veel verschillende mensen die dingen voor ons doen. Maar is wel zo dat we de grote lijnen zelf in de gaten willen houden momenteel, misschien dat het ooit anders wordt. Ligt er een beetje aan of we iemand tegen het lijf lopen die we tof vinden, we'll see. Either way it is ok.

Jullie gaan binnenkort op tournee met Bettie Serveert. Zo'n 12 jaar geleden zaten zij in hetzelfde schuitje als jullie. Geven ze jullie advies over hoe zaken aan te pakken?
Echt advies misschien niet direct, maar ze hebben natuurlijk wel superveel meegemaakt, en dus is er zeker wel veel van ze te leren als je naar de verhalen luistert.

Een vraag namens een fan van het eerste uur: Willen jullie binnenkort weer 's American College Pop live spelen?
Oef, ik heb dat nummer niet eens meer denk ik. "My baby love's my ego" da's het enige wat ik me nu zo herinner lyric wise. Als diegene een mp3tje stuurt dan is 't misschien wel een idee, jatoch?!

Wat zijn eigenlijk jullie favoriete releases van 2004?
Onder andere... (sowieso minimaal veel vergeten vrees ik)
Mark Lanegan - Bubblegum
Feist - Let it Die
Secret Machines - Now Here is Nowhere
The Arcade Fire - -
Interpol - Antics
Dizzee Rascal - Showtime
Mclusky - The difference between me and you is that i'm not on fire
Miss Kittin - I Com

Als jullie (ieder) drie bands als inspiratiebron mochten noemen, welke zouden dat dan zijn en waarom?
Tjeerd: Smashing Pumpkins, Millionaire, Pixies
Sven: Townes van Zandt, Neutral Milk Hotel, Led Zeppelin
Joppe: Melvins, Prince, Tool

Nog meer Ben Christophers bij Norbert, Marianne en Adeline. Lees ik nou goed dat ie 10 minuten na afloop van het optreden in Ekko nog eens My Beautiful Demon speelde? Heb ik toch nog wat gemist...

Zo heel af en toe zijn er concerten die je niet alleen heel goed vindt, maar die je ook het gevoel geven even deel uit te maken van een andere, hogere wereld. Ik denk hierbij aan Motorpsycho in Tivoli, Godspeed You Black Emperor! in Paradiso en Sigur Ros op Hurricane. Sinds zaterdag mag ik Ben Christophers in Ekko (en iets mindere mate Rotown) aan dit lijstje toevoegen.



De beste man heeft nu drie albums achter zijn naam staan, maar live zijn de nummers nog puurder en intenser. Gewapend met een laptop (iMac met iTunes), een kleine en grote sampler (die laatste gebruikt hij voor Songbird Scrapes The Sky, dat live veel voller en steviger klinkt dan de albumversie) en een stem als een engel waan je je bij deze charmante man als snel in de hemel. In Ekko was het publiek zo stil dat applaus pas volgde als het laatste akkoord helemaal weggestorven was, alsof het bang was ook maar iets te missen van deze magische avond. Na afloop voelde het daadwerkelijk alsof we weer terugkeerden op aarde. Wauw. Het concert in Rotown was wat rumoeriger, maar uiteindelijk wist hij ook het Rotterdamse publiek voor zich te winnen. Lees vooral ook de zeer lovende recensie van 'Ekko' bij 3voor12/utrecht en de positieve commentaren van Ben zelf in zijn dagboek.

Student (ik, grijze trui) in natuurlijke habitat, tot ongeveer half 7 vanavond:

29 oktober: Voicst en Bettie Serveert in Nighttown, Rotterdam.

Voicst mag dan aan worden gekondigd als voorprogramma van Bettie Serveert: voor mij waren ze minstens net zo interessant als de vermaarde hoofdact. Na al de nodige potten en pannen hebben gebroken in de kleinere zaaltjes, kwam het uitstekende album 11-11 uit en werden ze op sleeptouw genomen, door een van Nederlands meest succesvolle bands van de laatste decennia. Jammergenoeg was het tijdens het optreden van Voicst nog niet zo druk, want het begon pas enigszins vol te lopen toen hun set er alweer op zat. Desalniettemin hebben ze vast wel wat harten gewonnen, want ze overtuigden wel. Gewapend met een flinke dosis energie en uitstekende liedjes (Dazzled Kids, wauw!) gingen ze het publiek succesvol ten lijf. Wat betreft frisheid en enthousiasme doet Voicst me een beetje denken aan Caesar anno No Rest For The Alonely. Zeker de drummer (die zijn drumstokjes meerdere malen aan stukken sloeg) en de zanger (af en toe het podium over stuiterend) leken me ongeleide projectielen. Overigens zal hopelijk in de loop van aankomende week een mail-interview met Voicst op dit weblog verschijnen.

Er zijn van die bands waarvan je pas echt weet waar ze voor staan als je ze eenmaal live hebt gezien. Ook al heb je de albums nog zo vaak geluisterd, soms weet een enkel optreden de muziek in een ander, vaak nog positiever, daglicht te stellen. Bettie Serveert is voor mij zo’n band. Ik kan me niet meer herinneren hoe ik ze ooit heb ontdekt, maar feit is wel dat Palomine – hun wereldwijd geprezen debuut – al zeker 10 jaar deel uitmaakt van mijn muziekcollectie. 10 jaar geleden was ik nog een jonge middelbare scholier, wiens muzikale wereld uit niet veel meer dan REM en Nirvana bestond en in wie het zeker niet op kwam eens een concert te bezoeken. Vandaar dat ik ze afgelopen vrijdag pas voor het eerst live zag. En toen viel alles ook meteen op zijn plaats. Uiteraard wist ik wel dat het een van de belangrijkste en meest succesvolle Nederlandse bands van de laatste jaren betrof, maar na het optreden snapte ik ineens waarom. Ook zoveel jaren na hun internationale doorbraak zijn ze nog op hun top: Bettie Rockt live! Carol heeft echt die krachtige stem, Herman is een enthousiaste bassist en Peter Visse een geweldige gitarist met de juiste poses en (subtiele) humor. Tel daarbij op de goede liedjes en het enthousiaste publiek en je komt al snel tot de conclusie dat dit een zeer geslaagd concert was. Ik was zelf het meest verguld met Bright Eyes’ cover Lover You Don’t Have To Love (al blijf ik het origineel mooier vinden dan de versie van Bettie) en oude favorieten Tomboy en Kid’s Alright. Uiteraard gingen de alternatieve eind-twintigers en dertigers op het afsluitende Kid’s Alright het hardst uit hun dak. En terecht natuurlijk.