29 oktober: Voicst en Bettie Serveert in Nighttown, Rotterdam.
Voicst mag dan aan worden gekondigd als voorprogramma van Bettie Serveert: voor mij waren ze minstens net zo interessant als de vermaarde hoofdact. Na al de nodige potten en pannen hebben gebroken in de kleinere zaaltjes, kwam het uitstekende album 11-11 uit en werden ze op sleeptouw genomen, door een van Nederlands meest succesvolle bands van de laatste decennia. Jammergenoeg was het tijdens het optreden van Voicst nog niet zo druk, want het begon pas enigszins vol te lopen toen hun set er alweer op zat. Desalniettemin hebben ze vast wel wat harten gewonnen, want ze overtuigden wel. Gewapend met een flinke dosis energie en uitstekende liedjes (Dazzled Kids, wauw!) gingen ze het publiek succesvol ten lijf. Wat betreft frisheid en enthousiasme doet Voicst me een beetje denken aan Caesar anno No Rest For The Alonely. Zeker de drummer (die zijn drumstokjes meerdere malen aan stukken sloeg) en de zanger (af en toe het podium over stuiterend) leken me ongeleide projectielen. Overigens zal hopelijk in de loop van aankomende week een mail-interview met Voicst op dit weblog verschijnen.
Er zijn van die bands waarvan je pas echt weet waar ze voor staan als je ze eenmaal live hebt gezien. Ook al heb je de albums nog zo vaak geluisterd, soms weet een enkel optreden de muziek in een ander, vaak nog positiever, daglicht te stellen. Bettie Serveert is voor mij zo’n band. Ik kan me niet meer herinneren hoe ik ze ooit heb ontdekt, maar feit is wel dat Palomine – hun wereldwijd geprezen debuut – al zeker 10 jaar deel uitmaakt van mijn muziekcollectie. 10 jaar geleden was ik nog een jonge middelbare scholier, wiens muzikale wereld uit niet veel meer dan REM en Nirvana bestond en in wie het zeker niet op kwam eens een concert te bezoeken.
Vandaar dat ik ze afgelopen vrijdag pas voor het eerst live zag. En toen viel alles ook meteen op zijn plaats. Uiteraard wist ik wel dat het een van de belangrijkste en meest succesvolle Nederlandse bands van de laatste jaren betrof, maar na het optreden snapte ik ineens waarom. Ook zoveel jaren na hun internationale doorbraak zijn ze nog op hun top: Bettie Rockt live! Carol heeft echt die krachtige stem, Herman is een enthousiaste bassist en Peter Visse een geweldige gitarist met de juiste poses en (subtiele) humor. Tel daarbij op de goede liedjes en het enthousiaste publiek en je komt al snel tot de conclusie dat dit een zeer geslaagd concert was. Ik was zelf het meest verguld met Bright Eyes’ cover Lover You Don’t Have To Love (al blijf ik het origineel mooier vinden dan de versie van Bettie) en oude favorieten Tomboy en Kid’s Alright. Uiteraard gingen de alternatieve eind-twintigers en dertigers op het afsluitende Kid’s Alright het hardst uit hun dak. En terecht natuurlijk.
Voicst mag dan aan worden gekondigd als voorprogramma van Bettie Serveert: voor mij waren ze minstens net zo interessant als de vermaarde hoofdact. Na al de nodige potten en pannen hebben gebroken in de kleinere zaaltjes, kwam het uitstekende album 11-11 uit en werden ze op sleeptouw genomen, door een van Nederlands meest succesvolle bands van de laatste decennia. Jammergenoeg was het tijdens het optreden van Voicst nog niet zo druk, want het begon pas enigszins vol te lopen toen hun set er alweer op zat. Desalniettemin hebben ze vast wel wat harten gewonnen, want ze overtuigden wel. Gewapend met een flinke dosis energie en uitstekende liedjes (Dazzled Kids, wauw!) gingen ze het publiek succesvol ten lijf. Wat betreft frisheid en enthousiasme doet Voicst me een beetje denken aan Caesar anno No Rest For The Alonely. Zeker de drummer (die zijn drumstokjes meerdere malen aan stukken sloeg) en de zanger (af en toe het podium over stuiterend) leken me ongeleide projectielen. Overigens zal hopelijk in de loop van aankomende week een mail-interview met Voicst op dit weblog verschijnen.
Er zijn van die bands waarvan je pas echt weet waar ze voor staan als je ze eenmaal live hebt gezien. Ook al heb je de albums nog zo vaak geluisterd, soms weet een enkel optreden de muziek in een ander, vaak nog positiever, daglicht te stellen. Bettie Serveert is voor mij zo’n band. Ik kan me niet meer herinneren hoe ik ze ooit heb ontdekt, maar feit is wel dat Palomine – hun wereldwijd geprezen debuut – al zeker 10 jaar deel uitmaakt van mijn muziekcollectie. 10 jaar geleden was ik nog een jonge middelbare scholier, wiens muzikale wereld uit niet veel meer dan REM en Nirvana bestond en in wie het zeker niet op kwam eens een concert te bezoeken.
Vandaar dat ik ze afgelopen vrijdag pas voor het eerst live zag. En toen viel alles ook meteen op zijn plaats. Uiteraard wist ik wel dat het een van de belangrijkste en meest succesvolle Nederlandse bands van de laatste jaren betrof, maar na het optreden snapte ik ineens waarom. Ook zoveel jaren na hun internationale doorbraak zijn ze nog op hun top: Bettie Rockt live! Carol heeft echt die krachtige stem, Herman is een enthousiaste bassist en Peter Visse een geweldige gitarist met de juiste poses en (subtiele) humor. Tel daarbij op de goede liedjes en het enthousiaste publiek en je komt al snel tot de conclusie dat dit een zeer geslaagd concert was. Ik was zelf het meest verguld met Bright Eyes’ cover Lover You Don’t Have To Love (al blijf ik het origineel mooier vinden dan de versie van Bettie) en oude favorieten Tomboy en Kid’s Alright. Uiteraard gingen de alternatieve eind-twintigers en dertigers op het afsluitende Kid’s Alright het hardst uit hun dak. En terecht natuurlijk.
0 Comments:
Een reactie posten
<< Home