"Did Stanley Kubrick fake it with the moon?" (Mansun 1995-2003)

Gisteren las ik dat Mansun het voor gezien houdt. Dat kwam wel op een erg onverwacht moment, want eerder deze week had ik het met iemand over Mansun, en las ik op hun website dat er een nieuw album zat aan te komen. Gek genoeg was dat voor het eerst in tijden dat ik weer aan Mansun dacht. Ik stopte terstonds Six, hun tweede album, in mijn CD-mapje dat ik altijd meeneem naar plekken waar ik naar muziek zou kunnen luisteren. Six werd in het najaar van 1998 uitgebracht, en lange tijd was ik werkelijk verkocht en luisterde ik naar niets anders meer. Ik denk eigenlijk niet dat er ooit een moment was dat ik zo enthousiast was over een bepaald album van een bepaalde band, maar als ik ooit heb overwogen te stoppen met het kopen van nieuwe muziek, was het toen wel. Betere muziek zou immers toch niet meer gemaakt worden. Six betekende voor mij, wat OK Computer - een jaar eerder alom bejubeld en meer - klaarblijkelijk voor zoveel anderen betekende. Misschien komt het wel omdat ik een erg moeilijke periode in mijn leven doormaakte en ik al het mooie dubbel zo positief waardeerde. Misschien was het ook wel het laatste album dat ik ontdekte met het gevoel van een 16-jarige, een leeftijd waarop muziek die je ontdekt daadwerkelijk nieuw is en je niet direct door hebt uit waar de desbetreffende band de mosterd vandaan heeft gehaald.

Het was zelfs zo erg dat ik zanger/tekstschrijver Paul Draper een briefje schreef en daarin vroeg naar zijn favoriete albums van dat moment. Zoiets had ik nooit eerder gedaan, maar ik had begrepen dat ze bij Mansun al hun fans terugschreven, dus ik besloot een kans te wagen. Een aantal weken later kreeg ik een briefje terug waarin hij schreef dat hij nauwelijks naar nieuwe muziek luisterde. Hij schreef me wel wat zijn favoriete 5 albums allertijden waren. Bowie, Prince en ook Magazine sierden zijn lijstje. Magazine's Second-Hand Daylight (het album dat hij noemde) leerde ik later kennen en is sindsdien een van mijn favoriete albums allertijden. Naar Prince' Parade moet ik nog steeds eens luisteren...

De eerstvolgende zomer ging ik 3 weken naar Moskou. Ook daar luisterde ik veel naar Six. En naar Manic Street Preachers' The Holy Bible, Bowie's Ziggy Stardust en Beatles' Abbey Road. Destijds ongetwijfeld mijn 'onbewoond eiland'-platen, en ook nu neem ik ze nog iedere keer op vakantie. Normaal gesproken luister ik zelden tot nooit meer naar die platen, maar desalniettemin kan ik ze dromen en op vakantie luister je nu eenmaal graag naar muziek die je al goed kent. Gisteren stond sinds lange tijd Six weer eens op, en ik werd opnieuw gegrepen door het wat symfo-achtige geluid. Ik bedacht me ook dat Six prima het midden houdt van The Holy Bible (tekstueel) en OK Computer (muzikaal). Op beide fronten zijn de andere albums wel beter (vind ik nu), maar het is de combinatie die het hem doet.

Het is jammer dat Mansun er mee ophoudt. Ook al was hun laatste album, Little Kix, niet zo fantastisch, ik was altijd wel benieuwd naar meer werk. Ik ben benieuwd of Dominic Chad en Paul Draper nog verder gaan in de muziek.