Beste allemaal,

Voorlopig stop ik met mjin weblog. Misschien post ik over een week wel weer, maar wellicht ook wel nooit meer. Het ontbreekt me momenteel nogal aan, wel, vanalles. Ik ga in ieder geval pas weer schrijven als ik er weer echt zin in heb.

XO,
Herman
--
"i could burst a million bubbles, all surrogate & bullet proof." (radiohead - bulletproof... i wish i was)

Maak je eigen band!. Mijn band heet Can Of Piss (een naam waaronder REM nog wel 's heeft opgetreden), en speelt lekker lome funkrock. Ik luister nu naar een heerlijke jamsessie... ;-)

Herman twijfelt. Zal hij toch niet een dagje naar Werchter gaan? Een dagkaart kost 42 euro. De programmering van donderdag ziet er zo uit:

21:45-23:00 Björk
23:40-01:25 Radiohead
01:55-03:30 Underworld

Twee grote favorieten, en als toetje dan nog lekker dansen ook. En dat voor maar 42 euro (en eventuele drank en eten enzo). En ik hoef er niet eens echt vroeg mijn bed voor uit. Ik denk dat ik toch maar 's wat vrienden moet zien over te halen mee te gaan. Of ik moet een nachtje kunnen blijven slapen op de camping...

Beetje flauw wel. In de 3voor12 nieuwsbrief valt te lezen dat ik kaartjes gewonnen heb voor het concert van Fireside (ik ga naar dus maandag met iemand naar de Melkweg). Hiep! Hiep! Hoera! Erg blij mee enzo. Er staat echter ook in dat maar één iemand het antwoord op een andere prijsvraag wist. De vraag was welke band in de film 24 Hour Party People zichzelf insmeert met zonnebrandolie. En ook daar had ik het goede antwoord op! (daar moest ik overigens wel flink voor Googlen). Blijkbaar vonden ze dat ik aan één prijs wel genoeg had. En eigenlijk kan ik ze ook niet ongelijk geven. Maar grappig vond ik het wel. Ook leuk om het aantal 'bekenden' tussen de prijswinnaars te zien staan.

Take this brother, may it serve you well
Lange tijd had ik een waar hiaat in mijn muziekcollectie. Ik had namelijk niets van The Beatles in mijn collectie. Sterker nog, ik kende alleen de gedoodverfde liedjes als Yesterday, Let It Be en Love Me Do. Leuk hoor, maar toen ik als middelbare scholier en lid van Oor (destijds mijn voornaamste informatiebron) telkens weer in interviews met favoriete bands (voor een gesprek met E van Eels staat me goed bij) referenties zag naar Revolver en later werk van de Fab Four, werd ik toch wel benieuwd. Toen ik een jaar of 19 was, werd het gapende gat in mijn collectie enigszins ingevuld door een bandje dat ik kreeg opgestuurd van een penvriendin. Zij had een mooie bloemlezing gemaakt van Revolver, Sergeant Pepper's en The White Album. Vanaf dat moment was ik toch wel overtuigd dat The Beatles een briljante band waren. Later leerde ik hun repertoire nog wat beter kennen toen ik een vriendin kreeg die zo'n beetje alles van ze had. Inmiddels ben ik zelf zo'n beetje hun albums aan het kopen. Tot nu toe had ik overal wel kopietjes van, maar uiteindelijk wil ik toch wel het echte werk bezitten. Gisteren kocht ik het uiterst veelzijdige The White Album, een dubbelalbum waar de meningen nogal over uiteen lopen. De een vindt dat ze de beste nummers beter op een een plaat hadden kunnen zetten, de andere noemt het gehele album een mooie bloemlezing van de stand van zaken in de popmuziek van dat moment (1968). Ikzelf neig naar dat laatste. De geluidscollage van Revolution 9 had ik echt niet willen missen.

Eind 2001 zag ik in de bioscoop de film Minoes, naar een verhaal van Annie M.G. Schmidt. Een bijzonder leuke film over de onhandige journalist Tibbe, die wordt bijgestaan door Minoes en Bibi. Een scene die ik me nog goed bijstaat is het moment waarop Bibi, de dochter van Tibbe's hospita typmachinegeluiden heeft geïnstalleerd op de computer van Tibbe. Eigenlijk wilde ik dat ook wel voor op mijn computer, omdat het natuurlijk hardstikke leuk. En nu eindelijk heb ik ze gevonden! Met het programmaatje Home Typist (slechts zo'n 350kb) kun je ze installeren.

Ik lees net dat King Crimson naar Europa komt! In Nederland spelen ze voorlopig alleen op het North Sea Jazz Festival. Dat wordt me dan weer net te prijzig (want een dagkaart is minimaal 55 euro). Zeg, Robert Fripp cs., kunnen jullie niet gewoon naar Vredenburg komen ofzo?

Gisteren ontdekte ik [via de chat van Moviemeter] onderstaande Frans(talig)e poster van Lillja 4-ever. De poster is net zo hard als de film zelf, en bovenal een goede aanleiding om lezers op het hart te drukken toch vooral nog naar deze film te gaan, zelfs al draait ie nog maar in een paar steden. Lilja 4-ever is wat mij Lukas Moodysson's beste film tot nu toe, en dat wil wat zeggen als je ook al Fucking Amäl en Together op je naam hebt staan.

Onder de noemer "Pathé Comebacks" vertoont Pathé voor een gereduceerde toegangsprijs (maar nogal altijd €4,50) menig filmklassieker. Binnenkort is de buurt aan 2001: A Space Odyssey, de klassieker van Stanley Kubrick. Ik heb deze film nog nooit op groot scherm gezien, dus ik denk dat ik deze kans maar moet grijpen.

'2001' is te zien in:

12 mei Scheveningen
19 mei Helmond
26 mei Utrecht
2 juni Eindhoven
9 juni Schouwburgplein (R'dam)
16 juni Groningen
23 juni Arena (A'dam)
30 juni de Munt (A'dam)
14 juli Buitenhof (DH)

Gezocht:

2 Quizpartners voor De Nationale Popquiz (25 mei) om het team Ménage à Quatre te versterken. Eisen zijn er niet echt, behalve dat je er zelf wel wat lol in moet hebben. Handig is het ook wanneer je wat van muziek weet (want Ph en ik weten ook niet alles), zodat het misschien mogelijk is onze 9e plaats van vorig jaar te evenaren of zelfs verbeteren. Iemand die de jaren '80 (of erger!) wel bewust heeft meegemaakt zou een goede aanvulling zijn op ons team, maar heb je dat niet, dan is het ook geen enorme ramp. Reageer toch maar ;-)

Even een korte update wat betreft het Mansun verhaal:

*Later bedacht ik me dat Mansun de eerste band ooit is die ik in Paradiso heb gezien. Sterker nog: de eerste band ooit die ik ueberhaupt in een popzaal heb gezien. Het is dat ik voor 9 november 1998 nog wel 's op een festival ben geweest, anders had Mansun helemaal een primeur.

*Verder zag ik dat Niels, mijn mede-Moskouganger (en degene die me op het spoor van Ziggy zette), ook een stukje over Mansun schreef op zijn weblog.

"Did Stanley Kubrick fake it with the moon?" (Mansun 1995-2003)

Gisteren las ik dat Mansun het voor gezien houdt. Dat kwam wel op een erg onverwacht moment, want eerder deze week had ik het met iemand over Mansun, en las ik op hun website dat er een nieuw album zat aan te komen. Gek genoeg was dat voor het eerst in tijden dat ik weer aan Mansun dacht. Ik stopte terstonds Six, hun tweede album, in mijn CD-mapje dat ik altijd meeneem naar plekken waar ik naar muziek zou kunnen luisteren. Six werd in het najaar van 1998 uitgebracht, en lange tijd was ik werkelijk verkocht en luisterde ik naar niets anders meer. Ik denk eigenlijk niet dat er ooit een moment was dat ik zo enthousiast was over een bepaald album van een bepaalde band, maar als ik ooit heb overwogen te stoppen met het kopen van nieuwe muziek, was het toen wel. Betere muziek zou immers toch niet meer gemaakt worden. Six betekende voor mij, wat OK Computer - een jaar eerder alom bejubeld en meer - klaarblijkelijk voor zoveel anderen betekende. Misschien komt het wel omdat ik een erg moeilijke periode in mijn leven doormaakte en ik al het mooie dubbel zo positief waardeerde. Misschien was het ook wel het laatste album dat ik ontdekte met het gevoel van een 16-jarige, een leeftijd waarop muziek die je ontdekt daadwerkelijk nieuw is en je niet direct door hebt uit waar de desbetreffende band de mosterd vandaan heeft gehaald.

Het was zelfs zo erg dat ik zanger/tekstschrijver Paul Draper een briefje schreef en daarin vroeg naar zijn favoriete albums van dat moment. Zoiets had ik nooit eerder gedaan, maar ik had begrepen dat ze bij Mansun al hun fans terugschreven, dus ik besloot een kans te wagen. Een aantal weken later kreeg ik een briefje terug waarin hij schreef dat hij nauwelijks naar nieuwe muziek luisterde. Hij schreef me wel wat zijn favoriete 5 albums allertijden waren. Bowie, Prince en ook Magazine sierden zijn lijstje. Magazine's Second-Hand Daylight (het album dat hij noemde) leerde ik later kennen en is sindsdien een van mijn favoriete albums allertijden. Naar Prince' Parade moet ik nog steeds eens luisteren...

De eerstvolgende zomer ging ik 3 weken naar Moskou. Ook daar luisterde ik veel naar Six. En naar Manic Street Preachers' The Holy Bible, Bowie's Ziggy Stardust en Beatles' Abbey Road. Destijds ongetwijfeld mijn 'onbewoond eiland'-platen, en ook nu neem ik ze nog iedere keer op vakantie. Normaal gesproken luister ik zelden tot nooit meer naar die platen, maar desalniettemin kan ik ze dromen en op vakantie luister je nu eenmaal graag naar muziek die je al goed kent. Gisteren stond sinds lange tijd Six weer eens op, en ik werd opnieuw gegrepen door het wat symfo-achtige geluid. Ik bedacht me ook dat Six prima het midden houdt van The Holy Bible (tekstueel) en OK Computer (muzikaal). Op beide fronten zijn de andere albums wel beter (vind ik nu), maar het is de combinatie die het hem doet.

Het is jammer dat Mansun er mee ophoudt. Ook al was hun laatste album, Little Kix, niet zo fantastisch, ik was altijd wel benieuwd naar meer werk. Ik ben benieuwd of Dominic Chad en Paul Draper nog verder gaan in de muziek.

I'm the only one left. The storm, took them all
Een paar jaar geleden ontdekte ik Slint's Spiderland. Dit album, uitgebracht in 1991, bleek in retrospect de bakermat van zo'n beetje de hele postrockscene en Slint derhalve een van de helden van Godspeed You Black Emperor! en Mogwai, twee van mijn favoriete bands. Al een paar maanden nadat ik de CD had gekocht, raakte ik het zilveren schijfje kwijt. Ik was nog nooit een CD echt kwijtgeraakt (nouja, ook nog het obscure Masters Of The Universe van Pulp, maar die had ik gelukkig dubbel), maar eens moest de eerste keer zijn en Slint was de ongelukkige. Vandaag kwam ik op het lumineuze idee om het album te downloaden. Zojuist heb ik voor het eerst weer geluisterd naar Spiderland en met name het prachtige, sinistere Good Morning, Captain greep me weer. Wauw, wat een geweldig nummer. Ik krijg niet snel tranen in mijn ogen als ik naar muziek luister, maar dit nummer slaagt daar elke keer dat ik het hoor weer in. Met name de zinderende spanningsopbouw en de grandioze climax ("I'm sorry... and I miss you") op het moment dat het nummer welhaast lijkt te exploderen doet het hem, telkens weer. Kippenvel. En vervolgens nog een keertje draaien. De tekst heb ik nooit helemaal kunnen doorgronden. Iemand een idee? Wat is de relatie van het jongetje tot de kapitein? Is het jongetje echt, of slechts een hallucinatie of een droom?