Vlak voordat ik op vakantie ging, zag ik Punch-Drunk Love van Paul Thomas Anderson in de bioscoop. Op de valreep, want hij draait al tijden en doet het niet al te best. Onterecht, want de vierde film van PTA is zeker de moeite waard. Het is niet zo'n magnum opus als Magnolia, maar om nou te zeggen dat het een onwaardige opvolger is... nee, dat ook weer niet. Omdat ik Punch-Drunk Love toch wel een bijzondere film vond, maar de film te ver is weggezakt om er veel zinnigs over te kunnen zeggen, quote ik maar even een bericht dat Renske een tijdje geleden plaatste op Moviemeter. Het geeft aardig mijn gevoelens over de film weer:

"Het indrukwekkendste was echter Sandler (en ik had dit nooit verwacht aangezien ik The Weddingsinger zo ongeveer de vreselijkste film vond die ik ooit heb gezien): wat een wanhoop, wat een chaos in zijn hoofd, wat een verlangen naar geluk en liefde... met wat een prachtige concentratie heeft Sandler zich op dit karakter gestort... Ik kan mij volkomen identificeren met deze vreemde jongen en zijn gedrag. Ik snap zijn woede, ik snap dat hij Watson achterna gaat. Ik snap alles en begin te janken als Sandler naar Watson kijkt op hun hotelbed. Wat een geweldige scènes heeft deze film, wat een kleurgebruik, wat een locatiegebruik, wat een aandacht voor geluid en wat dat met je kan doen..."