Take this brother, may it serve you well
Lange tijd had ik een waar hiaat in mijn muziekcollectie. Ik had namelijk niets van The Beatles in mijn collectie. Sterker nog, ik kende alleen de gedoodverfde liedjes als Yesterday, Let It Be en Love Me Do. Leuk hoor, maar toen ik als middelbare scholier en lid van Oor (destijds mijn voornaamste informatiebron) telkens weer in interviews met favoriete bands (voor een gesprek met E van Eels staat me goed bij) referenties zag naar Revolver en later werk van de Fab Four, werd ik toch wel benieuwd. Toen ik een jaar of 19 was, werd het gapende gat in mijn collectie enigszins ingevuld door een bandje dat ik kreeg opgestuurd van een penvriendin. Zij had een mooie bloemlezing gemaakt van Revolver, Sergeant Pepper's en The White Album. Vanaf dat moment was ik toch wel overtuigd dat The Beatles een briljante band waren. Later leerde ik hun repertoire nog wat beter kennen toen ik een vriendin kreeg die zo'n beetje alles van ze had. Inmiddels ben ik zelf zo'n beetje hun albums aan het kopen. Tot nu toe had ik overal wel kopietjes van, maar uiteindelijk wil ik toch wel het echte werk bezitten. Gisteren kocht ik het uiterst veelzijdige The White Album, een dubbelalbum waar de meningen nogal over uiteen lopen. De een vindt dat ze de beste nummers beter op een een plaat hadden kunnen zetten, de andere noemt het gehele album een mooie bloemlezing van de stand van zaken in de popmuziek van dat moment (1968). Ikzelf neig naar dat laatste. De geluidscollage van Revolution 9 had ik echt niet willen missen.