Elliott Smith (1969-2003)

Het is gek om te zien hoe muziek je leven kan beïnvloeden en/of andersom, maar hoe ze altijd met elkaar verweven zijn. De muziek van Elliott Smith was voor mij een soort rode draad in mijn liefdesleven.

Ik leerde XO kennen via S., vierenhalf jaar geleden. Samen genoten we van XO, zwijmelden we weg bij Waltz #2. Het werd uiteindelijk niets, maar die avond staat nog redelijk helder op mijn netvies. Later dat jaar leerde ik A. kennen. Met haar werd het wel 'iets' (de aanhalingstekens staan er om aan te geven dat 'iets' voor mij een heleboel in houdt). Samen met haar en wat goede vrienden (waaronder breun zagen we Elliott Smith in de Melkweg, volgens mij in februari 2000. Hij speelde akoestisch, het was prachtig en hij glimlachte toen iemand uit het publiek zijn vraag om verzoekjes met 'Ace of Spades' beantwoordde. De afsluiter van die avond, Angeles, maakte het prima af. De sticker die ik van het voorprogramma, J. Perkin, mee kreeg, plakte ik de volgende dag op in de fietsenstalling van mijn faculteit en hangt er nog steeds. Elke keer als ik ga studeren, word ik weer aan dat concert herinnert, nu al jarenlang. Tenslotte leerde ik dit jaar een meisje kennen, wiens naam ook voorkomt in de titel van een liedje van Elliott. In eerste instantie geloofde ik niet eens dat ze echt zo heette, maar dacht ik dat ze ook een fan was. ;-)

Het bericht dat ie zelfmoord had gepleegd, kwam gisteren erg verrassend en stemde me verdrietig, maar ook een beetje boos ("godverdomme"), alhoewel ik niet zou weten op wie of wat. Zometeen ga ik met mijn ex naar Either/Or luisteren. Herinneringen ophalen.

Zijn laatste interview valt hier te lezen.