Elliott Smith (1969-2003)

Het is gek om te zien hoe muziek je leven kan beïnvloeden en/of andersom, maar hoe ze altijd met elkaar verweven zijn. De muziek van Elliott Smith was voor mij een soort rode draad in mijn liefdesleven.

Ik leerde XO kennen via S., vierenhalf jaar geleden. Samen genoten we van XO, zwijmelden we weg bij Waltz #2. Het werd uiteindelijk niets, maar die avond staat nog redelijk helder op mijn netvies. Later dat jaar leerde ik A. kennen. Met haar werd het wel 'iets' (de aanhalingstekens staan er om aan te geven dat 'iets' voor mij een heleboel in houdt). Samen met haar en wat goede vrienden (waaronder breun zagen we Elliott Smith in de Melkweg, volgens mij in februari 2000. Hij speelde akoestisch, het was prachtig en hij glimlachte toen iemand uit het publiek zijn vraag om verzoekjes met 'Ace of Spades' beantwoordde. De afsluiter van die avond, Angeles, maakte het prima af. De sticker die ik van het voorprogramma, J. Perkin, mee kreeg, plakte ik de volgende dag op in de fietsenstalling van mijn faculteit en hangt er nog steeds. Elke keer als ik ga studeren, word ik weer aan dat concert herinnert, nu al jarenlang. Tenslotte leerde ik dit jaar een meisje kennen, wiens naam ook voorkomt in de titel van een liedje van Elliott. In eerste instantie geloofde ik niet eens dat ze echt zo heette, maar dacht ik dat ze ook een fan was. ;-)

Het bericht dat ie zelfmoord had gepleegd, kwam gisteren erg verrassend en stemde me verdrietig, maar ook een beetje boos ("godverdomme"), alhoewel ik niet zou weten op wie of wat. Zometeen ga ik met mijn ex naar Either/Or luisteren. Herinneringen ophalen.

Zijn laatste interview valt hier te lezen.

Nói Albinói

Alhoewel ik het nooit heel serieus heb overwogen, sprak het idee in een verlaten deel van de wereld te wonen me altijd wel een beetje aan. Mijn gedachten gingen dan meestal uit naar verlaten streken, waar ik mijzelf dan zou onderdompelen in de prachtige natuur en geïnspireerd door pure gedachten het ene na het andere prachtige boek zou schrijven. IJsland is een land dat zich bij dit soort gedachten al snel naar de oppervlakte van mijn bewust opdringt. In mijn hoofd heb ik namelijk een erg idyllisch beeld van IJsland, mede ingegeven door de feeërieke muziek van bands als Sigur Rós en Mùm. Zij weten met hun klanken als geen ander beelden op te roepen van ongure ijsvlaktes, scheurende aardkorsten en woest spuitende geisers. Desalniettemin heeft hun muziek ook iets lieflijks, alsof er daadwerkelijk elfen en trollen bestaan. Wat elfen en bossen betreft, is het nu trouwens Björk's videoclip van Human Behaviour dat achter mijn netvlies om aandacht vraagt. Het idyllische beeld van IJsland werd laatst echter mooi de nek omgedraaid door Nói Albinói, de sombere debuutfilm van Dagur Kári, een jonge regisseur uit het land waarvan de taal al vele eeuwen niet veranderd is.

Ik was vooralsnog amper bekend met de IJslandse cinema. Ik weet van het bestaan van 101 Reykjavík en Angels of the Universe, twee recente films die ook in de Nederlandse media wel aandacht kregen, maar ik heb ze nooit gezien. Toen ik recentelijk werd gewezen op Nói Albinói, klaarblijkelijk een erg mooie en verdrietige film, was ik erg geinteresseerd en moest en zou ik deze film zien.

De titel slaat op de albino Nói, een jongen van een jaar of 17 die besloten heeft maar niets van zijn leven te gaan maken, aangezien zijn situatie toch uitzichtsloos is. Hij woont in een desolaat dorpje, afgesloten van de buitenwereld door den dik pak sneeuw, de zee en onheilspellende bergen. Omdat zijn vader alcoholist is, woont hij in bij zijn oma (over een moeder wordt in de film niet eens gesproken). De behoefte om naar school te gaan is gezakt tot onder het nulpunt, zo lijkt het. Als hij al op tijd aan komt, is dat omdat zijn oma hem wakker heeft gekregen door met een jachtgeweer uit zijn raam te schieten. Wanneer Nói zich laat vertegenwoordigen door een taperecorder, slaan bij zijn leraar de stoppen door. Alhoewel uit een gesprek met een psychiater blijkt dat hij hoogbegaafd is (hij lost en passant een Rubix Cube op), wordt hij toch van school getrapt. Vanaf dit moment lijkt hij reddeloos verloren. De hopeloosheid van zijn situatie wordt mooi duidelijk gemaakt in een scene waarin hij aan de kust staat en met stenen de regenboog probeert kapot te gooien.

Het lijkt iets beter te gaan wanneer hij in de plaatselijke benzinepomp de mooie Iris (een rol van de IJslandse Kim van Kooten) ontmoet. Zij is de dochter van de plaatselijke boekhandelaar waarmee Nói vaak dobbelt om seksboekjes. Hij verbiedt hem met haar om te gaan, maar uiteraard denkt Nói hier heel anders over. Er bloeit al snel iets op tussen de twee; samen dromen ze van verre oorden als Hawaii. Ontsnappen uit deze witte gevangenis lijkt echter onmogelijk. Nói probeert het wel, ook samen met Iris, maar gehinderd door zijn onhandigheid loopt het nergens op uit, en wordt zijn situatie er niet rooskleuriger op. En dan slaat – aan het einde van de film – ook nog het noodlot toe.

Alhoewel Nói AlbiNói geen vrolijke film is, wordt de plot wel op een verteerbare manier gebracht. Met de nodige (zwarte) humor is het zelfs een uiterst draaglijke film, waarin de totale troosteloosheid van Nói's situatie en de ultieme verveling goed wordt overgebracht op de kijker. Gezien het fatalistische einde van de film is de relatieve luchtigheid van de rest van de film zelfs vrij essentieel te noemen, wil je aan Nói AlbiNói geen acute herfstdepressie overhouden. Ik ben in ieder geval voorgoed genezen van mijn droombeeld van IJsland.

Volgens mij heb ik hier al eens eerder over Bola geschreven, maar dat weet vast niemand meer. Dat komt goed uit, want ik heb een goede aanleiding hier weer een stukje over dit muzikale duo te schrijven. Ik heb namelijk Fyuti, het tweede album van Bola, ontdekt. En dat is toch wel erg bijzondere muziek. Ik heb Bola ooit ontdekt via Boards of Canada, maar Fyuti gaat nog wel een stukje verder dan de sferische muziek van BoC. Fyuti heeft iets van Future Sound of London, maar is bij vlagen ook erg ambientesque. En soms sijpelen er zowaar beats door de nauw verweven geluidslagen heen. Af en toe zelfs vrij furieus, zij het vrij ingetogen. Fyuti weet allerlei sferen op te roepen, en doet me - als Veronex Cypher even stil valt - zowaar even denken aan Radiohead, die ergens op OK Computer een vergelijkbaar moment van prachtigheid hebben staan. Fyuti zou wel 's kunnen uit groeien tot mijn favoriete electronische plaat van het jaar, ook al is het werkje al in 2001 verschenen. Daar kan zelfs M83's Dead Cities, Red Seas & Lost Ghosts niet tegen op.

Eric Gorfain ken je misschien van het String Quartet "The Section", waarmee hij Radiohead's OK Computer heeft gecoverd. Dat is in ieder geval waar ik de naam van ken. Zijn klassieke versies van de klassieke Radioheadnummers heb ik nooit gehoord. Ik luister nu wel naar een aantal Nine Inch Nails-covers en ik moet zeggen dat het wel heel erg mooi is. Het heeft wel iets van Apocalyptica, maar het wordt niet zo snel saai (*) omdat hier naast een cello ook violen worden gebruikt. Hoe dan ook, ik ben wel benieuwd naar meer werk van deze meneer. Het schijnt dat hij zich ook met David Bowie bemoeit heeft. Interessant...

* -> ik heb Apocalyptica wel eens op een festival gezien, en halverwege hun optreden had ik er eigenlijk wel weer genoeg van. ;)

9 november, op een zondagmiddag, speelt Nina Nastasia in Paradiso. Ze neemt Dirty Three's Jim White vast niet mee...

Vandaag gekocht, tussen de hagelbuien door en onder het mom van "Beter Laat Dan Nooit":

DJ Shadow - Endtroducing
Magnolia - Original Soundtrack

Dat album van DJ Shadow kan ik inmiddels wel dromen, maar ik wilde nu toch wel 's de echte CD in plaats van zo'n ouderwets teepje. De soundtrack van Magnolia, een van mijn favoriete films van de laatste jaren, is grotendeels gevuld met liedjes van Aimee Mann, en dat is natuurlijk nooit verkeerd.

Via Nicole kreeg ik het stokje van de mp3shuffle_top10-Estafette in haden. Het idee is dat je al je mp3's in winamp 'queuet', ze randomizeert en van het resultaat vervolgens de eerste 10 nummers op je website publiceert, zodat iedereen kan zien wat voor muziek je allemaal wel niet op je computer hebt staan. Hardstikke leuk natuurlijk. Ik geef het stokje door aan kameraad breun.

1. Eric Gorfain - Heresy
2. Covenant - Afterhours
3. Mùm - I'm 9 Today
4. DoMakeSayThink - The Landlord Is Dead (DMST staat 18-10 in A'dam!)
5. Broadcast - Pendulum
6. Tortoise - Glass Museum
7. The Fire Theft - Oceans Apart
8. Julie Doiron - The Sweetest Eyes (When You Laugh)
9. Grauzone - Film 2
10. Nils Petter Molvaer - On Stream

Ik dacht altijd dat mijn computer er te traag voor zou zijn, maar hij kan het makkelijk aan: CD's beluisteren bij de VPRO. VPRO's 3voor12 heeft sinds een tijdje een heuse luisterpaal, net als in de winkel! Ik heb nu de nieuwe Chicks On Speed, 99 cent, opstaan. Een beetje tegenvallend na het erg leuke Chicks On Speed Will Save The World!, maar de cover van Tom Tom Club's Wordy Rappinghood maakt veel goed. Het fijnste liedje is echter We Don't Play Guitars, met extra vocalen van Peaches. Al bij de eerste beluistering klonk het me enorm bekend in de oren. Eigenlijk dacht ik dat het een cover was, maaar aangezien Google het niet met me eens was, ga ik er maar vanuit dat ze het hebben gespeeld toen ik ze vorig jaar in Oslo zag. Het benadert aardig de geniale gekte die ze daar ook al over me heen stortten.

Zometeen heb ik een T-Shirt date. Gisteren stond ik aan de bar, en werd ik aangesproken op mijn T-shirt. Over het coole paardje dat er opstaat. Ze werd pas echt enthousiast toen ze er achter kwam dat het een Motorpsycho-shirt betrof. "Ik heb ook een Motorpsycho-shirt!", zei ze, waarbij ze toevoegde dat haar shirt nog veel mooier was. Ik zei haar dat ze die dan eens aan moest trekken, maar dat durfde ze niet aan, aangezien het ding schijnbaar nogal versleten was. Desalniettemin was het wel een mooi shirt, want het Motorpsycho-embleem was er op vast genaaid, in plaats van gedrukt. Vervolgens haalde ik haar over dat T-Shirt toch maar eens aan te trekken, want ik was wel benieuwd en bovendien gaan je kleren toch stinken als je uitgaat. We spraken af elkaar vanavond weer te ontmoeten en dan allebei een Motorpsycho T-Shirt aan te trekken. Wel, dat van mij stinkt naar rook en ligt inmiddels in de wasmand, maar ik ben zeer benieuwd naar het hare.

Gebruikt.

Soms zeggen quotes uit films het helemaal:

"How come no matter how much you treat me like shit, I can't help loving you even more?" (Happiness)