Als ik mijn jaarlijstje van 2004 zou herschikken, zou Funeral van The Arcade Fire een stuk hoger eindigen. De plaat staat eigenlijk al vanaf september – toen ie overzees werd uitgebracht - in de aandacht, maar wist me toen niet helemaal te overtuigen, terwijl de band hoe langer hoe meer op de handen werd gedragen. Eigenlijk viel het laatste kwartje pas een week of drie geleden, toen ik het album voor het eerst in tijden weer ’s opzette. Het was alsof eindelijk de laatste puzzelstukjes op hun plaats vielen. Het concert in Nighttown kon dan ook niet beter getimed worden: de afgelopen weken heb ik toch wel heel erg veel naar Funeral (en ook naar de demo EP) geluisterd.

En gisteren was het dus zo ver. Ik was zo opgetogen dat ik eigenlijk helemaal geen zin had in een voorprogramma en meteen door wilde naar het hoofdgerecht, maar Final Fantasy (naar later zou blijken een van de leden van The Arcade Fire) zette een leuke act neer. De violist samplede zichzelf en loopte zijn samples en speelde daarover heen nog meer en zong wat grappige teksten. Net toen het trucje een beetje saai begon te worden, kwamen wat andere leden van The Arcade Fire op het podium en werd er gezamenlijk een nogal absurde, maar bovenal hilarische cover van Mariay Carey’s Fantasy ten gehore gebracht. Het voorprogramma was dus toch wel erg de moeite waard!

Toen kwam The Arcade Fire op. Het eerste dat me opviel was de jonge uitstraling van sommigen van de bandleden. De muziek klinkt dermate volwassen dat ik dacht met een stel dertigers te maken te hebben, maar uiteindelijk lijken me het toch vooral twintigers en misschien is de erg jong uitziende Régine nog wel een tiener. De 7-koppige band ging – afgezien van de drummer – op een rij staan en zette meteen Wake Up, een van de mooiste nummers van Funeral – in. De koorachtige samenzang en het overweldigende samenspel wierp een nogal indrukwekkende geluidsmuur op. Helaas bleef het geluid vrij overweldigend, waardoor het moeilijk was de verschillende instrumenten en met name de zang van elkaar te onderscheiden. Hierdoor gingen de nuances waar The Arcade Fire op plaat grotendeels van moet hebben voor een groot deel verloren. Natuurlijk bleven de krachtige nummers wel overeind en bleef er genoeg te genieten, maar ik had wel het idee dat er meer had ingezeten. Ook leek de band enigszins op de automatische piloot te spelen en ontbrak de magie. Misschien kwam dat ook doordat ze wat naar achteren stonden op het podium.

Natuurlijk waren er ook wel hoogtepunten, die met name aan het eind zaten. De manier waarop Rebellion (Lies) begon, herrijzend als een feniks uit het as van Neighborhood #3 (Power Out), was groots. Régine zong over het algemeen zacht, maar bij afsluiter In The Backseat gooiden ze alle schroom van zich af. In The Backseat was dan ook meteen het mooiste nummer van de avond.

Wat me verder nog opviel:
-De violiste Sophie zit ook in A Silver Mt. Zion
-De hond in de bassdrum (gelukkig was het een projectie)

De setlist was overigens als volgt:

Wake Up
Neighborhood #2 (Laika)
No Cars Go
Haiti
I’m Sleeping In A Submarine
Neighborhood #4 (7 Kettles)
Crown Of Love
Neighborhood #1 (Tunnels)
Une Année Sans Lumière
Neighborhood #3 (Power Out)
Rebellion (Lies)
~~~~~~~~~~~~
In The Backseat (toegift)

Meer meningen (en foto's) over The Arcade Fire in Nighttown kun je hier lezen.