I'm the only one left. The storm, took them all
Een paar jaar geleden ontdekte ik Slint's Spiderland. Dit album, uitgebracht in 1991, bleek in retrospect de bakermat van zo'n beetje de hele postrockscene en Slint derhalve een van de helden van Godspeed You Black Emperor! en Mogwai, twee van mijn favoriete bands. Al een paar maanden nadat ik de CD had gekocht, raakte ik het zilveren schijfje kwijt. Ik was nog nooit een CD echt kwijtgeraakt (nouja, ook nog het obscure Masters Of The Universe van Pulp, maar die had ik gelukkig dubbel), maar eens moest de eerste keer zijn en Slint was de ongelukkige. Vandaag kwam ik op het lumineuze idee om het album te downloaden. Zojuist heb ik voor het eerst weer geluisterd naar Spiderland en met name het prachtige, sinistere Good Morning, Captain greep me weer. Wauw, wat een geweldig nummer. Ik krijg niet snel tranen in mijn ogen als ik naar muziek luister, maar dit nummer slaagt daar elke keer dat ik het hoor weer in. Met name de zinderende spanningsopbouw en de grandioze climax ("I'm sorry... and I miss you") op het moment dat het nummer welhaast lijkt te exploderen doet het hem, telkens weer. Kippenvel. En vervolgens nog een keertje draaien. De tekst heb ik nooit helemaal kunnen doorgronden. Iemand een idee? Wat is de relatie van het jongetje tot de kapitein? Is het jongetje echt, of slechts een hallucinatie of een droom?