Om de een of andere reden ben ik dit blog eigenlijk een beetje zat. Ik heb een nieuwe aangemaakt en er staat ook al het een en ander op. Tot daar of elders,

Herman

Als ik mijn jaarlijstje van 2004 zou herschikken, zou Funeral van The Arcade Fire een stuk hoger eindigen. De plaat staat eigenlijk al vanaf september – toen ie overzees werd uitgebracht - in de aandacht, maar wist me toen niet helemaal te overtuigen, terwijl de band hoe langer hoe meer op de handen werd gedragen. Eigenlijk viel het laatste kwartje pas een week of drie geleden, toen ik het album voor het eerst in tijden weer ’s opzette. Het was alsof eindelijk de laatste puzzelstukjes op hun plaats vielen. Het concert in Nighttown kon dan ook niet beter getimed worden: de afgelopen weken heb ik toch wel heel erg veel naar Funeral (en ook naar de demo EP) geluisterd.

En gisteren was het dus zo ver. Ik was zo opgetogen dat ik eigenlijk helemaal geen zin had in een voorprogramma en meteen door wilde naar het hoofdgerecht, maar Final Fantasy (naar later zou blijken een van de leden van The Arcade Fire) zette een leuke act neer. De violist samplede zichzelf en loopte zijn samples en speelde daarover heen nog meer en zong wat grappige teksten. Net toen het trucje een beetje saai begon te worden, kwamen wat andere leden van The Arcade Fire op het podium en werd er gezamenlijk een nogal absurde, maar bovenal hilarische cover van Mariay Carey’s Fantasy ten gehore gebracht. Het voorprogramma was dus toch wel erg de moeite waard!

Toen kwam The Arcade Fire op. Het eerste dat me opviel was de jonge uitstraling van sommigen van de bandleden. De muziek klinkt dermate volwassen dat ik dacht met een stel dertigers te maken te hebben, maar uiteindelijk lijken me het toch vooral twintigers en misschien is de erg jong uitziende Régine nog wel een tiener. De 7-koppige band ging – afgezien van de drummer – op een rij staan en zette meteen Wake Up, een van de mooiste nummers van Funeral – in. De koorachtige samenzang en het overweldigende samenspel wierp een nogal indrukwekkende geluidsmuur op. Helaas bleef het geluid vrij overweldigend, waardoor het moeilijk was de verschillende instrumenten en met name de zang van elkaar te onderscheiden. Hierdoor gingen de nuances waar The Arcade Fire op plaat grotendeels van moet hebben voor een groot deel verloren. Natuurlijk bleven de krachtige nummers wel overeind en bleef er genoeg te genieten, maar ik had wel het idee dat er meer had ingezeten. Ook leek de band enigszins op de automatische piloot te spelen en ontbrak de magie. Misschien kwam dat ook doordat ze wat naar achteren stonden op het podium.

Natuurlijk waren er ook wel hoogtepunten, die met name aan het eind zaten. De manier waarop Rebellion (Lies) begon, herrijzend als een feniks uit het as van Neighborhood #3 (Power Out), was groots. Régine zong over het algemeen zacht, maar bij afsluiter In The Backseat gooiden ze alle schroom van zich af. In The Backseat was dan ook meteen het mooiste nummer van de avond.

Wat me verder nog opviel:
-De violiste Sophie zit ook in A Silver Mt. Zion
-De hond in de bassdrum (gelukkig was het een projectie)

De setlist was overigens als volgt:

Wake Up
Neighborhood #2 (Laika)
No Cars Go
Haiti
I’m Sleeping In A Submarine
Neighborhood #4 (7 Kettles)
Crown Of Love
Neighborhood #1 (Tunnels)
Une Année Sans Lumière
Neighborhood #3 (Power Out)
Rebellion (Lies)
~~~~~~~~~~~~
In The Backseat (toegift)

Meer meningen (en foto's) over The Arcade Fire in Nighttown kun je hier lezen.

GeoURL

Geourl is leuk speelgoed. Wanneer je je registreert en wat code in je site integreert (is erg simpel), kun je automatisch zien welke sites bij jou in de buurt liggen. Zo logt 200 meter verderop iemand in het Arabisch en woont Basje blijkbaar ook nagenoeg om de hoek. Wie zich nog meer in mijn omgeving bevinden, zie je hier.
[via breun]

Ik ga niet te veel woorden vuil maken aan Motel Mozaique: ik heb me me meer dan uitstekend vermaakt! Even snel een korte kenschets van de optredens die ik heb gezien:

We begonnen de avond met Patrick Wolf in het theater van Nighttown. Ik heb zijn album Wind In The Wires nog maar net ontdekt en vind het mooie muziek. Theatrale nummers die me doen denken aan de glamrock van David Bowie en Cockney Rebel uit de jaren '70, zegmaar de glamrock uit Velvet Goldmine. Maar Wolf gaat nog een stap verder: hij gebruikt ook een laptop en in die zin doet hij me weer denken aan Ben Christophers, alhoewel de muziek (en de verschijning) van Wolf een stuk extravaganter is. Hoe dan ook, de plaat is leuk, maar het optreden was verbijsterend goed! De laptop was thuis gelaten en Wolf begeleidde zichzelf op piano, viool, gitaar of ukelele. Ook was er een drummer mee. Hoe dan ook, hij kreeg het publiek volledig mee met zijn waanzinnige muziek en het duurde niet lang voordat de zaal helemaal volstond en er zelfs mensen vanuit de gang probeerden nog een glimp probeerde op te vangen, want het was wel duidelijk dat hier iets bijzonders gaande was.

Vervolgens zagen we Gabriel Rios, de Belgische Puerto-Ricaan, die ook wel bekend staat als de Belgische Manu Chao. Alhoewel ik Broad Daylight vorig jaar een leuke single vond, weet het optreden me niet of nauwelijks te pakken. Het is duidelijk wachten op LCD Soundsystem, die na lang wachten dan tegen twaalven eindelijk beginnen. En hoe! Het eerste nummer is Beat Connection, destijds b-kant van Losing My Edge, maar desalniettemin een van de fijnste nummers die ze ooit gemaakt hebben. Zo komen er nog wat geweldige nummers bij en het publiek wordt hoe langer hoe losser. Als Tribulations wordt ingezet gaat het helemaal los en dat blijft ook zo tof het eind. Grappig moment is wanneer de hele band exclusief frontman James Murphy van het podium afgaat. Hij vertelt dat ze gewoon even pauze moeten nemen, omdat de blijkbaar gehavende drummer even moet bijkomen en een ander lid naar de wc moet. Dat we niet denken dat ze een toegift gaan doen. "We'll back in a few minutes and then we're gonna do two more songs!" Alle nummers die ik wil horen komen voorbij en het tien minuten durende, steeds harder beukende Yeah (wat mij betreft hun beste nummer) wordt tot het einde bewaard. Op dat moment is het hele publiek al compleet los: LCD Soundsystem heeft Nighttown finaal gevloerd.


We krijgen ook nog een stuk van 2 Many DJ's mee, maar omdat de vermoeidheid toeslaat en omdat er trein gehaald moet worden, zien we daar helaas niet alles van. Desalniettemin was het wel erg goed, alhoewel er wat weinig ruimte was om te dansen. Maar goed, er komen waarschijnlijk nog kansen genoeg om 2 Many DJ's helemaal uit te zien! Het is in ieder geval erg inspirerend om die gasten bezig te zien en horen. Ik krijg al weer helemaal zin om zelf te gaan DJ'en en wat van hun trucjes (Daft Punk-samples onder Daft Punk Is Playing At My House bv.) na te apen.

Meer LCD Soundsystem en Patrick Wolf bij fileunder, 3voor12, fireflies en nicole.

Wire interviewt Venetian Snares! Hij beantwoordt ook vragen over het fantastische Rossz Csillag Allat Született, de plaat van 2005 tot nu toe:

"Rossz Csillag Allat Született in English means Born Under A Bad Star I think people will have an idea of what the titles mean by the feeling they get from the songs. A rabbit cannot understand French but a French person can say to a rabbit in their garden, "rabbit, get the fuck out of my garden," in a loud angry tone and the rabbit will understand on some level. That might be a silly example but I think a lot of music and art is beyond language and titles. A piece of music to me could be an expression of true emotion transferred directly from the artist onto the listener. In that case, titles become irrelevant and in the case of Rossz Csillag Allat Született, I do like the fact that language is one step removed."

Vrijdag bijltjesdag


Vandaag werd duidelijk dat èn Ska-P èn 16 Horsepower èn The Delgados het voor gezien houden. Gelukkig heb ik ze alledrie nog eens live gezien. En blijft The Delgados Chemikal Underground gewoon leiden.

Het leven is niet een al treurnis: Jaga Jazzist's nieuwe album What We Must is een bijzonder fijne plaat. Een beetje Tortoise-achtig, net als A Livingroom Hush, en zo hoor ik ze eigenlijk het liefst. Na de Hongaarse plaat van Venetian Snares toch wel mijn tweede favoriete plaat van het jaar, vermoed ik. Volgende maand spelen ze in Nederland.

Verder staat er op 3voor12/Rotterdam nu een ook een goed stuk over Mike Watt online!

Het lijstje 'levende legendes dat ik nog eens live wil zien' wil zien werd gisterenavond met één naam ingekort. Mike Watt (de link gaat naar Watt's persoonlijke website, die erg de moeite waard is) speelde met zijn Secondmen in het Nighttowntheater. Watt vergaarde vooral roem en aanzien in de jaren '80 en vroege jaren '90 met achtereenvolgens Minutemen en fIREHOSE. Met die bands maakte hij naar verluidt een soort punk, met jazz-, funk- en folkinvloeden. Ik heb me er nooit erg in verdiept, maar hetgeen ik ervan gehoord heb deed me in zekere zin wel denken aan het werk van Captain Beefheart. Ook een mengeling van stijlen met een flinke dosis gekte. Watt's bands inspireerde en beïnvloedde de Amerikaanse gitaarunderground, waarbij te denken valt aan bands als de Pixies en Sonic Youth. Het nummer Providence van Sonic Youth's Daydream Nation - mijn favoriete Sonic Youth-plaat - draait zelfs om een door Watt ingesproken bericht op het antwoordapparaat van Thurston Moore. Na het uiteenvallen van fIREHOSE stortte Watt zich op verschillende projecten. Zo baste hij bij Porno For Pyros en J. Mascis & The Fog (aka Dinosaur Jr.), bracht hij wat soloplaten uit en zat hij in Bog, een 'man-vrouw'-band bestaande uit twee bassisten (Watt zelf en ex-vrouw Kira Roessler, ook bassiste van Black Flag). Vorig jaar verscheen zijn derde soloalbum The Secondmen's Middle stand, een punkopera (klinkt heftiger dan het is) over de ziekte die hem een paar jaar eerder bijna zijn leven kostte. Het is ook ter ere van dit album dat Mike Watt, vergezeld met een drummer en toetenist op tournee door Europa gaat.



De eerste stad die in dat kader wordt aangedaan is Rotterdam. Het theater van Nighttown stroomt langzaam vol met voornamelijk dertigers en veertigers die Watt al veel langer kennen en volgen dan ondergetekende (twintiger). Het zaaltje is klein, maar knus. Er is zelfs de mogelijkheid om op een afstand van een meter of 5 van het podium te zitten en het concert goed mee te krijgen. Wanneer de band opkomt, vertelt een inmiddels grijze Watt in al zijn enthousiasme dat het al zeven jaar geleden is dat ie voor het laatst in Rotterdam stond, maar dat de volgende keer veel minder lang op zich zal laten wachten. Dan kondigt hij aan dat het eerste nummer misschien een moeilijke binnenkomer is: "this is a very long song. i hope you like it." De band, bestaande uit Mike Watt op bass, Paul Roessler op elektrisch orgel en Raul Morales op drums maakt muziek die klinkt als Watt's karakter: druk, druk en nog eens druk! Ze spelen veel lange nummers die bol staan van de stijl- en tempowisselingen. Is dit nou progpunk? De associatie met Captain Beefheart en ook de vroege dEUS (pre-Worst Case Scenario) dringt zich wederom in me op. Het valt me op dat Watt de bass speelt als gitaar en niet noodzakelijkerwijs deel uitmaakt van de ritmesectie. Met zijn lage stem praat, schreeuwt en fluistert hij dat het een lieve lust is. De orgelman zingt ook veel nummers en de drummer ziet het steevast lachend aan. Na een minuut of veertig zakt het wat in en drijven mijn gedachten weg. Ik kijk wat rond en zie een jongen met een 3voor12-tshirt aantekeningen maken. Af en toe legt hij zijn notitieblok aan de kant en maakt hij een dansje. De band grapt wat af op het podium, tot plezier van velen en in sommige gevallen vooral Watt zelf. Het zij hem vergeven, het is immers een icoon en een uiterst vriendelijk overkomende man. Na het inkakmoment wordt er gelukkig snel een gierend hard nummer ingezet. Roessler slaat als een bezetene zijn toetsen aan en Watt schreeuwt de longen uit zijn lijf. Niet veel later worden we bedankt voor de hartelijke ontvangst en wordt de band getracteert op een welgemeend applaus. We zijn het er overeens dat dit ondanks het collectieve inkakmoment een goed optreden was, maar niets legendarisch.

Dan komen de mannen weer terug. Watt grapt door te zeggen: "I told you that was a long song. Here's the second one!". Even denken we dat er nu een tweede - minstens net zo lange - set volgt, maar het blijkt toch echt een grapje te zijn. De toegift duurt een minuut of twintig en bevat o.a. een cover van Dylan, waarvan de titel me ontschoten is (er werd gezongen over de 'clothes' van 'God', iemand een idee?). Er wordt afgesloten met een rustig, verstild nummer. Het enige echte rustpunt van de avond. Dan is het afgelopen. Er worden stickers uitgedeeld en t-shirts verkocht voor 10 euro (kom daar maar 's om bij een willekeurige Mojo-band). De bandleden verkopen hun eigen (beperkte) merchandise en nemen alle tijd om met het publiek te praten.

Wij gaan weer richting bar, alwaar snel Roessler langs komt lopen om nog wat stickers te slijten. Ik was in het gezelschap van echte fans, die hem meteen de oren van zijn hoofd vroegen. Zo kwam ik erachter dat hij de broer is van Kira, de oud-bassiste van Black Flag en de ex-vrouw van Watt, die met haar in Bog zat. En dat hij veel heeft gedaan met lokale punkbands, waarvan The Screamers waarschijnlijk de bekendste is. Ook toert hij regelmatig met Nina Hagen. Hij vertelde over de opnames van de laatste CD dat ze om 7 uur 's ochtends al in de studio zaten en dat Watt dan al was wezen kayakken. "I think he's standing up at 4 or something". Over het Rotterdamse publiek was hij enthousiast. Hij was zenuwachtig vantevoren, maar blij dat het publiek oprecht aandacht had voor de muziek en ze niet uitjoelde. Over de tour vertelt hij dat hij niet weet wanneer ze waar spelen, onderwijl een slok van zijn koffie nemend. Gelukkig houdt iemand anders dat bij. Hij vertelt dat Morales, die een stuk jonger is dan veteranen Watt en Roessler drummer is van punkband F.Y.P. (Fuck Your Parents) en dat zijn kinderen daar graag naar luisteren. Het is voor Morales zijn eerste trip naar Europa. Uiteindelijk begeeft hij zich weer naar het podium om te helpen afbreken. Wij begeven ons naar de uitgang van het Nighttown-cafe, richting huis.

Morbide lijstjes

Iets wat wel eens door mijn hoofd schiet: hoeveel van de artiesten die ik ooit live heb gezien zijn inmiddels overleden. Tot nu toe kon ik er altijd maar één bedenken: Elliott Smith. Maar net kwam me ter ore dat Feeder ook nog bestaat. En laat ik die nu eens live hebben gezien met de oorspronkelijke drummer, die zich niet veel later verhing. Misschien zijn er nog meer, maar dan zie ik die blijkbaar over het hoofd.

Welke overleden artiesten heb jij nog live gezien?

van motorpsycho.fix.no:

To psychonauts, journalists and whoever else it might concern.

As of March 2005 Håkon Gebhardt is no longer a member of Motorpsycho.
He feels his involvement with Motorpsycho has reached its natural
conclusion, and prefers to continue his work with HGH and the various
other projects he has been involved in since the last Motorpsycho
album and tour proper in 2002. There is no animosity between Geb and
the band, we are still the best of friends, and Motorpsycho wishes him
all the best in his new musical pursuits. Hans Magnus 'Snah' Ryan and
Bent Sæther fully intend to keep on being Motorpsychos, and are
currently hard at work writing new material. No replacement for Geb
is yet confirmed.

When the motorpsycho system is running, it is an all-absorbing process
for everyone. When the time came to start working on material for the
next album, Geb found that his heart wasn't in it, that he didn't have
the energy required, and decided to leave. Being the gentleman he is,
he recognised his inability to fully commit to the band and did the
right thing. Over the last years he's found other outlets for his
creativity that are closer to what he really wants to do in music, and
I know he feels - like we do - that if you're not 100% dedicated, you
might as well leave it alone. Snah and I respect, understand and under
the circumstances agree to his decision: any band needs to fire on all
plugs to work, everything else is just a waste of time for
everyone. We will obviously miss him, though. He was very important in
shaping Motorpsycho as we know it over the last 14 years, and whoever
replaces him, has some enormous shoes to fill.

Motorpsycho has no touring commitments to fulfill at the moment, and
it's impossible to set an E.T.A. on the next Motorpsycho album right
now. We have to get our heads around this before anything can happen.
It'll take some time, but we have full confidence in our ability to
keep the band going and to do it right. Both Snah and I feel that
Motorpsycho still is a valid creative force and will dedicate all our
energy to keeping it that way.

Gebhardt will tour Germany with HGH in April.

Bent

---

Damn, dat is balen. Motorpsycho-concerten zullen niet meer hetzelfde zijn zonder dat leuke mannetje en zijn gekke bekken. When You're Dead zullen ze wel nooit meer spelen. :(

Sine Regno is voor bij, de zon schijnt weer...

Ik heb me een winter lang voorgehouden dat ik ook best met wat minder zonlicht af kon, maar nu de eerste zonnige dagen van het jaar zich hebben gemeld, voel ik me toch wel een stuk beter!

*Ik studeer opeens een stuk harder
*Ik ga nu eindelijk een nieuwe sportclub zoeken (ik denk aan badminton, want dat kan ik al vrij goed)
*Ik heb veel zin om veel te ondernemen
*Ik sta weer vroeger op

De combinatie Sine Regno (het bestuursgebeuren afsluiten) en mooi weer (het begin van de lente!) geeft me veel energie! Leve de zon!

Er gebeuren nog steeds spannende dingen in Nederland. Wie doet er mee?

26 maart - Nighttown: The Thermals en Quasi. Ik ken beide bands nog niet echt, maar Quasi (voorprogramma) was ooit de begeleidingsband van Elliott Smith en The Thermals schijnen het zoveelste 'The'-bandje te zijn dat ook echt goed is.

28 maart - Tivoli: The Dillinger Escape Plan en Textures. Textures zag ik vorig jaar op TV (Lowlands) en dat zag er erg goed uit. Dillinger maakt zogenaamde mathmetal, maar het lijkt me vooral gaaf om die te zien, omdat ik vermoed dat ik er een enorme adrenalinekick van krijg, net zoals bij Alec Empire, een paar jaar geleden.

2 april - Nighttown: Geigercounting, David Gilmour Girls, Drillem. Deze electropopbands spelen in Nighttown in het kader van 'Pop d'Electrique'. En aangezien ik tegenwoordig alle genres waar 'electro-' in voorkomt erg goed weet te pruimen...

4 april - Nighttown: Mike Watt + The Secondmen. Mike Watt is een van de iconen van de Amerikaanse underground van de jaren '80. Hij speelde in de legendarische band fIREHOUSE en heeft een gastrolletje op Sonic Youth's Daydream Nation. Een jaar of drie geleden zag ik hem flink tekeer gaan op zijn bas bij een gierend hard concert van J. Mascis (Dinosaur Jr). Ik ben benieuwd hoe zijn eigen ding klinkt...

5 april - Ekko: Hood. Ik ontdekte deze band op een vreemde manier. Eigenlijk was ik op zoek naar een andere Hood (de electronische), maar per ongeluk belandde een album van deze heren in mijn mp3verzameling. En wat bleek: er was ook nog een Hood die de meest prachtige, melancholische gitaarmuziek maakt. De Hood waar ik naar op zoek was, heb ik nog altijd niet gevonden.

5 april - Paradiso: Le Tigre, Lesbians On Ecstacy. De DFA-remix van Le Tigre's Deceptacon is nog altijd een hoogtepunt in het hele punkfunkgenre (Rapture, !!!, Out Hud, etc.). Desalniettemin kan Le Tigre ook prima op eigen benen staan, want het riotgrrrlgroepje heeft inmiddels al aardig wat (prima) platen op hun naam. Ik ben benieuwd!

6 april: Rotown - Mediengruppe Telekommander. Ik had nog nooit van dit gezelschap gehoord, totdat ik een dag of wat geleden de Rotown-website bezocht. En de omschrijving aldaar maakte me zeer nieuwsgierig. Lees zelf maar:

"Vergeet de luchtige electropunk van Chicks on Speed en Peaches. Of zelfs de zeer interessante laatste platen van Miss Kittin en Beans. Het is Mediengruppe Telekommander wat de klok slaat! Hun eerste demo, op het zelfde label waar T.Raumschmiere begon, was de juiste steen in het
juiste water. Met een opwindende combinatie van indierock, hip hop, electro en voornamelijk geniale baslijnen tekenden ze bij het befaamde Mute label voor hun debuut ‘Die Ganze Kraft Einer Kultur’. Op http://www.mediengruppetelekommander.de is de plaat te beluisteren. LCD Soundsystem door de distortion, Atari Teenage Riot in de popversie en het ritmegevoel van het geweldige Liquid Liquid. Alles bij elkaar een uiterst unieke band!"

Dat was het wel voor nu. Verderop in de toekomst wil ik ook nog naar Motel Mozaique, Autechre, Jaga Jazzist, Mono en Tortoise. Zie anders ook mijn profiel bij upcoming.org.

Ik draai van 01.00 tot 02.30 uur (prime time?). Ik ga proberen een brug te slaan tussen electro en idm. Weet iemand nog een leuke DJ-naam voor me? :)

Het zou zo maar kunnen zijn dat ik eindelijk een reden heb gevonden om af te studeren. Ik heb gemerkt dat mijn huidige studie niet helemaal mijn ding is, maar aangezien ik al zo goed als klaar ben, maak ik het toch maar af... De invulling van het post-doctorale zwarte gat? De Postacademische Dagblad Opleiding Journalistiek aan de Erasmus Universiteit. Het verhaal dat daar staat lijkt me bijna op het lijf geschreven.


"De PDOJ is bestemd voor recent afgestudeerde academici met een duidelijk aantoonbare motivatie voor de dagbladjournalistiek. Kandidaten moeten beschikken over eigenschappen als nieuwsgierigheid, een brede maatschappelijke belangstelling, een bijna achterdochtige oplettendheid, doorzettingsvermogen en bij voorkeur een vaardige pen.

Let op: de PDOJ leidt op voor de schrijvende journalistiek, maar de opleiding is zeker geen schrijfcursus. Journalistiek omvat veel meer: snel en helder nadenken, veel lezen, veel praten en veel telefoneren.

Ook is de opleiding geen cursus wetenschapsjournalistiek. De vakinhoudelijke kennis die tijdens de studie is opgedaan kan zeker van pas komen, maar de PDOJ leidt in de eerste plaats all-round verslaggevers op, die breed inzetbaar zijn.

Ook leiden we niet op voor radio en televisie."


Ik vind de genoemde eigenschappen wel behoorlijk van toepassing op mij. Mijn brede maatschappelijke belangstelling blijkt wel uit het feit dat ik niet eens weet waar mijn voorkeur ligt. Natuurlijk schrijf ik hier hier vooral over muziek en films, ik weet eigenlijk net zoveel (zo niet meer) over politiek en sport. Verder heb ik volgens mij wel een beetje een - wat zij noemen - vaardige pen, maar ik denk dat ik daar veel te winnen heb (en ook kan winnen, met een beetje (zelf-)sturing). Verder ben ik blij dat kennis van mijn studie niet per se belangrijk is, want zo enorm veel heb ik op de universiteit nou ook niet opgestoken (alhoewel ik wel gestructureerder ben gaan nadenken, maar in hoeverre dat nu komt door mijn studie...).

Nouja, dit lijkt me dus wel wat. Eerst dit, dan 10 jaar dagbladjournalist en daarna lekker lange inhoudelijke stukken schrijven voor Vrij Nederland ofzo. Problematisch is weldat de toelatingseisen vrij hoog zijn (maar ik ben voor de verandering eens ambitieus!) en ik dus een dijk van een scriptie zal moeten schrijven voor een studie waar ik eigenlijk weinig mee heb. En het is ook een nogal dure opleiding (4000 euro voor 8 maanden, dat wordt aan de bak deze zomer)...

Low



Ik was bij Low en zag dat het goed was. Lees iets meer bij baviaan.net. De nieuwe plaat The Great Destroyer is ook erg mooi en feitelijk mijn kennismaking met de zogenaamde 'slowcore'-band.

Leuke concerten in februari (en begin maart). Ben zeer zeker present bij de dikgedrukte dingen. :) Iemand die mee gaat naar het een of het ander? Nils Petter Molvaer kan ik helaas niet heen, omdat ik die avond moet DJ'en (wat ik natuurlijk ook niet vervelend vind :)).

07-02: The Bravery, Paradiso, Amsterdam
09-02: Ben Christophers, The Frames, Paradiso, Amsterdam
10-02: Johan - Rotown
12-02: Joyfalds, LVC, Leiden (Voorronde Finale Grote Prijs van Zuid Holland)
16-02: The Dears, Melkweg, Amsterdam
17-02: Nils Petter Molvaer, Helling, Utrecht
18-02: Le Peuple De L’Herbe, LVC, Leiden
20-02: ...And You Will Know Us By The Trail Of Dead, Melkweg, Amsterdam
21-02: The Dresden Dolls, Melkweg, Amsterdam
22-02: Kid Dakota, Low, Paradiso, Amsterdam
23-02: Bright Eyes, Tivoli, Utrecht
25-02: Spinvis, EKKO, Utrecht
02-03: Mando Diao, Tivoli, Utrecht
03-03: Biffy Clyro, Paradiso, Amsterdam

edit: Melkwegconcerten toegevoegd!

Zaterdagnacht werd in huize Herman een heus unicum gevierd: mijn Audioscrobblerplug-in telde al tienduizend beluisterde liedjes. Natuurlijk heb ik er wel meer geluisterd (zij het via andere apparaten dan mijn computer, zij het omdat Audioscrobbler wel 's kuren vertoont), maar ik vind het toch wel veel. De meest geluisterde artiesten zijn Four Tet, Voicst, Belle And Sebastian en Broadcast. Het meest gedraaide liedje (als mp3 dan) is Galvanize van The Chemical Brothers, op de voet gevolgd door Kinda New van Spektrum (in de Tiefschwarz remix) en So Says I van The Shins.

Even wat huishoudelijke mededelingen:

* Check de link naar Jonathan's nieuwe weblog!
* Ik ga zelf ook weer wat vaker stukjes schrijven, denk ik. Te beginnen bij vandaag. Er is weer wat meer om over te schrijven (concerten, cd's, filmfestivals), dus waarom niet?

"I'm losing my edge.
To all the kids in Tokyo and Berlin.
I'm losing my edge to the art-school Brooklynites in little jackets and borrowed nostalgia for the unremembered eighties."

Dat waren de woorden waarmee James Murphy van LCD Soundsystem me enthousiast maakte voor zijn bandje. Nu is er dan ook een album uit van dat bandje. Ik moet eerlijk zeggen dat ik daar - hoewel het best een fijn plaatje is - niet heel veel naar ga luisteren. Afgezien van On Repeat en Tribulations heeft het het allemaal net niet. De ballad "Never As Tired As When I'm Waking Up" (die titel slaat op mij!) is goed, maar het zou me niets verbazen als ooit uitkomt dat dit een Rolling Stones-restje is dat Mick Jagger nog op zijn plank had liggen. Andere nummers halen het gewoon niet bij de briljante singles Losing My Edge en Yeah, die vooral via internet bekend werden (want nooit in Nederland uitgebracht). Het fijne van dit album is dan ook vooral dat ie nog geen 15 euro kost en je er een extra CD met al die geweldige nummers bij krijgt. Het album nemen we verder maar voor lief.

Stokjeszut

1. Wat is de totale grootte aan muziekbestanden op je computer?
Iets meer dan 40GB. Maar als ik iets mooi genoeg vind, koop ik het en gooi ik de mp3s uiteraard netjes weg.

2. Wat is je laatst gekochte cd?
Kristin Hersh' Hips And Makers en Soundgarden's Superunknown. Twee albums die ik in een ver verleden op tape heb gezet, maar deze week voor weinig tegen kwam in de tweehandsbakken van de plaatselijke Plaatboef. Beetje bij beetje maak ik mijn oude bandjesverzameling (plusminus tweehonderd heb ik van die dingen) overbodig.

3. Wat is letterlijk het laatst geluisterde nr voor je dit bericht las?
Television's Marquee Moon. Meer een plaat voor een druilerige avond dan een lege zaterdagmiddag na een lange vrijdagnacht, maar het is een mooie soundtrack voor bij het EK Schaatsen. Prachtige tekst ook en natuurlijk een van de mooiste gitaarsolo's die ik ooit gehoord heb.

4. Geef 4 nrs door die je heel vaak luistert of die veel voor je betekenen.
Motorpsycho - Vortex Surfer. Alhoewel ik nu niet meer zo'n fanatieke Motorpsycho-fan ben als een jaar of 4 geleden, blijft dit nummer erg speciaal. Ontdekte het monumentale nummer met de cathartische oerschreeuw van Bent Saether na een heftige ruzie met mijn toenmalige vriendin en luisterde die nacht nergens anders meer naar.
Pulp - Common People. De kennismaking met Pulp, ook al waren ze me met vroegere singles ook wel opgevallen. Hoe vaker ik het hoor, hoe harder ik meezing en hoe meer ik me lijk in te kunnen leven in de venijnige tekst over het snobistische Griekse meisje. Zelfs 10 jaar na dato nog.
Fools Garden - Lemon Tree. Ergens is dit alleen maar een flauw radio2-deuntje, maar ik vind het een mooi lief liedje dat me doet terugdenken aan mijn tijd in Moskou. Ik hoorde het daar in een supermarkt en sindsdien is Lemon Tree onlosmakelijk verbonden met mijn verblij(v)(f)(en) aldaar. De volgende ochtend ging ik weer naar huis.
Belle and Sebastian - Legal Man. In tegenstelling tot eerder genoemde nummers draai ik dit ook nog heel vaak, maar ik heb er ook wel mooie herinneringen aan. Ik houd van bands waarin de jaren '60 zo nostalgisch doorklinken dat je bijna zou verlangen naar een teletijdmachine, dus dan zit je met Belle and Sebastian (of Broadcast of Stereolab) en een liedje als Legal Man wel snor natuurlijk. Daarbij draaiden ze het ook bij de afterparty van het concert van B&S, alwaar ik een van de leukste avonden/nachten van 2004 beleefde. Dansen! Dansen! Dansen!

5. Aan welke 3 (4 of 5 is te zot) personen geef jij het stokje door en waarom?
Breun. Ik ben benieuwd waar hij mee op de proppen komt. Bovendien is het een goed excuus om even het linkje naar zijn site op mijn log te vernieuwen, aangezien hij net verhuisd is.
Fireflies. Omdat hij nog niet gelogd heeft in 2005. :)
Stereo. Geen idee of Joris zich met dit soort weblogpraktijken in laat, maar Stereo was zo'n beetje het eerste weblog dat ik ontdekte. Vandaar.

Toch nog even mijn concertagenda hier neerzetten, voor het gemak.

De 14de sla ik aan het DJ'en, dus geen Go-Team of Venetian Snares (Doll Doll Doll!) voor mij. :(

13-01-05 The Good Life en The Velvet Teen, Paradiso
13-01-05 Coparck, Paard
14-01-05 The Go! Team, Melkweg
14-01-05 XP 4.0 - Venetian Snares, Bogdan Raczynski, DJ Onanon e.a., Paard
16-01-05 The Good Life en The Velvet Teen, Ekko
21-01-05 Snow Patrol, Paradiso (al uitverkocht, *snif*)
22-01-05 Solitude en Kitty Wu, LVC
23-01-05 Coparck, Rotown
23-01-05 Kitty Wu, Encre en My Jazzy Child, Patronaat
26-01-05 Kasabian, Melkweg
26-01-05 Coparck en The Radio Dept, Paradiso
27-01-05 The Radio Dept, Rotown

(in februari in den lande: The Killers, Nils Petter Molvaer, Dayna Kurtz, The Dears, Le Peuple De L'Herbe, The Dresden Dolls, TUK (met Barbara Morgenstern), The Frames, Ben Christophers, Saybia, The Mars Volta)