Dead Poets Society. Hij was laatst weer op TV en ik heb genoten.

De eerste keer dat ik de film zag was ik nog vrij jong. Ik meen dat het de avond was dat RTL5 in de lucht ging. Ze hadden DPS uitgezocht om te vertonen op de eerste uitzendavond en ik kreeg daar ongeveer de laatste helft van de film van mee. Ik was destijds nog wat jonger (volgens mij) dan de hoofdrolspelers in de film en ik was behoorlijk kapot van het einde.

(spoiler-alert! als je de film nog moet zien kun je nu beter stoppen met lezen)

Zaterdagavond heb ik hem (voor de tweede keer) herzien, nu helemaal. De film maakt nog steeds indruk, maar ik sta er nu wel iets nuchterder tegenover. Sommige van die jongens zijn wel erg stereotypisch (de nerd, de meisjesjager, etc.) en ze pakken de lessen van Keating wel heel erg snel op. Maar als je daar niet te veel op let, word je heerlijk meegesleept. De thema's - Carpe Diem en vind jezelf - spreken me bijzonder aan (je reinste levenslessen!) evenals de vriendschap en het spannende genootschap die/dat de jongens delen. De zelfmoord van de jongen en de daaropvolgende onthutsing bij zijn vrienden en later ook Keating raken me nog steeds en de slotscene ("Oh Captain My Captain") is prachtig..

Overigens, wat ik me ook nog afvroeg: Waarom zou (irl) iemand die op een dergelijke manier les geeft, ueberhaupt op zo'n school gaan werken? Of bestonden er in die tijd helemaal nog geen alternatieve vormen van onderwijs (was Steiner toen nog te omstreden...?)?