Het lijstje britpopbands dat ik nog steeds live wil zien, wordt maar langzaam korter. De meeste bands op dat lijstje bestaan immers niet meer. Elastica, Marion, Lush, Strangelove, Sleeper en Bis zijn om verschillende redenen uit elkaar. Sommige bands heb ik niet live gezien, maar dan wel weer een overblijfsel ervan. Ian Brown zag ik ooit in een rumoerig Rotown, alle Stone Roses mocht ik nooit aan het werk zien. Sommige hedendaagse bands (Franz Ferdinand, The Faint, Kasabian) weten het britse geluid goed te benaderen, maar in nostalgisch opzicht gaat er niets boven het echte werk. En dan kom ik uit bij bands als Ash, Auteurs, Geneva (bestaan die nog?) en Oasis. Allen nog enigszins in leven. Naar Oasis luister ik echt *nooit* meer, maar de eerste twee platen draaide ik destijds toch wel kapot. Ik wil gewoon nog een keertje meezingen met Roll With It, Whatever, Life Forever, Supersonic of - desnoods (want na deze hit was de liefde voor Oasis snel bekoeld) - Wonderwall. Een beetje hetzelfde heb ik met Ash. Hun liedjes - hoe leuk ook - luister ik eigenlijk nooit meer. Dat hoeft ook niet, want ik kan ze wel dromen.

Woensdag speelde Ash in Paradiso en werd het lijstje weer ietsje korter. Ash werd voorafgegaan door Voicst, dat voor de 10de keer in Paradiso speelde en daarom wijn uitdeelde aan het publiek. Ze speelden gedreven als altijd met de echte kneiters (Whatever, Chemical) aan het eind van hun set. Leuke details zijn wellicht dat bassist Sven op blote voeten speelde (zoals altijd) en een smiley op zijn hand had staan. Een wat oudere Engelsman, die overduidelijk voor Ash kwam, keek instemmend toe. Vrij snel na Voicst kwam dan Ash op. Het viel me op dat Tim Wheeler er nog steeds hetzelfde uitziet als in 1996, het jaar van 1977. En natuurlijk klonken de nieuwe nummers ook al niet anders dan de succesnummers uit de hoogtijdagen, want als Ash ergens goed in is dan is het wel in het maken van korte, catchy liedjes met gouden melodieën. We hadden goed zicht op de setlist, dus we wisten van meet af aan dat we verwend zouden worden op praktische alle hitjes die Ash ooit heeft gehad, met uitzondering van Goldfinger. Maar! Toen het tijd was voor de obligate toegift, klonk het verwachtte A Life Less Ordinary (want dat stond op de setlist) wel heel raar.... Dit was niet A Life Less Ordinary, dit was Goldfinger! En zo kreeg ik alsnog het liedje waar ik misschien wel het meest op hoopte. Ook Jack Names The Planet, het wel heel oude en door mij zelfs zowat vergeten hitje kwam nog langs. Het was Ash' laatste concert van deze tour en het werd zo wel duidelijk dat zij in stijl af wilden sluiten. Met dan toch A Life Less Ordinary en Burn Baby Burn werd een fijne 'greatest hits' set perfect ten einde gebracht.
En nu is het wachten op de dag dat een van die andere bands eens in Nederland speelt... Of dat de Stones Roses weerbij elkaar komen...