Gisteren kaartjes gekocht voor het concert van Sigur Ros in de Melkweg, 9 oktober. De Melkweg meldt dat ze spelen met Amina Strings. Even googlen op "amina strings" leverde eigenlijk alleen een verwijzing naar de site van de Melkweg op, maar het lijkt me waarschijnlijk dat er weer een strijkersorkestje van Reykjavikse conservatoriumstudentes mee komt. Mooi! Lees ondertussen ook even een grappig stukje over het nieuwe album ( ) bij Pitchforkmedia.

6 september staat Mudhoney in de Melkweg. Mudhoney, een van de laatst overgeblevenen uit de grunge-scene van Seattle. Ik heb geen idee waar ze tegenwoordig mee bezig zijn, maar als ze Touch me I'm Sick spelen, heb ik een goede avond.

Vervolgens doet Sparklehorse 22 november ook ons landje aan. Mark Linkous cum suis spelen dan in Tivoli. Hoe zeer ik (met name) de eerste twee albums ook waardeer, ik heb Sparklehorse nog nooit live gezien. Ik hoop dat het er nu wel van komt. Het hangt wel van mijn vriendin af, want zij is die dag jarig. Nouja, ik zie wel hoe het loopt.

Momenteel leuke aanbiedingen bij Boudisque: ik nam er vorige week Reprazent's New Forms en Orbital's Orbital 2 mee, samen voor 35EUR. Allebei de CD's zijn aanraders. Ik had altijd mijn bedenkingen over het Orbital van voor In Sides (Snivilisation vond ik helemaal niets), maar die zijn inmiddels zo goed als helemaal weg genomen door Orbital 2, het tweede volledige album van de broertjes Hartnoll. Nog beter is New Forms, van Reprazent. Een aantal nummers kende ik al wel, en ik heb ze nota bene zien optreden (4 jaar geleden op Pinkpop), maar klaarblijkelijk was ik nu pas echt klaar voor drum 'n' bass. Of ik was bijna voorgoed verpest door al die gitaarherrie en WARPbliepjes. ;-) Met name het duizelingwekkende Brow Paper Pag doet mijn hart momenteel sneller kloppen.

Alweer een nieuwe ontdekking, en wel het Italiaanse Kirlian Camera. Al zoekende naar meer informatie om hier een stukje te schrijven, kwam ik een artikel uit Der Spiegel van drie jaar geleden tegen, waarin stond dat de bandleden van Kirlian Camera wel eens koketteerden met Nazi-symboliek en zelfs een keer de Hitler-groet hebben uitgebracht alvorens van het podium te stappen. Uit andere interviews blijkt dan weer dat we hier niet te maken hebben met extreem-rechtse lui, maar gewoon een (uit de hand gelopen?) fascinatie. Bovendien is een van de bandleden donker en van Afrikaanse afkomst. Nouja, blijft maf. De muziek wordt er in ieder geval niet minder mooi om. Kirlian Camera herbergt namelijk het beste van Joy Division, Depeche Mode, Magazine en Depeche Mode, en schuwt ook het experiment niet. Het schijnt allemaal onder de term 'Gothic' te moeten vallen, maar met bands als Within Temptation heeft KC bar weinig te maken.

Een paar daagjes geleden vond minister van Immigratiebeleid, meneer Nawijn het nodig weer 's gewiekst in te spelen op de racistische vooroordelen van de Nederlandse bevolking. Het wordt me toch wat met deze regering. Men spreekt van het herstellen van normen en waarden, maar door het verkondigen van dit soort ongein verhardt de samenleving alleen maar en wordt het er hier niet prettiger op. Bij uitspraken als die van Nawijn (eerder vroeg hij zich af of de mogelijkheid bestond Marokkanen met een Nederlands paspoort en strafblad het land uit te zetten) waan ik mij steeds meer in het Duitsland van 1933. Het moet niet veel gekker worden met dat rariteitenkabinet van Balkenende.

Deze zomer ontdekt en niet meer uit mijn kop te krijgen: Bro Hymn van Pennywise. Schijnbaar het eerbetoon aan Jason Thirsk, die in 1996 zelfmoord pleegde. Supernummer.

Gisterenavond naar VPRO's verslag(je) over Lowlands gekeken. Eindelijk weer 's wat wijze woorden uit de mond van een New Yorker, namelijk een van de maatjes van hiphopper Afu-Ra. Hij wist te vertellen dat "the American Dream" slechts een holle illusie is, en walgde duidelijk van de naiviteit waarmee menig Amerikaan onbewust koketteerde na '9-11'. Da's weer wat anders dan Richard Patrick van Filter, die met zijn domme hoofd beweert dat "every good sandperson a dead sandperson" is.

De zomercd van dit jaar is toch wel Leftfield's Leftism. Een beetje laat misschien - hij stamt al uit 1994, Leftfield zou zowat 8 jaar en nog een album later te komen overlijden - maar pas na het downloaden van een tweetal nummers, besloot ik hem maar 's aan te schaffen toen ik me ergens deze lente in een Plato begaf. Langzaam maar zeker raakte ik steeds meer betoverd door de pracht van Leftism, en medio juni/juli luisterde ik bijna nergens anders meer naar. ;-) Leftism heeft als uitgangspunt house, maar de vele invalshoeken (dub, trance, triphop, getrommel) maken er een gevarieerd en vooral verslavend album van. Mijn ontdekking van het jaar!

weer een nieuwe blog. ben benieuwd of ik dees wel veelvuldig ga gebruiken. :)